Íslendingur - 26.02.1862, Blaðsíða 8

168
jeg trúi nr. 10 í viðbœtinum, sem er »með sínu lagi«;
en enginn þekkti lagið, og einn kvað hafa fram borið vers-
hendingarnar með þessu, annar með öðru móti, en svo
mun hafa orðið litil uppbygging — og gott ef ekki hneyksli
— úr öllu saman. Jeg þekki nú illa Islendinga, ef þeir
flrrtast ekki við viðbœtinn, þar sem slíkt kemur fyrir, og er
það ekki með öllu ástœðulaust, því ef viðbœtirinn átti að
vinna hylli, átti hann að vera spar á nvgjörðum bragar-
háttum, og kveðskapurinn svo, að enginn vafl gæti orðið
um rjettan framburð versahendinganna, en hvorugs er
gætt sem skyldi.
Jeg ætla mjer ekki að rekja þau mörgu bragar- og
framburðarlýti, sem eru á sálmunum nr. 26—29, því
þeir, sem hafa fylgt ritgjörð þessari með athygli og vilja
sinna sannleikanum, munu af sjálfsdáðum flnna þau mikil
og mörg; en hina stoðar það ekki, þótt þeim væri sýnt
fram á þau.
Nr. 30. Á þessum sálmi, sem hefur jambabrag, al-
veg bragarslitslausan, eru sömu gallarnir allvíða, sem áður
hefir verið bent á, nefnilega að þar sem stutt samstafa á
að vera í byrjun hverrar hendingar, er hún eptir eðli
málsins og áherzlu orðanna löng, og fylgir þar af, að
næsta samstafa verður stutt, þó hún eptir bragnum eigi
að vera löng. f>annig er 1. v. 2., 3. og 4. h., 2. v. 1.
og 3. h., 3. v. 1., 2., 3., 6. og 7. h., 4. v. 2., 4. og 6.
h., 5. v. 4. og 6. h. Auk þess er og ranglega frambor-
V - V V - V
ið í l.v. 7.h. »farsældar«, í 3. v. 4. h. »eilífrar«, 5. v. 1.
v - v - v
li. »trúum«, 4. h. freistingar«.
Nr. 31. Iljer er þá aptur tekinn til náðar einn grall-
ara-sálmurinn, og er það vel, en jeg er hræddur um, að
bragarhátturinn liafi ekki verið fullkomlega Ijós fyrir end-
urskoðanda hans, því mjer virðist vera kominn einhver
jambablær á hann, og mun hann þó, að jeg ætla, eptir
grallaranum vera trokkea-bragur með langtvístuttum 2.
versstuðli 1. og 2. hendingar, en 1. stuðli 3. og 4. h.
þannig: 1. og 2. h. — v — vv — V
3. og 4. h. — vv — V — V
ogsjeuversin svona framborin, ætla jeg að ekki verði sett
út á sálminn að kveðskapnum til, en jeg þori að segja,
að hann verður ekki þannig framborinn af almenningi,
heldur einmitt eins og vest gegnir, þannig:
v — | v — | v — | v —
heiðra skulum vjer herr an krist
heimsins fœddan oss mann í vist
skírlífr ar meyj- ar skaut- i frá
skapar ans engl- ar lof sem tjá,
en seinasta hendingin er eins og grallarans, 2 jamba-
stuðlar (v — ) v —). (Framh. síðar).
4-
T
Prófastur Lárns M. S. Jótinsen, prestur til
Skarðsþinga, dáinn 12. jan. 1858.
1.
Nú ertn fallimi í frftar
faí'minn gn?)s mjúka,
preyttur af þungu dags verki
þjÚDÍnn guþs trúi:
þú helgaþir hjervern þína
himnanua drottui,
Manngæzkan blíi) þjer í brjústi
og bragþhýra lundin,
horfln or hoidklæddum vinuns,
er liarma þig libiiin.
3.
Svart er í sorgar heimkynni,
en sólbjartar hæþlr,
og stúbst þó í sterkum dags hita byggí) gnt)s, þjer brosir á múti
blítt sjera Lárns:
þar býr þú glaþur meþ glöbum
gnþs og mannvinur,
löng er oi lýþandi stundiu,
uns lítuin þig endur.
á stríþsvelli lífsins.
2.
Andlegu alvæpni búinn,
undir Krists merki
þú sígandi sofnaí)ir múíiur,
vií) sœfar niþ dauþa.
Dagsmótíir Jarþar þú setjist viti sæ
8Úlin hins blessaþa dag-föburs æ
skært mun ab eilífu skíria.
Vonina blíbu þú vókvi nú tár,
hún vakir, uns drottinu hií) kvöldlausa ár
alheimtar ástvini síua.
G. Byjúlfsson.
Tíðarfar. Veðurátt er hin sama, sem að undanförnu,
einlægar þiður og snjóleysur, en nokkuð stormasamt næst
undanfarna daga. Suður í ílöfnum og Garði segir sein-
asta frjett að fengist hafi þorskur. Undir Jökli var farið
að fiskast á þorranum, þegar síðast frjettist.
Mannslát. 12. þ. m. andaðist eptir stutta legu Guð-
mundur bóndi Guðmundsson á Ingunnarstöðum í Iijós, ábezta
aldri, frá konu og 4 ungum börnum, harmdauði öllum sem
hann þekktu, því hann var mesti atorku og aðfaramaður
bæði á sjó og landi, tryggur og áreiðanlegur í viðskipt-
um og má með sanni telja hann með merkustu bœndum
í Ivjósarsýslu um hans daga.
Útgefendur: Benidikt Sveinsson, Einar Pórðarson, Halldór Friðrilcsson, Jón Jónsson líjaltaHn, Jón Pjetursson,
ábyrgbarmaW. Páll Pálsson Melstcð, Pjetur Gudjohnson.
Prentabur í prentsmibjnnni í Reykjavík 1862. Einar þórí)arson.
207
aði að keypt hefði verið fyrir sig; en hann svaraðiþeim,
að, er hann á skipinu hefði ætlað að líta eptir skjölum
sínum og leggja þau í röð, þá hefði skyndilega komið
hvirfilbylur og feykt bónseðlunum út í sjó, öllum nema
einum. Einn maðurinn spurði,hvers vegna vindurinn hefði
haft meiri virðingu fyrir þeim eina seðli, heldur en öll-
um hinum; »Sökum þess«, anzaði maðurinn, »að innan í
honum lágu 30 gullpeningar, er varðveittu hann með
þyngslum sínum frá skipbroti, er hinir allir, sakir Ijettleik-
ans, fuku útbyrðis*.
Ujipgrafna sálin.
Tveir skólapiltar frá Salamanca á Spáni gengu út að
skemmta sjer; þeirtóku sjer hvíld og settust niður hjá ein-
urn brunni; þar var hjá steinn og þetta á hann grafið:
»Hjer liggur sálin úr honum Don Pedro Garcia (herra
Pjetri G)» Annar pilturinn hló upp yfir sig svo mælandi:
nHvílík annarlig grafskrift er þetta? hvílíkur bannsettur bjáni
liefur samið hana? ekki nema það! hjer liggur sál! hvernig
208
á að fara aðjarða sálirnar«, og með það hvarf liann burt
þaðan. Hinn var hyggnari og íhugunarsamari; sem lags-
maður lians var farinn, tók hann sig til að losa með vasa-
knífi sínum moldina umhverfis steininn, fann hann þá undir
bonum pyngju með 1000 gullpeningum í og þar með seðil,
er þetta var á ritað: »þú, sem ert svo hygginn, að geta
fundið þýðingu þessa gralleturs, skalt vera erfingi minn
og njóttu fjárins betur enjeg«. Skólapilturinn hirti sjóð-
inn og sneri aptur til Salamanca með miklum fögnuði.
Fyrirgöngurjetturinn.
Læknir og málaflutningsmaður möttust um, hver ganga
skyldi fyrir öðrum; báðir voru í jafnmiklum metum, báðir
af sömu œtt, og báðir höfðu sömu nafnbót, að heita læri-
feður (Doctores). J>eir kusu einn mann, er var álitinn
spekingur, til að dœma þetta mál. Ilann dœmdi, að mála-
flutningsmaðurinn skyldi ganga fyrir lækninum, þvi það
væri venja, að ræninginn gengi á undan, en böðullinn
fylgdi honum eptir.