Íslendingur - 13.03.1862, Blaðsíða 6

174
fiienningsálitíð á þeim stað, sem yfirsjónin er drýgð á,
og tilskipunin er gildandi fyrir, sem löggjafinn ætlast til
að farið sje eptir, þó það kunni að vera nokkuð mismtin-
andi, enda vita og allir, að slíkar yfirsjónir, sem þessi,
lijer á landi ganga óátaldar, nema þegar sá, sem fyrir
þefm verður iier sig upp undan þeim.
Samkvæmt þessu ber hinn ákærða að dœma eptir
30. gr. í tilsk. ll.apríl 1840, samanber 79.gr., og virð-
ist, þegar með fram er baft tillit til þeirrar ónauðsynlegu
hörku, sem í þessu smámáli hefur verið beitt gegn hon-
um með að setja hann í varðhald og halda honum í því
á nóttunni yfir 3 vikur, hœfilegt að sektahannum lOrdd.
til hlutaðcigandi fátœkrasjóðs; að öðru leyti her undir-
rjettardóminn að staðfesta; svo ber og hinum ákærða að
lúka 5 rdd. til sóknara og svaramanns bjer við rjettinn
fyrir flutning þeirra á málinu.
Meðferð og rekstur sakarinnar í hjeraði hefur verið
vítalaus, og flutningur hennar hjer við rjettinn löglegur.
því dœmist rjett að vera:
Hinn ákæröi Björn Kristjánsson á að lúka 10 rdd.
sckt til Vestmannaeyja-fátœkrasjóðs. Að öðru leyti
á undirrjettarins dómur óraskaður að standa. Svo
ber hinum ákærða og að greiða til sóknara og svara-
manns hjer við rjettinn, málaflutningsmanns Jóns
Guðmundssonar og sýslumanns P. Melsteðs, 5 rdd.
hvorum fyrir sig fyrir ftutning málsins.
IHð dœmda að greiða innan S vikna fi'á lögbirt-
ingu dóms þessa undir aðför að lögum.
(A ðsent).
(Framhald sjá íslending, annað ár, nr. 21, bls 168).
Nr. 32. Aptur einn gamall og góður grallarasálm-
ur, sem kristnin hefur aldrei fyrirorðið sig að syngja fvr,
en seint á 18. öld; það er gleðilegt, að taka við honum
aptur, því hann mun, eins og hann vekur hjá mjer aptur
þær sömu blíðu tilfinningar, sem hann vakti bjá mjer,
þegar jeg sem baru söng hann með foreldrum mínum,
einnig hjá börnum vorum og barnabörniun kveykja þær
og nœra fram á elliárin.
Jeg verð að játa það, að jeg skil ekki, hvers vegna
l.v. 2. h. hefur verið breytt; hending grallarans : »bezt
gleðst af því Jerúsalem«, er öldungis rjett, og j#g get
ekki fundið, að húnhafi neitt batnað við breytinguna, held-
ur einmitt vesnað að því leyti, hún er orðin samstöfu of-
löng. Eins er 6. v. 1. h. samstöfu oflöng, og hefði þó
219
kúri heitir, lágvaxiu jurt, en niður i jörðunni vaxa hnúð-
ar á rótum hennar allt urn kring út frá henni undir það
tvær álnir; hver hnúður er á stœrð við mannshöfuð. Á
einum stað fann hann vínviðartegund með slíkum epla-
rótum í jörð niðri. Jurtir þessar vill hann láta fiytja
bæði suður á Capland og viðar, og gróðursetja þær þar,
og segir, að þær megi verða þar til ómetanlegs gagns og
heilsubóta fyrir þá menn, er þar búa. í eyðimörkujiess-
ari er hin mesta vatnsleysa, og er það siðvenja hjá einni
af þjóðum þeim, er þar liafast við, og nefnist Bakalalia-
riar, að fela vatnsból sín þannig, að þeir fylla þau með
sandi, bera kvistu af trjám þar á ofan og gjöra elda. þeg-
ar þá vantar vatn koma konur þeirra á þá staði ineð
vatnsílát, 20 cða 30 í netpoka á baki, en vatnsílátin eru
strútsfugls egg, tóm eins og gefur að skilja, og gat á
öðrum enda; síðan taka þær reyrlegg holan, álnarlangan,
binda nokkur strá við annan endan á honum, gjöra holu
ofan í sandinn, þar sern vatns er von undir, stinga reyr-
leggnum þar ofan í, þjappa svo sandinum að utan, setja
verið auðvelt við því að gjöra með því móti, að sleppa
»á»; þá hefði reyndar komið fram miður viðkunnanleg á-
v - v
herzla á »fosðingar«, en hjá slíku er ekki ávallt hœgt rtð
komast. Hefði þar á móti hendingin verið svona: »Á
fœðingardag frelsarans», var framburðurinn alveg málrjett-
ur og bragrjettur.
Nr. 33. |>að vildi jeg, að sálmabókarnefndin vildi
hlutast til um það, að oss yrði kennt að syngja þessa
langloku, því jeg veit ekki annars kostar, hvað hún á að
erinda inn í viðbœtinn; jeg efast einnig um, hvort nokk-
ur á þessum dögum hefur eða getur haft nokkra hug-
mynd (auk heldur rjetta) um það, hvernig þessum brag
var skipað á eldri tíð í kveðskaparflokka (rhyihmus), þar
sem ætla má, að sálmurinn hafi vart eður ekki verið
sunginn hjer á landi um hinar síðustu 2 aldir, og dreg
jeg þá ályktun af því, að hann er ekki í þeim útgáfum
grallarans, sem komnar eru út á greindu tímabili og jeg
hef sjeð; en þar á móti er hann í báðum útgáfum Hóla-
bókarinnar, og það á nótum, þó jeg beri ekki skynbragð
á að lesa eður skilja þær (Hb. er útgefin 1589 og 1619).
Mjer liggur enda næst að við halda, að þótt sálmurinn standi
í Ilólabókinni á nótum, hafi hann staðið þar t. a. m.
eins og í viðbœtinum, »svona bara upp á státs«, og því
sje honum rýmt út úr síðari vítgáfum grallarans, að hanu
hafi aldrei verið sunginn, en sú skoðun finnst mjer alveg
rjett af þeim, er þá áttu að sjá um sálmasöng í kírkjum
og á heimilum. Auk þessa virðist sálmurinn ekki heldur
svo efnisríkur eða fagur, að hann eiginlega hefði átt
þá virðingu skilið, að koma í viðbœtinn, því allt efni
hans innibinzt í 18 af þeim 45 línum, sem hann er að
lpngd, og jeg þori þegar af pessari ástœðu að lofa hon-
um því, að liann verði aldrei sunginn, samt með aliri
tilhlýðilegri virðingu fyrir sálmabókarnefndinni.
Nr. 34—-37. þessir sálmar bera það með sjer, að
þeir hafa verið undir hendi sama manns og nr. 1, og
votta það, að lvann bæði hefur smekk og vilja til að laga
sálma sainkvæmt rjettskildum kröfum málsins og bragar-
ins og eins og samsvarar tilgangi þeirra.
(Framh. síðar).
i
Jónas Thorsteinseu.
Eptir brjefi, sem um þessar mundir hefur hingað bor-
izt austan úr Múlasýslu, er það nú sannfrjett, að Jónas
Thorsteinsen, sýslumaður í Suður-MúlasýslVi, hefur andazt
220
þann enda leggsins í munn sjer, sem upp snýr, og sjúga
þannig að sjer vatnið; við hlið sjer setja þær eggin oj
láta svo vatnið hlaupa niður í þau gegnum legginn og
niður eptir stráunum, og þannig fylla þær hvert eggið af
öðru, en það er sagt, að hvert egg taki hjer um bil 3
merkur. Eptir þaðberaþær vatnið heim til sín og geyma
vandlega. Jeg hef optkomið að híbýlum þessara manna,
segir Livingstone, og þegar jeg hafði beðið þar góðan
tíma og einkis beðizt, þá var mjer borinn þessi svala-
drykkur i eggjaskurni, en hefði jeg beðizt þar drykkjar,
eða farið fram á að fá góðgjörðir, þá hefði ekkert orðið
um beina.
Nú skal þessu næst farið nokkrum orðum urn sitt
hvað, er Livingstone minnist á, viðvíkjandi kristniboði han»
og áhrifum þeiin, er það hafði á villiþjóðir þær, er haun
átti viðskipti við. Yjer viljum um hríð láta hann sjálfas
segja frá: »J>að á, ef til vill, ekki illa við, að segja les'
endum lítið eitt af því, hvernig búskap okkar var varið
suður í Afríku. |>ar var, eins og nærri má geta bjá villi-