Íslendingur - 07.06.1862, Blaðsíða 6

30
ári, þaðan enn með foreldum sínum að Litlugröf, þá á
11. ári, þaðan fór hann frá foreldrum sínum eins og vinnu-
maður að Hrafnabjörgum í Hörðudal til Teits bónda Halld-
órssonar, þá á 22. ári. j>aðan fórhann vorið 1832 og byrj-
aði búskap ásamt með dóttur tjeðs Teits bónda, jómfrú
Guðrúnu, sem er nú eptir hann harmþrungin ekkja, þar
eð hann giptist henni samæris um haustið, að Blöndu-
ltlíð í Hörðudal, en síðan flutti hann búferlum vorið 1833
að Litlafjalli í Borgarhrepp, þaðan vorið 1837 að Fróð-
húsum, vorið 1842 frá Fróðhúsum að Tandraseli, og frá
Tandraseli vorið 1860 að Hatigum í Stafholtstungum. Jón
sálaði Sigurðsson var kosinn hreppstjóri í Borgarhrepp
vorið 1844, hverju embætti hann gegndi til þess hann
fluttist úr sveitinni áður nefnt ár 1860. Sem annar full-
trúi Mýrasýslu var hann kosinn til þjóðfundarins 1851,
og síðan hefur hann verið alþíngismaður fyrir Mýrasýslu,
tvívegis kosinn, og má af því marka, að kjósendur hans
hafi haft þá tiltrú til lians, að hann mundi, fremur öðrum,
bæði þekkja þarfir fósturjarðar sinnar og einnig ltafa viija,
þrek og skynbragð á, að leggja það eitt til mála, sem
hann meinti koma mundi þjóð og stjórn að sem beztum
notum, enda mun þetta hafa svo reynzt. Jón sálaði Sig-
urðsson var með skynsamari mönnum og vel fróður
í fornum og nýjum ritum, sem og lögfróður og skáld
gott. Djarflyndur var hann og frjálslyndur í tali og fram-
gangi, þrekmikill og staðfastur í hugsunum sinum og
framtakssamur í öllu, er hann tók fyrir, og urðu því margir
til að leita ráða hans í ýmsu, og var ávallt fremstu hjálp-
ar hans að vænta, ef hann tók annars málefnið að sjer,
því hann gjörði sjer ávallt að skyldu, að verða þeim að
sem mestu liði, sem leituðu hans, og horfði ekki í, þó
þetta fylgi sætti stundum óverðugu álasi. í hreppstjórn
sinni, sem hann hafði á hendi í 16 ár, var hann næst-
um afbragð að dugnaði, stjórnsemi, reglusemi og hjálp-
semi, vegna hvers hann sætir nú af hreppsbúum og fleír-
um, sem þekktu hann, þakklátrar endurminningar og virð-
ingar. Sem ektamaki var hann bæði ástúðlegur og um-
liyggjusamur, og á heimili stjórnsamur og eptirlitasamur.
Barna varð honum einungis auðið að eignast með kon-
unni eina dóttur, sem andaðist missirisgömul, en hann
tók til fósturs af skyldmennum konunnar 3 börn á unga-
aldri, og gekk þeim að öllu leyti í föðurs-stað, hvað hann
sýndi meðal annars með því, að sjá svo um, að þau öll
yrðu njótandi þeirra hjóna sameginlegra eigna eptir þeirra
dag. Hann var maður sjer í lagi trúrækinn og vandi
heimilismenn sína til guðrækni og kristilegrar hegðunar.
Ilann var einhver mesti gestrisnis- og góðvildar-maður
heim að sækja við bæði æðri og lægri stjettarmenn, auð-
uga og fátæka, því hann fór aldrei í manngreinarmun,
eins og hann var sjálfur frásneiddur öllu prjáli ogyGrlæti.
Opt leitaði ekkjan og hinn munaðarlausi styrks hjá hon-
um, og munu engir fátækir hafa farið synjandi, ef hann gat
liðsinnt þeim með nokkru móti. Frá barndómi var hann
bugaður af heilsubresti, en samt hafði hann sæmilega
heilsu frá 20 til 40 ára aldurs, enda sparaði hann þá
ekki vinnukrapta sína. Hann var formaður í mörg ár fyrir
skipi suður í Leyru og Keflavík, og þótti nýtasti maður
til þess, enda varð það, að hann sökum framkvæmdar og
fyrirhyggju sinnar taldist, á síðari árum sínum, með efn-
aðri mönnum í sveitinni, þó hann byrjaði búskap fátæk-
ur. A seinni árum sínum var hann mjög þjáður af brjóst-
veiki, sem fór loksins svo í vöxt, að bann, svo að segja
síðan á næstliðnum jólum var tíðast, og seinustu 5 vik-
urnar algjörlega í rúminu, en hjelt samt óskertu ráði og
rænu fram að síðasta andartaki, og bjó sig með stöðugri
þolinmæði og öruggri trú til drottins náðar, nndir dauða
sinn. Ilann hafði lengi, svo að segja, dregizt með dauð-
ann í mæðinni, sem hann bar fyrir brjósti sjer, og þó
þrekmikið eðli veitti honum lengi mótstöðu, þá hlaut þó
þetta að láta loksins undan. Og þegar hann sá, að mót-
spyrnuna fór að vanta, svo að hann gat ekki lengur haft
fellivist og að kararlegan fekk honum einnig þrauta, þá
bjóst hann til hvíldarinnar, sem nú er orðin, í reglu trú-
arinnar, fól sig í tíma frelsaranum, í hans heilögu kveld-
máltíð, og beið undir iðulegum bænum og andvörpun-
um lausnartímans, sem að bar miðvikudaginn þann 9. þ.
m. (nl. apríl). eptir heyrðan húslestur um friðþægingar-
dauða frelsarans, fyrir hvern hann þakkaði og hneig síð-
an, um nón*-bil, í þetta dauðans-dá, með einhverju hæg-
asta andláti.

Ljúf mannprýði liflr hjá guði
kórónu dýrðar krýnd á himnum
Prestekkja Madme. |i o rdi 8 Grísladóttir,
fædd 29. júlí 1792,
giptist 30. júli 1817
GUNNLÖGI presti G U N N L Ö G S S Y N I,
dáinn 29. ágúst 1860
á 69. aldursári,
tveggja barna trúföst móðir.
Hún
Mannval mesta;
gædd afbragðs gáfum;
ágætt skáld aldar;
menntuð og margfróð;
háttprúð og hugljúfl allra;
og börnum sím
var:
Öreiga aðstoð;
aumra huggun;
góð og guðhrædd;
sinnar stjettar sómi og prýði;
ástúðlegasta ektakvinna;
m bezta móðir.
f>ú, hin sæla! þitt á enda er stríð!
unninn sigur! andi þinn til hæða
er nú hafinn, og þar nýtur gæða
dýrðlegra, hjá drottni, um alla tíð :,:
Aumir harma; allir sakna þín;
minning þinna mun í heimi vara
manndyggða; þú, fríð. hjá engla skara,
:,: frelsarans í faðmi blíðum skín :,:
Ei með manna, en engla-túngu, þú
lofar höfund lífsins nú, í friði,
lærir speki og útvaldra siði,
:,: af því hjer varst ætíð guði trú :,:
Sælir eru miskunsamir, því þeir munu miskun hljóta.
Sælir eru hreinhjartaðir, því þeir munu guð sjá.
Matt. 5, 7-8.
Svo setti sofnaðri sóma-konu
Jaliob Fimbogason.
— í þjóðólfi frá 20. maí þ. á. stendur ofurlítil grein,
sem á að vera leiðrjetting þess, er »ísl». hafði meðferðis
hjerna á dögunum um Jón heitinn Guðmundsson, sem
fyrrum bjó á Ölviskrossi. Að því leyti sem þessi þjóð-
ólfsgrein segir, að Jón heitinn hafi ekki átt Ölviskross,
þá er það að vísu satt, því sú jörð var þá, þegar Jón bjó
þar, og er að líkindum enn, ein af jörðum Arnarstapa um-
boðs, og kunnum vjer höfundi greinarinnar þökk fyrir þá
leiðrjettingu. En að þvi leyti þessi sami höfundur stígur
feti framar, gefur oss tvíræða áminningu og gjörir manni