Íslendingur - 07.06.1862, Blaðsíða 8

32
J>eim varð fjögra sona auðið;
þrír sakna með móður sinni,
— en hinn ýngsti,
Guðmundur,
elskulegt barn á 5. ári, andaðist 29. okt. 1861,
og sefur hjer í sömu hvílu og faðirinn. —
Iíann varð alþingismaður Gullbringu- og Kjósarsýsluinnbúa
ár 1849, og síðan á hverju þingi;
þjóðfundarmaður ár 1851;
hreppstjóri i Vatnsleysustrandarhreppi alls um 14 ár;
sáttasemjari þar fjögur síðustu árin.
Hann drukknaði ll.okt. 1861.
Ilann var fgjn líkur að
skarpskyggni, djúphyggni,
reglusemi, friðsemi,
fróðleiksást, föðurlandsást,
þreklyndi, stöðuglyndi,
skyldurækni, trúrækni.
Hann var meginstoð sveitarfjelags síns —
atlivarf ótal margra —
snillingur í orði og verki.
J>ín skal minning geymd ógraíin,
Góði vinur, lengst oss hjá,
Og um aldur hærra hafin
Hæsti’ en boði’, er rís um sjá!
íslands saga alla daga
Innir þinni snilli frá.
Og þótt gleymist fljótt á foldu
f’lest hið bezta’, er vannstu hjer,
|>egar einnig orpnir moldu
Eru þeir, sem kynntust þjer:
Allt það skráð, svo aldrei máist,
Eilífiega’ á himnum er.
Sjálfur þar með soninn kæra
Svífur þú að stóli hám —
Barn jeg sje þig flekklaust færa
Föðurs upp að líknarknjám —
Ó, hve blíðleg elskan þýða
Undan Herrans Ijómar brám !
St. Thórarensen.
Alpingistí%in din 1861 eru nýkonvin út frá prentsniújulini
1 Keykjavík. Tíriiulin sjálf eru 115 arkir, en ýms registur, þar á metial
eitt yflr bokasafn alþingis, reikningar yflr þingkostnaþ, nokltur brjef frá
alþingislorseta, lagafrnmvbrp, lagabor) og reglugjbrþir stjórnarinnar mill—
um þinga 1859 og 1861, fyjgja sem vibbætir á 16y3 brk; eru þannig
tíþindiu bii met) vibbaiti 151 þ'., brk, og kostar þetta tilsamans 1 rd.,
en innhept 1 13 hepti 1 rd. 26 sk., og er þaþ dæmalítiþ gjafverb á bók,
enda ótrúiegt annab en hún fljúgi út. Bókin fæst hjá Einari kaupm.
Bjarnasyni í Keykjavík.
Aug-lýsingar.
4— Heiðruðu kaupendur og útsölumenn »Islendings«!
Auðsýnið mjer þá velviid, að skrifa mjer við fyrstu hent-
ugleika, um það, að hvað mörgum expl. af 3. árg. blaðs-
ins þjer hafið kaupendur, hvað mörg expl. jeg má senda
hverjum, á hvaða stað, og með hverjum pósti.
I sama máta bið jeg sjcrhvern þann, er framvegis
vildi gjörast kaupandi eður útsöiumaður blaðsins, að skrifa
mjer um það hið allrafyrsta, og tiltaka þar, livað mörg
expl. að hann mundi geta selt. Sá, sem selur 7 expl.
og stendur skil á andvirðinu, fær hið 8. í sölulaun. And-
virði árgangsins er l rd. 48skk.
Einnig bið jeg hina heiðruðu ferðamenn, sem koma
hingað til bæjarins, og sem geta gjört mjer kost á, að
taka af mjer brjef og blöð, móti borgun, að gjöra svo
vel og koma til mín á skrifstofu íslendings, sem er í húsi
Odds sál. Guðjónssonar.
Reykjavík, 17. inaí 1862.
Guðbranclur Guðbrandsson.
Alla kaupendur og útsölumenn »íslendings« biðjum
vjer upp frá þessu að halda sjer að öllu leyti til
herra borgara Guðbrandar Guðbrandssonar lijer í
Reykjavik um útsendingarblaðsins, og sömuleiðis frá
byrjun þessa árg. greiða honum einum alla borgun
fyrir blaðið, með því hann liefur tekið að sjer alla
umönnun fyrir útsendingu þess og heimtingu borg-
unarinnar. Útgefendurnir.
— J>ar eð eg sje þess hvergi ennþá getið í blöðunum,
vil jeg ekki undanfella lijer með að minnast þess: að
herra Agent og Ilidd. af dbr., Ilans A. Clausen í Kaup-
mannahöfn, gaf enn á ný í fyrra vetur 20 tunnur af
korni til útbýtingar meðai hinna bágstöddustu þurfa-
manna í Neshrepp utan og innan Ennis í Snæfellsnes-
sýslu, og fjelagi hans herra A. Sandholt enn frem-
ur í sumar er leið, 7 tunnur af korni hinum fátæk-
ustu i tjeðum hreppum; hverjum gjöfum sóknarprestur-
inn útbýtti með ráði viðkomanda hreppstjóra, samkvæmt
undirlagi gefendanna. |>annig hafa nú velnefndir höfð-
ingjar, með því sem áður er getið, á 2 árum gefið ör-
eigum í Neshreppum, Breiðuvík og Staðarsveit, samtals
57 tunnur af matvöru. Og er þetta þeirra vegiyndi og
mannelska því hrósverðara, sem þeir sjálfir áttli áður tals-
vert fé í láni hjá ýmsum þeim öreigum, er nutu gjafar-
innar. J>að mun óhætt að segja, að þessar gjafir komu
sjer svo vel, í hið minnsta I Nes-hreppum, að margir
hungraðir og munaðarleysingjar hjeldu fyrir það samalíf-
inu, þar sem í öll önnur skjól var fokið með mannahjálp
I viðvarandi aflaleysi og harðæri.
J>að er bæði gott og lofsvert, þegar einhver gefur fje
til opinberra stiptana, til vísindaeflingar o. fl.; en slíkar
gjafir sem þessa, verður þó að álíta enn þá lofsverðari.
Og sælir eru þeir, sem guð hefur gefið líknarfullt hjarta
með nægum efnum — Sælla er að gefa en þiggja —
J>að er sárt að horfa á börn, sem gráta af liúngri,
að sjá sinn bróður neyð lýða, en geta ei líknað til hlítar,
það vita þeir sem það hafa reynt. Og þess vegní er mjer
það svo geðfellt að geta hins áminnzta höfdingsstriks, sem
þó bezt lofar sig sjálft í hinni rausnarlegu gjöf, er hann
ekki mun láta ólaunaða sem hefur sagt: »Húngraður var
eg, og þjer gáfuð mjer að eta o. s. frv«.
Setbergi, 10. apríl 1862.
Arni Böðvarsson.
— Frá prestinum sjera G. Einarssyni á Kvennabrekku
höfum vjer meðtekið 20 (tuttugu) rd. r. m., sem eru
gjaíir til biflíufjelagsins úr hans sóknum. Fyrir þessar
gjafir vottum vjer hjer með honum og hinum öðrum
gefendum innilega þökk í fjelagsins nafni.
Enn fremur eru til bijlíufjelagsins komnar þessar
gjafir: úr Yestur-Skaptafellsýslu, Kálfafellssókn 1 rd. 24
sk. Og Þyldcvabœjarld.sólm 1 rd. 32 sk., sendar sem árleg
tillög, og vottum vjer hjer með I fjelagsins nafni gefend-
unum innilega þökk fyrir þær.
Reykjavík, d. 17. maí 1862.
H. G. Thordersen. F. Pjetursson. Jón Pjetursson.
Ábyrgðarmaður: Benidikt Sveihsson.
Preuta'fcur í prentsmiísjumji í Ueykjavík 1862. Eiuar pórfcarson.