Íslendingur - 12.11.1862, Blaðsíða 6

102
að sœkja prestsvígslu á útmánuðum veturinn eptir, og var
vígður á pálmasunnudag 1821. Hjer um mánuði eptir,
að jeg kom frá vígslu, andaðist Jón prestur, og þjónaði
jeg því einn Yallanessókn til þess í fardögum 1822, og
hafði þangað lil heimili á Ketilsstöðum. þetta vor gekk
jeg að eiga fyrri konu mína, þórnnni Einarsdóttur, fátœka
bóndadóttur úr Skriðdal, sem jeg hafði trúlofazt, þegar
jeg var á 18. árinu, tók til min móður mína, sem jeg
hafði komið fyrir hjá hálfbróður mínum, meðan jeg var
á Ketilsstöðum, og flutti að Hóimum í Reyðarílrði, sem
jeg var fenginn til að þjóna, meðan doktor G. Brynjúlfs-
son, er hafði fengið þetta brauð, gat ekki tekið við því.
Á þessu ári sálaðist móðir mín. Um haustið 1822 fjekk
jeg aðstoðarprestsþjónustu í Dvergasteins- og Fjarðar-
sóknum, hjá Salamoni presti Björnssyni, og flntti að
Dvergasteini vorið 1823. jþar var jeg aðstoðarprestur í
10 ár. Árið 1832 var mjer veitt Kolfreyjustaða-prestakall,
og flutti jeg þangað í fardögum 1833 með konu minni,
sem áður er nefnd. Með henni átti jeg 7 börn: Önnu,
fœdda 20. sept. 1823; Ólavíu, 16. nóv. 1825; Pál, 8.
marz 1827; Kristínu, fœdda í júlí 1828; Sigríði, fœdda í
apríl 1832; Helga, fœddan 19. okt. 1836 (þessi 3 næst-
nefndu sáluðust öll á 1. ári); Önnu }>órunni, fœdda 11.
júní 1839. Árið 1848, 30. janúar, andaðist fyrri kona mín.
Árið 1849 giptist jeg aptur jþorbjörgu Jónsdóttur, Guð-
mundssonar gullsmiðs á Vattarnesi, sem þá var tvítug að
aldri; með henni hef jeg eignazt tvö börn: Jón, fœddan
20. marz 1850, og Kristínu, fœdda 28. marz 1855«.
Á öndverðu ári 1861 gengu megn veikindi og mann-
skœð í Múlasýslum; var sjera Ólafs þá sem optar vitjað
til sjúkra, og hlífði hann sjer þá ekki, heldur en hans
var venja; en þar kom, að hann fjell sjálfur i valinn og
reis ekki á fœtur framar. Hann andaðist á Kolfreyjustað
4. dag marzmánaðar 1861; frjettist lát hans hingað til
Reykjavíkur 9. maí, sama dag, sem vinur hans Páil amt-
maður Melsteð andaðist í Stikkishólmi.
f>að, sem jeg hef fyrst fundið prentað eptir sjera Ólaf,
eru vímr þær, sem lesa má í Klaustupósti 1819, bls. 143;
því næst mun vera „brjef frá Austfjörðum,, í 2. ári Fjölnis,
sem jeg veit eigi betur en að sje eptir hann. }>á, »sjö
föstuprjediltanim, prentaðarí Viðey 1844; á þær var lagð-
ur kaldranalegur dómur í »nýjum fjelagsritum» 5. ári;
ritaði sjera Óiafur, »athugasemdir« gegn þeim ritdómi og
ljet prenta í Kaupmannahöfn 1847. Enn fremur hefur
liann samið «nýtt beena- ogsálma- kver«, prentað í Reykja-
vík 1853, og »andtegt sálmasafn«, prentað á Akureyri 1857.
Ekki hef jeg sjeð fleiri ritgjörðir en þessar, sem nú voru
nefndar, frá hans hendi, en líklegt þykir mjer, að fleiri rit-
lingar sjeu til eptir hann, þótt eigi hafi komið á prent, því
að honum var mjög ljúft að gjöra aðra hluttakandi í því,
sem sjálfum honum bjó innanbrjósts; þó honum væri ekki
svo liðugt um mál, var honum mjög Ijett um ritandann.
Hinn ágæti öldungur, sjera Jón þorsteinsson, fyrrum
prestur til Reykjahlíðar og Skútustaðar við Mývatn, síðan
til Kirkjubœjar í Ilróarstungu, og nú á Hólmum í Revðar-
firði, orkti eptir sjera Ólaf Ijóðmæli á latínska tungu; set-
jum vjer þau hjer til þess, að benda hinum yngri mönn-
um áfagra íþrótt, er feður vorir og forfeður kunnu mæta-
vel; því er miður, að hinir uppvaxandi menntaraenn í
landi voru hafa lagt þessa fögru íþrólt fyrir óðal.
In funus domini Olavi Indridi filii, pastoris Iíolfreyju-
stadensis, denati 4to die marlii 1861.
!Sos Olavum Indrididen busto sepelire decebat,
Præstantisque viri nos meminisse decet.
Gratus herus, clarus præsertim mysta, maritus,
Eximius natis perstitit esse pater.
Musarum cultor celeber, celeberque poéta
Multiscii nomen promeruisse potest.
Religionis amans fundebat carmina sacra
Cætibus ut Christi dimanet inde salus.
Invalidis semper morbos relevare sategit
Sollerti studio, dum data vita fuit.
Omnibus inque modis miseris succurrere et ægris
Alterutrinque lubens gestiit ore, manu;
Quam, quæso, famam meiiorem linquere posset
Noster in hoc mundo? hanc reliquisse juvat.
Immemores nunquam vestrum spectare sepulchrum
Nos volumus, donec huc via nostra feret.
Optime pastorum! te hic somnus cingit amœnus,
Enthea pars cœlo, laudat amatque deum.
★ ★
*
Hos fecit versus defuncti verus amicus
Et viduæ et liberis optima quæque precans.
Tnnlemlar frjettir. Tíðarfar hefur verið
hið lakasta allan októbermánuð, stormar og úrfelli úr ýms-
um áttum, en varla sjezt sólbjartur dagur eða lygn frá
morgni til kvelds. Rúmri viku fyrir vetur gjörði hart
norðanveður með mikilli fannkomu til sveita, svo sum-
staðar var blindbylur frá því föstudaginn 17. til þriðjudags
hins 21. okt.; fennti þá víða fje til fjalla, en náðist flest
aptur. Víða varð illt til haga, og skepnur eru farnar að
hrakast, sem við er að búast, ef ekki er því betri hirð-
ing höfð á þeim. Sjávarbœndur hafa sjaldan getað róið
fyrir stormi, og hefur því mjög lítið aflazt, sem von er;
en án efa er fiskur fyrir í Faxaflóa. Síldarhlaup mikið
kom hjer inn á Reykjavíkurhöfn laugardag 1. nóvember,
og hefði hjer þá verið veiðarfœri og áhöld til, þá er ekki
hœgt að segja, hversu mikill afli hefði fengizt; einn mað-
ur átti hjer lítilfjörlega »vörpu«, og í hana náðust eitt-
hvað um 17 tunnur af síldinni, og svo var sú veiði á
enda. Væri ekki reynandi fyrir efnamenn í Reykjavík,
að koma sjer upp síldarneti, einu eðafleirum? veranokkrir
menn í fjelagi, ef einn gæti ekki áorkað. Nágrannar vorir
í Ilafnarfirði eru oss miklu fremri í þessari greín, og
hafamjög margir haft gottaf sildar-og upsaveiðum þeirra,
eins og alkunnugt er. Vera má, að Ilafnarfjörður liggi
betur við slíkri veiði, en Iteykjavík, en allt uin það, þá
getur enginn neitað því, sem til þekkir, að síldin kemur
opt meiri eður minni hingað upp í landsteina, og mætti
þá að miklu gagni verða, ef veifcarfœrin væru til, og vel
væri að dugað af bœjarbúum.
Hvalrekar hafa nokkrir orðið hjer sunnanlands í
haust, og að líkindum allir í októbermánuði. þannig höf-
um vjer frjett, að hval hafi rekið á Landeyjasandi, á Berg-
þórshvolsreka, og liggur sú jörð undir Oddastað. Annan
hval rak á Nesi í Selvogi; hann var að sögn nálægt 40
álnum á lengd. Hinn þriðji hvalrekinn var í Krísivík;
það var að eins spik og rengi, sem þar rak, en kjöt og
bein fylgdu ekki; var sagt, að það hefði numið allt að
400 vættum, er þar kom á land. Vart hefur og orðið
við nokkurn trjáreka með útsjónum hjer sunnanlands; en
lengra höfum vjer ekki að frjett.
Slysfarir hafa orðið með meira móti hjer syðra.
Maður týndist hjeðan úr Reykjavík, miðvikudaginn 29.
okt., Gunnar að nafni, sonur Gríms heitins Melbys, (er í
sumar dó), á tvítugs aldri. Hann hafði verið sendur þann
dag til að sœkja kindur upp að Lœkjarbotni; svo heitir
nýbýli eitt efst í Seltjarnarneshrepp undir Selfjalli. Ann-