Íslendingur - 15.12.1862, Blaðsíða 7

119
nafngreina mig með svigurmælum um afglöp mín sem
sáttasemjara í máli því, sem jeg aldrei var neitt við rið-
inn öðruvísi, en áður er sagt. I liið minnsta vona jeg
og óska, að hinir heiðruðu útgefendur »íslendings«, sem
jeg aldrei hef amazt við, heldur miklu fremur styrkt
hlaðið og haldið með því, finni sjer skylt að taka þessar
línur inn í það.
Setbergi, 23. október 1862.
Arni BöÖvarsson.
Um leið og vjer eptir beiðni herra prófastsins Árna
Böðvarssonar auglýsum þetta, fmnum vjer oss þó engan
veginn skylt, að geta þess, þó vjer vissum það, hver rit-
að hefði grein þá í »íslendingi«, sem grein hans þessi
hnígur að, og það því síður, sem vjer eigi getum fundið,
að grein sú sje rituð af nokkrum kala til prófastsins,
heldur af allt annari ástœðu, eins og oss virðist líka, að
höfundur hennar hafi af þjóðólfi haft fulla ástœðu til að
álíta, að prófásturinn hefði reynt sátt í málinu, þar sem
þjóðólfur nefnir liann hinn œðra sáttasemjara þar í
sveitinni. Annars gjörir þetta í rauninni ekki svo mikið
til, að oss finnst, því tilsk. 20. janúar 1797 bannar að
gefa nokkra skriflega skýrslu um það, sem fyrir sátta-
nefndinni hafi fram komið, þegar sáttum ekki verði komið á.
llitn.
J>ess verður getið, sem gjört er.
í sumar 4. dag september var hjer allgott veður um
morguninn, svo það reru hjer nokkrir bátar úr þessu
byggðarlagi, en þegar kom fram á daginn nálægt dagmál-
um, gjörði mikið rok á landsunnan, svo allir fóru að leita
lands, er á sjó voru, en flestir voru nærri landi, svo þeir
gátu dregið uppi, utan einn bátur úr Iíálfatjarnarhverfi,
ineð 2 mönnum á var; liann einna lengst frá landi; fór
hann þá af stað, en gekk ekkert, lagðist við stjóra og
andœfði fram á; hjer var þá fátt manna heima, er gagn
var í, því að karlmannafólk var flest í kaupavinnu, fór þá
faðir annars mannsins til hreppstjóra Jóns Erlendssonar
á Auðnum og spurði, hvort fœrt mundi vera að sœkja
mennina af bátnum, og liafði hann þá ekki sjeð til báts-
ins fyr; sagði hann að fœrt mundi; smalaði hann saman
mönnum af næstu bœjum í flýti, og fór af stað á sínu
skjpi; var þá veðrið mjög farið að harðna, svo sumir sögðu
ófœrt að fara, en báturinn liættur að sjást; fór hann samt
undan landi, og það nálægt hálfa viku sjávar; sá nú eng-
inn af hans skipverjum bátinn, ljethann þá snúa til lands
að vita, livort gengi nokkuð, og lijelt hann það mundi
nokkuð vera, sneri hann þá aptur fram á, og leitaði enn,
þartil að báturinn sást; hafði hann þá rekið mjög undan
landi, svo það var víst vika sjávar, er hann var kominn
undan landi, er hann náðist; sást þá ekkert land fyrir
sjóroki og sterkviðri; náði hann báðum mönnunum og
fór svo að herja að landi, gekk þá mjög lítið; var það
lakast, að flestir skipverjar voru skinnklæðalausir, því bráð-
an bar að, biluðu þá keipar 2, tók Jón það til ráðs, að
hann tók fœri og reyrði niður keipana, svo dugað gat;
var rokið svo mikið, að enginn sá aðdeiling á sjó eður
lopti. IVáði hann samt landi eptir á að gizka 6 tima
burtuveru. J>ess ber einnig að geta, að í 2 skipti áður
hefur fyrnefndur hreppstjóri bjargað mönnum úr lífshættu.
pessar línur eru þjer, heiðruðu útgefendur »íslend-
ings«, beðnir að taka í blað ykkar við fyrstu tœkifœri.
’ Yatnsleysuströnd, þann 13. oklóber 1862.
Tll l*jóðólfs.
»Islendingur«, sem kom út 12. nóvember þ. á., segir:
»kornmatur mun að líkindum orðinn lítill lijá kaupmönn-
um (nl. í Reykjavík), nema ef vera skyldi hjá Siemsen,
síðan kornskip hans kom á dögunum frá Arkangel«.
Einum verzlunarmanni hjer í Reykjavík þótti þessi orða-
tiltœki blaðsins ekki sem rjettust, og gat þess þá þegar
við einn af útgefendum »Isl.« Síðan kom póstskipið 15.
nóvbr. og »íslendingur« kom aptur út 20. nóv., og þá
segir í blaðinu, »að hjer sje nú allgott um vörunœgtir«.
Nú hugðum vjer, að allt mundi sljett og fellt í þessu efni.
En sú von hefur oss brugðizt; því að J>jóðólfur, sem út
kom 10. des. þ. á., hefur meðferðis greinarkorn oss til
handa, og kveðst hann »hafa verið beðinn að hreifa því,
eins og sje, að það sje ekki rjett, sem »ísl.« frál2. nóv.
segir, »»að litill mundi matur hjá kaupmönnum««, o. s.
frv. »Hið sanna sje, að flestallar verzlanir hjer í staðn-
um megi telja kornbyrgar í betra lagi, nema máske verzl-
un Knútzons (Wulffs); hún muni að vísu langtæpast stödd
að tiltölu við þann fjölda manna, sem þar eigi viðskipti«
o. s. frv. Vjer getum eigi leitt hjá oss, að svara grein
þessari nokkrum orðum, því eins og hún er í J>jóðólfi,
þá lítur svo út, sem vjer berum það út um landið, sem
ekki er rjett, eða með öðrum orðum, sem ekki er satt.
En það könnumst vjer ekki við að hafa gjört. Vjer
sögðum kornbyrgðirnar í Reykjavík 12.nóv., eins og þær
voru þá, þegar litið var til Reykjavíkur allrar, vetrar-
ins, sem í hönd fór, og hinna mörgu manna og heimilaj
sem hingað sœkja kornvöru. Vjer ætlurn og satt, og
höfum nokkurn veginn áreiðanlega vissu fyrir, að þá, er
vjer rituðum hina ógeðfelldu grein, liafi kornvara hjer í
kaupstaðnum öll til samans hjá kaupmönnum ekki yfir
stigið oOOtunnur; og þá sjer hvert mannsbarn, semnokk-
uð þekkir til þessa máls, að orð vor voru á góðum rök-
um byggð; þau voru einnig alls ekki rituð í þeim til-
gangi, að ófrægja kaupmenn, hvorki einn eða annan, eða
gjöra lítið úr verzlun þeirra eða vörubyrgðum, heldur hin-
um, að segja hlutinn eins og hann var, og benda löndum
vorum, sem lítinn kornmat hefðu og hingað gætunáð, að
leita hans sem fyrst, meðan nokkuð væri til. Póstskip var
þá ekki komið, og vjer gátum eigi vitað, hvað það mundi
flytja. J>að kom fyrst 15. s. m. J>að getur nú verið,
að það sje rjett, sem J>jóðólfsgreinin segir »að sje hið
sanna« í þessu máli. Yjer neitum eigi að svo sje; vjcr
óskum einungis að svo væri. Hvað það snertir, er J>jóð-
ólfur getur til, að Knútzons verzlun muni vera »langtæp-
ast stödd« að kornbyrgðum, þá gjörum vjer- hvorki að
játa því eður neita, með því það keniur ekki beinlínis því
við, er vjer vildum lijer gjöra að umtalsefni, en hins verð-
um vjer að geta, að bæði er það kunnugt, að sú verzlun
flytur drjúgum hingað nauðsynjavöru, og miklu meira að
tiltölu en sumir liinna kanpmannanna, og svo er lika að-
gætandi, að sú verzlun hefur lánað þessi 3 síðustu bágu
ár fjarska-mikla vöru út meðal fátœkra, og á fjarska-mikið
fje útistandandi hjá landsfólkinu; og víst er um það, að
hefði Knútzons verzlun eigi verið svo byrg af hampi, sem hún
var þetta árið, þá hefði illa litið út fyrir mörgum sjávar-
manni. |>ess má og geta, að sú verzlun mun að tiltölu
við aðrar verzlanir hjer senda langminnsta peninga út. úr
landinu, og er nokkuð í það varið.
(Úr brjefi).
Frjettir eru nokkrar úr þessu hjeraði, en þtcr eru
ekki allar þar eptir góðar. Vorið scm leið var hjer í sveit
heldur hart í margan máta, og þá fyrst sífelld norðanátt