Íslendingur - 15.12.1862, Blaðsíða 5

117
bl., er út var komið, lægi ósent, því jeg sendi hvert nr.
með fyrstu ferð, er jeg átti kost á, og svo hafa ekki nærri
því allir ferðamenn tjáð sig hafa ástœður til að taka bl.
til flutnings; og þrátt fyrir það, sem þessir »30 Eyfirð-
ingar« gefa i skyn, að útsending »>Isl*« muni ganga svo
seint, vegna þess að horft sje í »markið« til að borga
flutninginn, þá segi jeg þeim það satt, að það hefur aldrei
hindrað sendingu bl. hjeðan, aðjeg ekki hafi borgað, eins
og sá hefur sett upp, sem hefur gjört mjer kost á að
taka það af mjer, og undir hin ofan greindu nr. 7—8—9
hefjegborgað 51 »mark«. Ilvaða ástœður sem hið heiðr-
aða fjelag fær, af því sem nú er sagt, um útsendingu bl.
»ísl.«, þá verð jeg að neita því, sem það segir i »Norð-
anfara«, að »dráttur og hirðuleysi« á útsendingunni hafl
valdið því, að blaðið ekki hefur komizt viðunandi fljótt til
kaupanda sinna, og lika pvi, að jeg ekki hafl tímt að
borga fyrir flutning á blaðinu; og það er því miður sam-
valin góð meining í þessum »30 Eyflrðingum«, er þeir
flnna fyrst þær ástœður, sem eru rangar, og til lýta hlut-
aðeigendur, en sleppa þeim ástœðum, sem eru rjettar,
en sem hlutaðeigendur »Isl.« ekki gátu viðgjört, svo sem
því, að blaðið hefur legið á leiðinni, eður og máske tap-
azt. það kemur líka í Ijós af greininni i »Norðanfara«
frá þessum »30 Eyfirðingum«, að þeir í sömu sök veita
meira umburðarlyndi einum heldur en öðrum, og veitjeg
það á því, að sama daginn, sem jeg fjekk »Norðanfara«
(fyrir septbr.), fjekk jeg brjef frá einum Eyflrðingi (að lík-
indum ekki einum af þeim 30), livar í hann, — er hann
minnist á, hvað vanti í »ísl.« — segir, að i bl. »jþjóðólf«
vanti líka þrjú nr., og á vel við um þessa »30 Eyflrð.«
gamla vísuhendingin: »Ekki er virt fyrir öllum eins, þó
eitt verk sje«. það er líka eitthvert gullhamrahljóð í
greininni í »Norðanfara«, þar sern þessir »30 Eyf.« eru
að jafna niður ástœðum þeim, er útg. »lsl.« hafl til að
borga »markið« í samanburði við hina »árvökru« útg.
»þjóðólfs« og »Norðanfara«, »sem berjast einsamlir« o.
s. frv.; hin þritugfalda umlnigsun þeirra gat fundið, að
blaðið »ísl.« er undanþegið burðargjaldi með póstum, og
þess vegna áttu útg. þess svo liœgt með að borga »mark-
ið« undir »ísl.« með aukaferðum, en það hefur þeim ekki
getað skilizt, að hinir árvökru útg. »þjóðólfs« og »Norð-
anf.« horfa ekki í að selja blöðin hjer um bil fjórða part
dýrara en »ísl.« er seldur, og þannig láta kaupendurna
að blöðum sínum sjálfa borga »markið« í burðarkaup
íyrir þau. Og það er þó augljóst hverri heilbrigðri skyn-
semi, að ættu útg. »Isl.« að áviuna svo mörg .»mörk« —
með undanþágu þeirri, er »ísl.« hefur á burðargjaldi með
pósturn — sem binir »árvökru« útg. taka fleiri »mörk«
fyrir »{>jóðólf« og »Norðanfara«, heldur en tekið er fyrir
»ísl.« — eptir arkatali, stœrð og öðrum tilkostnaði livers
blaðsins fyrir sig — þá þyrftu póstferöir að vera fleiri og
greiðari, en þær eru hjer í landi, og ekki sízt fleiri en
þær hafa verið frá Eyjafirði uin tímabil það, sem þriðji
árg. »fsl.« nýtur undanþágunnar á burðargjaldi með
póstum.
Að endingu skal jeg geta þess, aðjeger orðinn þess
vtsari, að nr. 9 af 3. árg. »ísl.« varsnemmaí oktbr. komið
til Eyjafjarðar, og gleður það mig að vita, að hin þrí-
tugfalda von um, að »ísl.« birtist þar ekki fyrri en undir
jólin, hafi þá með öllu verið horfin, hvort sem nr. 7 og
8 hafa komið fram eður ekki, þau er í sumar voru send,
þá sendi jeg þau nú aptur með póstferð þeirri, sem nú
er nýorðin.
Jafnvel þó jeg liafl keypt dagblöð þau, sem út hafa
komið bæði í Ileykjavík og á Akureyri, og sem þó hafa
margsinnis ekki komið til rnín, fyr en eptir 3 til 6 mán-
uði, hefur mjer þó aldrei komið til hugar að fara að
gjöra það að blaðamálum, en hjer eptir er fremur ástœða
til að hugleiða, hvað langt líður á milli þess, sem blöð
hinna »árvökru» útg. verða móttekin af kaupendum þeirra,
í það ininnsta meðan jeg er
Utsölumaður «Islendings«.
Fráfalls Andrjesar Yigfússonar Fjeldsteðs
er snoturlega, og minningu hins fráfallna samboðið, getið
í blaðinu Norðanfara.
ITann er fœddur 6. júní 1801 að Galtardalstungu í
Dalasýslu. Foreldrar hans voru hin góðfrægu höfðings-
hjón: Vigfús gullsmiður Fjeldsteð og Karítas Magnús-
dóttir, Ketilssonar sýslumanns í Dalasýslu. Föður sinn
missti Andrjes ungur, en móðir hans giptist brátt aptur
gáfu- og hagleiksmanni: Páli Benidiktssyni frá Munka-
þverá í Evjafirði; gengu þá efni móður hans mjög til
þurrðar, en Andrjes ólst upp við ervið kjör, uns hann
fluttist 20 ára vestur í Svefneyjar og varð fyrirvinna hjá
systur dannebrogsmanns, hreppstjóra Eyjólfs Einarssonar,
ekkju þeirri, er seinna varð tengdamóðir Andrjesar; sýndi
liann þar brátt, hvílíkur efnis- og atorkumaður hann verða
mundi. |>á brast hann hvorki líkams- eða sálarfjör, enda
var mælt, að hann hjeldi átölulaust taum húsmóður sinn-
ar. {>aðan fluttist hann út í Flatey til Ólafs prófasts Sig-
urðssonar Sivertsens. þar kvongaðist hann í fyrra sinni,
og átti l.desember 1828 jómfrú þorbjörgu þorláksdóttur,
Grímssonar á Hvallátrum, hreppstjóra og sættamanns í
Eyjahrepp. þorbjörg þótti einhver bezti kvennkostur í
vestureyjum Breiðafjarðar, en Andrjes var af öllum álit-
inu fyrirtak að dugnaði og ráðdeild, og fór með þeim
orðstír úr Flutey suður að Fróðá í Neshrepp innan Enn-
is, »að ekki liefði meiri dagnaðarmaður komið á Breiða-
fjörð en hann«. Á Fróðá reisti hann bú; varð þar brátt
búhöldur, nærgætinn og röggsamlegur hreppstjóri, og dug-
legasti skipstjóri á fiskiþilskipi fyrir agent Clausen, sem
viðurkenndi í orði og umbunaði í verki starfa hans og
trúmennsku; þaulsætinn var hann opt áhafinu, þegar önn-
ur fiskiskip lileyptu í hvassviðri inn á firði, svo þegar
garðinum (veðrinu) slotaði og þau komu aptur út á haf,
var Andrjes búinn töluvert að afla. Opt sannaðist það á
sjó, þegar mest lá á, að Andrjes var ráðagóður og bezti
stjórnári.
þegar haun fann sig bila þol og þrek til að halda
það vos út, sem fiskiveiðum þessum er samfara, flutti
hann búferlum inn að Narfeyri, en varð þar búskapurinn
erfiður, því bæði er jörðin skuldaþung og örðug, og líka
eyddi þar bráðafaraldur mestum sauðfjenaði hans. {>egar
hjón þessi höfðu búið saman í 16ár og guð hafði bless-
að þau með 13 efnilegum börnum — af þeim lifa nú 8,
öll mannvænleg og vel að sjer til munns og handa —
dó móðirin á barnssæng 26. janúar 1845, eptir að hún
hafði alið 13. barnið; varð þá margur til að rjetta þess-
um duglega meðaumkunarverða ekkli hjálparhönd.
jþegar stundir liðu fram, vöktust nokkrir af náfrænd-
um ekkju Guðmundar sáluga Sveinbjarnarsonar á Hvitár-
vöilum, Ilalldóru Sigurðardóttur — sem nákunnugir voru
dugnaði og ráðdeild Andrjesar — til að koma því saman,
að hann leitaði sjer staðfestu hjá þessari veglyndu en
forstöðulausu ekkju; var og afráðið, að liann flytti sig að
Hvítárvöllum vorið 1846; varð það og framgengt, en þá
hafði hann fengið mislingasóttina og var fluttur þangað
fárveikur og rœnulítill; hittist þá svo hörmulega á, að
hún lá banaleguna í sömu sútt; sannaðist þá sein optar,
að öllum hefur guð ætlað, að þurfa til þess að taka, sem