Íslendingur - 02.08.1864, Blaðsíða 1
FJÓRÐA ÁR.
1864.
2. ágúst.
Nr. 2.
Blæs við býsna þungt
bólgin hafalda,
storðar við slröndu
stynur upp fregn;
lætur sú í eyrum
láðbyggjanda
þrem sinnum þyngra
þórdiinu rödd. —
Væntir mig, væntir mig,
Yísis að fjandur
heiðurstjón Iiði
0g hamingju þrot,
falli þeir, falli þeir
flokkunum saman,
sem strá fyrir stormi,
eða stökkvi á braut.—
Iiorfinn er frægur
Fylkir Dana
Friðreknr hugprúði
hásæti frá,
fyrr komna feður
farinn að hitta,
alsæla Öldunga,
í aldagramshöll. —
Ei vitum Skjöldung
Skjaldar hásæti
honum neinn ástsælla
hafa fyrr bygt,
drúpir nú Danamörk,
drúpir land ísa
Buðlungs ens bezta,
bana við fregn. —
Fylkis rjeð framkvæmdum
friður og mildi,
ráðsnilli, rjettvísi;
reistur mun þeim
virðingarvarði
virða með sonum,
meðan að Garðarsey
rnænir úr sæ. —
Söknum nú siklings,
en segjum_ vonglaðir:
ekki fer ísaland
enn góðs á mis,
kjörinn í stað lians er
kunnur að dygðum
Krlstján hinn nínmli,
konungur vor. —
Biðjum nú Buðlunga
Buðlung almáttkan,
Öðlingi vorum tjá
eljun og styrk,
land sitt að verja,
lögunum stýra,
innbyrðis tryggja
ástsemd og frið. —
Lifðu nú, Lofðungur!
lengi með sóma,
friðar í faðmi, við
firsælda kjöc;
styðji þinn veldisstól,
stöðugust gipta,
ástsæld og blessun
frá upphæða Gram. —
G. Torfason.
Um veguna á íslandi.
Eitt af því, er hverju landi riður hvað mest á, er
að hafa góða vegu. Ekkert eflir betur samgöngur manna
á millum, og ekkert örvar því og lífgar rneir samlífi
manna og allan fjelagskap, en góðir vegir; ferðalögin
verða þægileg, kostnaðarlítil, og taka fljótt af. Hver
þjóð, er nokkuð hugsar um almenningshagi sína og
heillir, reynir því af fremsta megni að gjöra veguna
sem bezta hjá sjer; þar liggja akbrautir aptur á bak og
áfram um löndin, og menn þjóta þaráfram á járnbraut-
um með sama hraða, sem fuglinn fljúgandi fer um loptið.
Að hirða þar á móti alls ekki um veguna eður þá mjög
svo lítið, er eitt af einkennum villuþjóðanna, þar sem
enginn hugsar um almenningsheillir, og hver er að bofra
sjer. |>ví er nú ver og miður, að vegirnir hjer á landi
eru víðast hvar í hinu aumasta ástandi, er hugsazt get-
ur, nema þar sem náttúran sjálf hefir gjört þá góða;
annarsstaðar eru að eins mjóir stígir eður og með öllu
vegleysur. j>að er því eigi að eins hinn mesti skaði
fyrir oss Islendinga, hversu slæmir vegirnir eru hjer,
heldur er það einhver hin mesta hneisa fyrir oss í aug-
um útlendra manna. Að vísu erum ver enn þá eigi
komnir svo langt á veg, að ætlanda sé, að vér getum
lagt járnbrautir um landið; en það er líka mikill munur
9