Íslendingur - 02.08.1864, Blaðsíða 7

15
stiptamtmannsembættinu, og að hann fordæmi sjálfan
sis, segi bann þetta um ykkur assessorana; en álíti
liann sig ekki komast til að gegna stiptamtmannsem-
bættinu, því segir hann því þá ekki af sjer, og það
þeim mun heldur, sem hann í þeirri stöðu sinni opt hlýt-
ur víst að koma í bága við sjálfan sig sem háyfirdóm-
ara? Og biskupinn, ef hann hefir nú þá skoðnn, að
assessorarnir í yfirdóminum eigi geti annað því, að vera
kennendur á lagaskólanum, hvernig gat hann þá lálið
prófessor P. Pjetursson gegna embætti sínu veturinn,
sem hann var núna seinast utanlands? Hann hefir þó
auðsjáanlega álitið, að prófessorinn gæli aðstaðið að
gegna báðum þessum embættum; en af þessu leiðir þá
aptur beinlínis, að skyldi hann álíta, að assessor í yfir-
dóminum eigi gæti aðstaðið það, að vera forstöðumaður
lagaskólans, hlýtur hann að álíta, að það sje langtum
örðugra að vera þar assessor, en biskup yfir öllu íslandi.
En mun nú þetta vera hjartans meining hans? nei; jeg
held fjarri.
Ef stiptsyfirvöldin skyldu segja það, að þið asses-
sorarnir í ytirdóminum eigi gætuð aðstaðið að sjá um
kennsluna og kenna í lagaskólanum, þá lítur sannarlega
svo út, sem þau með öllu sjeu búin að gleyma lækni
sínum jústizráði Hjaltalfn. Allir vita, að hann hefir örð-
ugu embætti að gegna, bæði sem landlœknir og þai að
auki sem læknir í mannmörgu og víðlendu umdæmi, en
auk þessa kennir hann einnig læknisfræði, eða heldur
nokkurskonar læknaskóla, er hann aleinn kennir á. Get-
ur nú nokkrum komið til hugar, að stiptsyfirvöldin álíti,
að embætti ykkar yfirdómandanna sje svo miklu örðugra, en
hans, að þið tveir eigi getið sökum tímaleysis aðstaðið
kennsluna í lagaskólannm, þar sem hann þó hcfir tíma
til frá embætti sínu að aðduga einn læknakennslunni?
Enginn á alþinginu he.fir npkkru sinni, svo jeg hafi
sjcð eða rnuni, hreyft þeirri mótbáru, að assessorarnir
eigi mundu komast til að hafa kennsluna á hendi á laga-
skólanum, og víst mun það, að háyfirdómari Jónassen
hefir í hvorttgt skiptið gjört það, sem hann liefir verið
þar konuugsfulltrúi, og einmitt þar hefði hann þó att
að korna fram með hana, ef hann hetði nokkuð treyst
henni, eður álitið, að nokkuð í hana væri varið. það
virðist og augljóst, að hann hefijr ekki svo nnkið sem
hið minnsta hreyft henni í álitsskjölum sínum til stjórn-
arinnar um mál þetta, því stjórnin hefði þá nú ekki
gengið út frá því sem vísu, að yfirdómendurnir mundu
geta aðdugað kennslunni. Hvað gæti honum nú gengið
til þess, að fara núna að finna upp á nýrri viðbáru,
einungis til að spilla málinu, sem engum fyr hefir komið
til hugar, hvorki honum sjálfum, nje öðrum, og sem
þar að auk er gripin svona úr loptinu?
Og loksins virðist mjcr, að alltsaman verði að vera
komið undir því, hvort þið assessorarnir sjálfir álítið,
að þið hafið tíma til þess frá öðrum embættisstörfum
ykkar, að taka að ykkur kennsluna í lagaskólanum, því
þið megið þó sjálfir þekkja bezt embætti ykkar, og hvað
mikinn tíma þið hafið afgangs frá ykkar embættisönnum,
ogj.egskal aldrei að óreyndu trúa, að stjórnin álíti stipts-
yfirvöldin trúanlegri í þessu en ykkur sjálía, einsogjeg
held líka, að hún ekki hafi ætlazt til, að þau skyldu segja
álit sitt um þetta atriði, því inin er þó í sannleika of
skynsöm til að átita, að biskupinn og jafnvel stiptamt-
maðurinn sjeu svo inni í störfum yfirdómandanna, að
þeir geti borið með nokkrum rélti brigður á það, sem
þeir segja um þau; annað mál er það, að hinn núver-
andi setti stiptamtmaður getur sem forseti í réttinum
sagt, hvort hann treysti sjer lil þess, að taka að sjer
forstöðumannsembættið á skólanum auk forseta embæltis-
ins í réttinum; en þó hann nú neilaði því, að hann
treysti sjer t.il að komast út af þessu — og hver gæti
trúað honum til þess, að hann ekki treysti sjer til þessa,
sem tekizt hefir í fang bæði að gegna stiptamtmanns-
embættinu og konungsfulltrúastörfunum auk embættis
síns í yfirdóminum ? — þá getur bann að eins sagt
þetta um sjálfan sig,enáþar á móti hvorki með, nje er
fær að dæma um, til hvers hinir, sem eru í rjettinum,
treysti sjer, eður hverju þeir kunni að geta afkastað.
Jeg þykist nú þannig hafa fært næg rök fyrir því,
að engin hæfa muni vera i áðurnefndum orðasveim, að
stiptsyfirvöldin muni nú vilja spilla þessu alþjóðlega máli,
og sem nú er komið svo langt á Ieið, með áminnztri,
mjer lá við að segja bernskulegu, viðbáru, og sem bágt
er að sjá, <af hverjum rótum væri sprottin. En þó jeg
nú fyrir mitt leyti leggi áþetta engantrúnað, þá sl^ora jeg
samt fastlega á yður, að þjer, ef skólinn eigi skyldi geta
ákomizt í haust, komizt eptir, hvað hafi hamlað því,
og skýrið mönnum frá því apturíblaði yðar; því jcgget
ekki vorkennt yður, að hafa brjefaskriptir við þá menn
í Danmörkú, ef blað yðar annars er í nokkru nýtt, sem
með nokkurn veginn áreiðanlegri vissu geti frætt yður
um þetta. <!• J-
Dáið Iieldra fólk.
— Hingað hefir frjetzt, að konasjera Friðriksí Akur-
eyjum Eggertssonar, Arndís Pjetursdóttir, hafi dáið fjórða
í livítasunnu nú í vor; fuðir hennar var sjera Pjetur í
Stafholti, son Pjeturs sýslumanns í Ilnappadalssýslu, er
dó 1814, sonar sjera Pjeturs í Miklholti (-þ 1776) Einars-
sonar í Ólafsvík, Halldórssonar í Mávabltð, Guðmundssonar
í Eæ í Borgarfirði, Guðmundssonar í Norðtungu, Halls-
sonar sýslumanns í Iljörsey fyrir Mýrum, Ólafssonar prests
í Saurbæ á Hvalfjarðarslrönd, Iíolbeinssonar, Sigurðssonar.