Íslendingur - 02.12.1864, Blaðsíða 7

47
Upprunalega er mál þetta þannig til orðið, að liinn
innstefndi, sem þá var verzlunarfulltrúi á Grafarós, hermdi
upp á áfrýjandann loforð um 1 Skpnd. af tólk, sem
hinn stefndi, eptir að loforðið áíti að hafa gjörzt, skrif-
aði inn í reikning áfrýjandans við verzlnnina á Grafarós,
en þegar áfrýjandinn ekki borgaði tólkinn, kallaði hinn
stefndi áfrýjandann fyrir sáttanefnd, og er sættir eigi
konnist á, höfðaði hann mál á hendnr honum, til þess
annaðhvort að borga fólkinn eður andvirði hans 80 rd.,
og þessa kröfu hans tók hjeraðsrjetturinn til greina i
dómi sínum 14. okt. 186!, en áfrýjandinn stefndi mál-
inu fyrir landsvfirrjettinn, sem með dómi 8. Des. 1862
dærndi hjeraðsdóminn ómerkan, söktim þess, að frd. 15.
ágúst 1832 g 10 eigi hefði verið fullnægt, og höfðaði
hinn innstefndi málið þess vegna að nýjti gegn áfrýj-
andanum, og iauk því í hjeraði á þann hátt, sem áður
er sagt.
Eptir því, sem mál þetta nú er lagað í heikl sinni
lil dóms úrslita, þá hefir hinn stefndi, til að sanna kröfu
sína lil hinna 80 rd. skuldar hjá áfrýjandanum, framlagt
tvö sóknargögn, og er það fyrst og fremst skjal frá J.
Blöndai, verzlunarfulitrúa í Grafarós, þar sem hann lýsir
yfir því, að hirm stefndi hafi ritað borgaða (crediterað) af
áfrýjandanum 80 rd. í höfuðbók verziunarinnar vorið
1860, áður en hann tók við Grafarósverziun, ogaðhann
því að eins hafi átt að ganga eptir 25 rd. 3 mrk. lOsk.
hjá áfrýjandanum, og að þessi 80 rd. skuld, sem mál
þetta eiginlega ræðir um og þannig var borguð af hinum
innstefnda inn í reikning áfrýjanda — sje sjer og Principal
sínum, eður húsbónda, alveg óviðkomandi, en eign hins
stefnda. I annan máta hefir hinn stefndi og framiagt
staðfestan útdrátt úr verzlunarbókinni í Grafarós, er fer
því fram, að verzlunin hafi, er reikningur áfrýjandans
varsaminn í apríl 1860, átt hjáhonum 105 rd. 58 sk., og
að því að eins hafi verið eptir 25 rd. 58 sk., eptir að
liinn stefndi var búinn að rita greiðslu hinna umgetnu
80 rd. inn í reikning áfrýjandans.
Á hinn bóginn heör áfrýjandinn framfært neitun
gegn verzlunarreikningi þeim, er nú var nefndur, og í
sambandi við það komið fram með ýmsar gagnkröfur
gegn verzluninni í Grafarós.
Hvaö nú þessu síðara málsvarnáratriði áfrýjandans
viðvíkur, þá getur það eigi til greina tekizt í þessu máli,
þnr sem hinn stefndi hefir rnótrnælt gagnkröfunum, án
þess áfrýjandinn hafi frekar framfylgt þeim, eður fært
sönnun fyrir gildi þeirra.
f>ar sem nú hinn stefndi þannig eptir því fyrrtjeða
er genginn inn í rjett verzlunarinnar í Grafarós, hvað
þessa fyrirhlíttu 80 rd. skuld til hennar snertir, og hann
enn fremur henni til sönnunar hefir framlagt staðfestan
útdrátt úr verzlunarbókinni, þá virðist rjettast — með
sjerlegri hliðsjón af því atriöi, að áfrýjandinn eigi hefir
neitað, að hann hafi fengið viðskiptabækur frá verzlun-
inni nema seinasta árið 1859—1860, en þó eigi lagt
þær fram eptir ítrekaðri áskorun hins stefnda, sem og
því, að nokkrar líkur eru framkomnar fyrir því, að hann
liafi lofað hinnm stefnda 1 Skpnd. tólkar, að mjnnsta
kosti að nokkru leyti upp í verzlnnarviðskipti í Grafarós
— að mál þetta verði látið vera komið undir eiði áfrýj-
anda samkvæmt NL. 1 —14—6 þannig, að hann verði
dæmdur til að borga hinum stefnda þá umtöluðu 80 rd.
skuld með 4 % leio» frá 17. ág. 1860, unz borgun
skeður, nema hann með eiði sínum synji fyrir hana.
Eptir þessum úrslitum málsins ber áfrýjandanum að
borga hinum stefnda málskostnað með 50 rd., ef hann
•eigi vinnur fyrrtjeðan eið, en vinni hann eiðinn, berhin-
um stefnda að borga honum hann með 50 rd.
{>ví dæmist rjett að vera:
Vinni áfrýjandinn stúdent A. Arasen rnnandóms-
eið að því að lögum, að hann eigi skuldi hina um-
þráttuðu 80 rd. eptir hinurn framlagða útdrœtti úr
verzlunarftók Grafaróss, ber honum að vera sýkn af
kærum og kröfum hins stefnda, kaupmanns Chr. Möllers,
í pessu máli, og hinum stefnda pá að greiða honum 50
rd. í málskostnað, en treystist hann eigi til að vinna
eið penna, ber lionum að greiða hinum stefnda 80
rd. með vöxtum 4 af 100 frá 17. ág. 1860, unz borg-
un skeður, og sömuleiðis í mátslcostnað 50 rd.
Dóminum ber að fullnægja innan 8 vikna frá
lögbirtingu hans undir aðför að lögum.
— í sumar dó norðnr á Silfrastöðnm i Skagaflrði
gamalmennið Jónatan þorfinnsson; faðir hans þorfinnur
bjó á Brenniborg þar i firðinum og álti þá jörð, var
hann lögrjettumaður og velmetinn bóndi; hans faðfrhjet
Jón1 ættaður utan úr Olafstirði eður þeim sveitum þar
út frá; var kona hans og móðir þorfinns lögrjettumanns
Sesseija Jónsdóttir, systir Ólafs bryta. Móðir Jónatans
og kvinna þorfinns lögrjettumauns var Sigríður Símon-
ardóttir Bechs frá. Bakka í Yxnadal, Sigurðarsonar prests
á liviabekk, Bjarnasonar prests á Grænavatni við Mv-
vatð, Ormssonar, Bjarnasouar prests á Ilelgastöðum,
Jónssonar á Draflastöðum í þingeyjarþingi, Ormssonar,
Jónssonar Kolls, er báðir bjuggu þar og, Oddssonar á
Stórbolti í Saurbæ vestur, Pjeturssonar, er lifað hefir
um 1400. Jón Oddsson var bróðir Einars Oddssonar,
föður Jóns Einarssonar, er átti Kristínu dóttur Gottskálks
1) I árbókumim er þorflnnur nefndur Signríisson, en Jjetta er
víst prentvilla, því bæí)t kaliar Espólín hami í ættartöiubókum síuum
Jónsson, og líka nefnir Olafur Snógdalín hann svo; auk þessa minnir
mig ekki betur, en Jónatan sjáifur segþi rujer, aþ fabir sinn hefbi
veriþ Jónsson. J. P.