Kristileg smárit handa Íslendingum - 02.02.1866, Síða 5

5
ekki eiga langt eptir; eg hafði þó enn rænu á því að
biðja guð bæði fyrir sjálfum mer og vinum mínum.
í'að voru hér um bil tvær stundir til kvelds, og sólin
vermdi mig ennþá nokkuð ; eg sneri mér að henni og
þakkaði guði fyrir sólarylinn innilegar en eg nokkurn tíma
áður hafði þakkað honum fyrir nokkurn tímanlegan vel-
gjörning. Bráðum varð eg þó aptur yfirkominn afkulda
og þreytu, og datt mér þá í liug að leysa bjarglinda
minn og þannig enda þjáningar rnínar; en sú hugsun
aptraði mér frá því, að það væri skylda mín að um-
bera þetta og að eg aunars réði sjálfum mér bana; líka
fann eg lil náttúrlegs kvíða fyrir dauðastríðinu og löng-
unar til, að móðir mín fengi að vita, að eg hefði dáið
kristilega. í þessum svifum var mér lypt upp af öldu,
og sá eg hvítt segl álengdar. En hvað stoðaði það?
Eg gat ekki búizt við að ná því; eg gat hvorki hreift
legg né lið og lá nokkur augnablik grafkyrr. Allt í
einu kom hryllingur í mig allan og blóðið streymdi út
í alla limi, svo eg gat aplur hreift mig, og tók lil að
synda að skipinu. Aldrei hafði eg áður fundið til eins
mikils friðar og fagnaðar eins og nú bjó í hjarta mínu,
og eg get ekki sagt, að mig langaði til, að mér yrði
bjargað. Þegar eg nálgaðist skipið, reyndi eg til að
kalla, en gat ekki lokið upp munniuum. Þáfannstmér
það aptur sárl að hafa barizt svo lengi til ónýtis, og
það var nærri komið að mér að sleppa öllum tökum.
Samt synti eg enn fáein augnablik, og rak allt í einu
upp svo ógurlegt hljóð, að mig sjálfan liryliti við að
heyra það ; síðan hélt eg áfram að kalla í hvert sinn
sem cg var niðri í bylgjudalnum, svo eg gæti sést af
skipinu þegar eg kæmi upp á öldubrúnina. Skipverjar
komu fijótt auga á mig, sendu út bát sinn og lögðu