Kristileg smárit handa Íslendingum - 02.02.1866, Blaðsíða 14

inn í lyfjabúð sína, sem þar var í öðru herbergi til
liliðar, og tók þar þriggja pela ilösku, liellti á hana köidu
vatni og lét þar í nokkra dropa af ósaknæmum vökva
og sagði: »Hérna, kona góð, undir eins og rifrildis og
jögunar sjúkleikinn kemur aptur yíir mann yðar, þá eigið
þér að súpa á þessu ágæta meðali og halda því í munn-
inum svo lengi sem þér getið; því lengur scm þér getið
varizt því að renna því niður eða spýta því út, því fyrr
rennur manni yðar reiðin. I’egar honum núbatnar og
bann lítur undan, gelið þer spýtt vatninu út, en verðið
aptur að súpa á þvíefhann fær nýja kviðu. Að nokkr-
um tíma liðnum kom konan aptur til Micheli og sagöi:
»Meðalið heflr þegar haft nokkra verkun; en þó erbölið
ekki alveg bætt». »I'á verð eg», svaraði læknirinn, »að
gefa yður aðra flösku til, og gjörahana enn þá sterkari;
ef þér getiö haft þetta meðal eina klukkustund í munn-
inum, þá mun það hrífa». Konan hét aptur að gjöra
sitt sárasta til, og eptir nokkurn tírna kom hún aptur
og sagði að þetta sterkara meðal væri ágætt, því síðan
hún hefði sopið á því, hefði maður sinn ekki fengið
neina nýja illindakviðu, en liún liel'ði líka lialdið því uppi
í sér heilan klukkutíma.
GÓHUIÍ VILJl.
Maður nokkur beiddi sóknarprest sinn, að segja sér
eiulæglega tii og áminna sig alvarlega, þegar liann yrði
var við eitthvað ljótt í fari sínu. »Eg vildi*, svaraði
presturinn. »að þaö færi þá ekki fyrir mér eins og fyrir
næturverðinum; þaö eru margir, sern á kvóldin biðja