Kristileg smárit handa Íslendingum - 01.01.1868, Blaðsíða 7

7
stæði, að hún biði sér þetta núna. En er hann fékk
að vita það, komst hann svo við, að hann gat varla
tára bundizt fyrir fögnuði. Ilann lét sem hann gengi
að boði hennar, en fór ofan í vasa sinn, og tók úr
buddu sinni peninga, er jafngiltu 6 rd., fékk henni þá,
og sagði, að hún skyldi fara strax og hjálpa aumingj-
unum með fé þessu, svo gæti hún kornið seinna, þeg-
ar hún vildi, og gjört út um kaupin á hárlokkunum
sínum.
Stúlkan litla hljóp nú burtu, fékk sér körf eina,
keypti matvæli í hana, og hélt svo til húss þess, er
aumingjarnir bjuggu í. En á meðan brá hárskerarinn
sér yfrum til foreldra hennar; voru þeir þá heim komn-
ir, og sagði hann þeim frá því, hvað dóttir þeirrahefði
fyrir stafni, svo að þegar hún kom heim aptur til þeirra
tóku þeir móti henni tveim höndum, og hrósuðu henni
með tárum í augunum fyrir það, er hún hafði gjört.
En hárskerarinn lét sér eigi þetta nægja, heldur
fór hann til lögreglustjórans, og sagði honum frá þeim
atvikum í málefni þessu, er hann vissi af, svo að litla
stúlkan fátæka fékk mjög litla refsingu fyrir það að
hún tók brauðið.
En saga þessi barst fljótt út um bæinn, og upp-
vöktust þá margir til þess að senda fátæklingum þess-
um mat og fé, og þegar iðnaðarmaðurinn fátæki var
búinn að ná sér aptur, og var farinn að vinna, kepptust
menn um að láta hann fá vinnu, svo að hann brast
eptir það hvorki mat nö vinnu.
Þegar barnakennarinn hafði lokið sögu þessari,
sagði hann við börnin: »Hvað má læra af þessari
sögu?