Kristileg smárit handa Íslendingum - 02.01.1868, Side 3

3
haft sem eldsneyti til að kveikja og œsa ófrið og
þrætu, en hinum hógværa og kyrrláta anda friðseminn-
ar var alveg bægt frá, svo kærleiksfull miðlun þótti hér
ekki eiga við? Þannig sprettur opt ófriður og óvinátta
af ómildum og ósönnum millibuvði, af rangri ímyndun,
af rnisskyldu orði, o. fl. þess h., sem hið drambsama
og óstýriláta lijarta gjörir að ófyrirgefanlegri yflrsjón,
áður en sannleikurinn fær ráðrúm að koma í ljós.
Stundum er það lítilfjörlegur liagnaður, sem veldur ó-
friði og óvínáttu, já, eftil vili, svo lítill, að sá er engu
nær, sem hreppir hann, og þó getur maðurinn verið
að keppa um, að vekja ófrið og deilur um þvílíkt, eins
og öll auðæfi heimsins og öll farsæld lífsins væri í
veði; og þó um mikið væri að gjöra, er það þó aldrei
svo mikils vert, að til sé vinnandi, að selja fyrir það
friðinn hjartans og auðæfl himinsins. Er þá eklci betra
að elska og ástunda friðinn, en að hafna honum fyrir
slíka smámuni? Og þó aðrir hrífl með ofbeldi frá oss
hnoss friðarins, megum vér samt ekki láta oss litlu
skipta, hvort vér höndlum það aptur eða ekki, heldur
taka fagnandi á móti friðnum, hve nær sem færi gefst
á að flnna hann; og þó aðrir breyti ekki eins við oss,
er oss þó engin vansæmd í, að vera betri, cn þeir, því
sá er ætíð mestur maðurinn, sem beztur er. Þess
vegna, heimsins barn, þegar þú haggar friðnum, hvað
lítið, sem út af ber, þegar þú eins og leitar tækifæris
til að gánga á hólm við þenna varðhaldsengil lífsins,
þá hygg vel að, hvað þú sjálfur setur í veð: það er
friður samvizkunnar, friðurinn við Guð og friðurinn
annars heims; hygg að hvað Jesús segir: »sælir eru
friðsamir, því þeir munu Guðs börn kallaðir verða» ;
en hvað munu þá hinir kallast, sem hafna friðnum?