Kristileg smárit handa Íslendingum - 02.01.1868, Blaðsíða 5

Guði æ líkari? En hvað er það, sem gjörir oss Guði
æ líkari? Það er kærleiki og réttlæli. En þessi
meginblóm lifsins geta hvergi þróast, nema í ríki frið-
arins. Eins og grös jarðarinnar spretta og dal'na af
dögg liiminins og hita sólarinnar, eins þróast kærleiki
og réttlæti af dögg friðarins og il eindrægninnar, og þá
fyrst fer guðsríki að blórngvast og Guðs mynd að skarta
fagurlega á manninum, því þá vex hann í andlegri full-
komnun eptir þess mynd, sem hann hefir skapað. En
maðurinn, sem er frjáls að taka hverja þá stefnu, sem
hann vili, ' getur einnig afklætt sig þessari gnðsmynd.
En hve nær gjörir hann það? Þegar hann leggur
stund á það og sækist eplir því, sem er gagnstætt
kærleika og réttlæti. En hvað er það? Það er kær-
leiksleysi og ranglæti, sem er það illgresi, er sprettur
af rót ófriðarins, því þar sem liann drottnar, er sund-
urþykkja, hatur, rangsleitni og öll ill viðskipti. Þá
rnissir maðurinn Guðs mynd og verður eins og úlfur
rneðal úlfa. Það má svo að orði kveða, að Guð hafi
sett einkenni friðarins á öll sín verk. Öfl náttúruunar
eins og haldast i hendur til að framkvæma vilja hins
alvalda. Hirnin, jörð og sjór eru samtaka í því, að
hlýða boði skaparans. Dagur og nótt, sumar og vetur
styðja hvort annað í ællunarverki sínu, Grösin eins og
keppast livort við annað, að draga til sín vökva jarðar-
innar og il sölarinnar. Öll eru þau samtaka í því að
breiða faðminn móti sólinni og að hefja sín fögru blöð
móti himninum, eins og þau séu að keppast við, að
framkvæma vilja þess, sem býr ofar stjörnunum. Já
hvað meira er: hin skynlausu dýrin hænast hvort að
öðru, og verða því elskari hvert að öðru, sem þau venj-
ast lengur saman. En maðurinn — þessi skynsemi