Kristileg smárit handa Íslendingum - 02.01.1868, Síða 6

6
gædda skepna Guðs, sem er sköpuð eptir hans mynd
— hann er sá eini, sem þrjózkast gegn skapara sín-
um, sem ekki skeytir um vilja hans, sem kastar frá
sér mynd haris, sem slítur sig ur hendi hans. Þelta
er hryggilegur sannleikur. En hvenær rætist þetta
fremur, en þegar hann lætur reiði og sundurþykkju,
liatur og tvídrægni rótfestast í hjartanu? Þegar skyn-
semin, sanngirnin og réttvísin eru eins og dottnar í dá,
en andi ófriðarins stjórnar öllum tilfinningum hjartans?
Ilvar sést þá Guðs mynd framar á manninum? Er þá
ekki horfinn sá fagri blóminn, sem sýuir, að maðurinn
er æðra eðlis, en dýrin, sem sýnir, að hann á ætt sína
að rekja til upphæða? Með þessum hætti hefir þó marg-
ur úrætzt frá Guði. Þannig hefir vináttan opt orðið að
óvináttu og bönd clskunnar slitnað, þar sem þau voru
þó hvað sterkust; þannig hefir hjartað, sem á að vera
bústaður heilags anda, einatl orðið aðsetursstaður illra
anda. Það getur ekki verið fagurt í hjartanu, þegar þar
er slokknað ljós elskunnar, því elskan er hin æðsta til-
finning sálarinnar, sem eins og allt annað gott, kemur
frá sjálfri elskunnar uppsprettu Guði, því elska lians
umfaðmar alla alheims tilveru, og allt, sem lifir, er og
hrærist. Frá elskunni hefir öll líkn, öll gæzka og öll
endurnæring sinn uppruna; af henni sprettur velvild
og vinátta og hvað annað, sem gott er og Guði þókn-
anlegt; og þó getur illskuandi ófriðseminnar myrt þessa
helgu tilfinningu, og tekið sér aðsetur í því hjartanu,
sem áður vermdist af il hennar. í’að, sem elskuvert
er hjá þeim, sem elskaður var, þykir þá engu nýtt, og
ef til vill, hatursvert; þá þykja kostirnir vera ókoslir;
þá logar hefndargirnin í hjartanu og eyrir ekki nema
hún komi illu til leiðar, og það eins, þó sakleysið eigi