Kristileg smárit handa Íslendingum - 02.01.1868, Síða 10

10
nokkur, sem aldrei hafði heyrt nefndan frelsara og
vissi jafnvel ekki að hann þyrfti frelsara við. tessi
vesalings maður hlýddi á með eptirtekt, og af þessari
prédikun varð hann sannfœrður um synd sína fyrir
Guði, en hann skildi ekki hver frelsisvegurinn væri.
Þegar trúarboðinn var fariun á burtu, varð mað-
urinn áhyggjufullur mjög um sálu sína. Ilann fann til
synda sinna, eins og þúngrar byrði, og liann þekkli
ekki þessi hin fögru orð Jesú: «Komið til mín allir,
sem erviði og þunga eruð þjáðir, eg vil gefa yður hvíld».
Ilann hafði numið lítið eitt af ensku máli af farmönn-
um, sem verzluðu á ströndinni, og spurðiþá: «hvað á
eg að gjöra til að frelsast?» En þeir hlóu að áhyggjú
lians, og einn af þeim sagði i skopi, að hann skyldi
fara til Englands, þar gæti hannfræðstum > Guð hinna
kristnu, sem hefði borgað skuldina».
Orð þessi urðu honum minnisföst: <>Guð hinna
kristnu, sem hefði borgað skuldina». oÞað er þetta,
sem eg þarf», hugsaði hann með sjálfum sér, «eg er
í skuld, og liefi ekkert til að borga með. Eg skal fara
til Englands, og reyna að finna » «Guð hinna kristnu,
sem hefir borgað skuldina»». Hann hafði ekki pen-
ínga, en hann beiddi skipsljóra nokkurn, er ætlaði heim
til Englands, að lofa sér að vinna fyrir farinu á skipi
lians. Skipstjóri gjörði það, og veslings Suðurálfu-
maöurinn yfirgaf ættjörðu sína og vini, lil að leita að
«Guði hinna kristnu, sem hefði borgað skuldina».
Þegar er hann kom til Lundúnaborgar, beiddi hann
hvern mann, sem hann hitti, að segja sér um «Guð
hinna kristnu, sem hefði borgað skuldina». En þeir
sem urðu á vegi hans, héldu að veslings maðurinn væri
brjálaður, og enginn varð til að fræða hann um «Guðs