Baldur - 02.02.1870, Blaðsíða 3

3
frostblæ gegn um heiðríkt kvöld,
jöknlblæ á bjargasal
líalls- úr -jökli og í’órisdal:
það voru náköld nornaráð;
nötraði’ af hrolli syndugt láð.
Yör ríkan Reykholtsgarð
rauður máni sýndi skarð,
glotti niður, hengdi horn
helþrunginn, sem dreymi norn
myrk og ferleg CJrðar orð:
í hann lagðist svik og morð.
Hver er sá, sem himinbaug
horör á við Snorralaug,
skaparans dýrðar skýra mynd
skráða á vatnsins krystallslind?
að sjer feldinn sveipar sinn,
sitr og styður hönd við kinn;
’ er það goð við Urðar-unn?
er það Mímir við sinn brunn?
goðum líkur svo er sá
að svip og vexti til að sjá;
6keggið sítt og silfurhár
sextíu bera með sjer ár;
ennið talar um tign og vit,
tálbrögð heims og feigðarlit,
meðan augun ern og snör
eilíft kynda sálarfjör.
Saga! laus við lygi og tál,
les mjer Snorra skriptamál.
«Inni og úti
að mjer sækja
daprir dranmar,
dimmar fylgjur;
sá jeg áðan
í svefni brugðinn
hjör Hákonar
yfir höfði mínu.
Eru það svipir
er jeg sje á himni,
bragandi benrögn,
blóði sveipuð?
rista Ginnregin
rúnir sagna
öfugt við oss
áður en fram koma?
Urðar orði
kveðr engi maðr;
vaönn er Verðandi reyk;
lítið sjáum aptur,
en ekki fram;
skyggir Skuld fyrir sjón.
Leiptra frá laugu
Ijósar myndir;
titra þær fram
eða titra aptur?
sje jeg á vellanda
vatni skjálfa
umbrot, ókyrrð
og aldur manna.
Sækjast geislar
frá goðasölum
og skuggaskrímsl
frá skyggðu djúpi;
gott og illt
í gumna heimi
heyr hin sömu
Haddingjavíg.
Lít jeg í laugu
liðna æö
bregða fyrir
í bládjúpi;
blandnir eru litir;
ijós og skuggar
sjálfs míns svip
saman fella.
Okkar einkunnir,
ólgandi hver!
sýnast mjer margar
saman koma:
flár eins og þú
og fjöllyndur
eg var opt,
þótt nú iðrumst þess.
Sýður þjer ólga
alla daga,
sjóðandi hver!
og svælu kyndir;
'en kreppt saman
kemst hún eigi
fram um skapaðan
forlaga garð.
Svo var mín fjegirnd;
svartur reykur
rammra ráða
ruddist víða,
en andrammur
Urðar-gustur
aptur öllum bljes
í augu mjer.
Fláræði, fjegirnd,
fölvu vofur,
hveröð niður
í Hvergelmi!
vjelt hefur oss veröld,
vilda-g feginn
grið og guðs frið
guili kaupa.
Vil jeg nú, Alfaðir,
við þig mæla,
því jeg em hugsjúkur;
heilagi guð!
útskúfa mjer eigi,
því að andi minn
skín af þinni dýrð,
sem þessi hver.
Mjer, sem honum,
heör þú leyft
loö þínu lýsa
með Ijósbroti;
mjer, sem ho.num,
heör þú leyft
ímynd þinna athafna
endurskína.
Eins og því ljósi
aptur skilar
lindin logskær,
er Ijeði sól;
eins fel jeg þjer,
alda faðir!
lítið ljós
míns lífsanda.
Gott væri mjer,
ef guð leyfði,
hverfa frá heimi
í helgisetur;
sagðir þú, Þorvaldur1,
það fyrir löngu,
að heims hjól
hverfult væri.
Frið heör þú fundið,
forni vinur,
én jeg ófrið:
uggi jafnan;
bak við svikalogn
svartir flókar
dragast saman
af dular ráðum.
Sagt er rn.ier,
að sonur Porvaidar
konungs hins kaldráða
sje kær vinur;
óttumst jeg Hákon,
uggi jeg Gizur,
hlýra minna
höfuðsbana2.
Óttumst jeg og uggi
öldu þessa;
goldin mun glæpska
gjöldum þungum;
eltir fall ofsa,
áþján metnað,
óstjórn einveldi
með afarkostum.
Fylla haustský
himin bjartan
döpur og drungaleg,
dynur í fjarska;
það er nákominn ,
norna stormur,
er kynland vort
kreppir dróma.
Heyr mig, Alfaðir!
heim kalla mig,
fyr en Hákon
hauðri ræður
og frelsi flýr
fornar stöðvar
Egils ættar
illu heilli.
Hjör Hákonar
yfir höfði mínu —
von er vjelráða
þótt sje virki traust. —
Óðum dimmir,
dynur í fjarska;
hverfa skal heim
og hurðum loka».
t’yngdi i lopti þoka dimm;
þrútinn sat með ráðin grimm
Gizur á dökkum gjarðaval,
greiddi ferð í Reykholtsdal;
1) p. e. porvaldnr Gizuraraon, faílir Gizurar jaris og fornvin Snorra;
hann byggfii klaustrib í Viísey og varb þar kannnki átlur hanu Ijezt.
Hann var þá andabur fyrir nokkrum árum.
2) í Örlygsstaía-bardaga 1238 fjell Sighvatur bróþir Snorra fyrir þeim
Gizuri og Kolbeini unga. par fjell og hetjan Sturla sonur Sigbvats;
vanri Gizur á honum bálfdanþum meb mikilli hoipt og frekju, en hand-
tók brteþur hans þrjá og Ijet höggva.