Baldur - 02.02.1870, Blaðsíða 4

4
i
myrk og ferleg flærðarrim
faldaði nú hans yglibrún,
grimmd og drambi, girnd og þrútl
gnistruðu hvarmar þessa nótt;
skorti þó ei skraut nje vit,
skörungsbragð nje fagran lit
á við dýrast ættarval
áa sinna úr Haukadal;
mál hans rann, sem Eánar fall,
rómurinn blíður, hár og snjail ;
gnóg var spekt og fræði fróð
fólgin djúpt i hugarsjóð,
gnógur studdi vegur og völd
vjelaráðum slunginn höid.
Hugði hann nú á fje og frægð,
fylkis treysti ríki og slægð,
ættarlands síns æztu völd
ætlaði víst að fá í gjöid
handa sjer og sinni ætt,
siðan gæti hann yflr bætt
vjelráð sín og verkin liörð
við sinn guð og fósturjörð.
Glæfraráða gegn um bjúp
grillti hann ei það regindjúpr
sem hann gróf, og syni hans* 1
svalg, og fæddi kúgun lands,
og sem brátt við blóð og morð
blettaði sjálfs hans frægðarorði
vera sverð og svipa lands
sýnast forlög þessa manns.
Mælti bann nú á miðri braut:
"Mikla brjeflð, konungsnaut,
sem að gylfi sendi mjer,
sýna skal nú öllum hjer; ■
það er að segja þessi orð:
««Það er hvorki svik nje morð,
þóttú fellir frjálsan mann
fallinn þvert í konungs bann;
beriega því bjóðum vjer,
beint í Reykholt farið þjer,
þar býr Snorri tlár og forn,
fellið þennan óvin vorn ;
þá sem verða í þeirri för
þiggja læt jeg sæmdarkjör»».
Sjáið skipan sjóla hjer!
sjálfur neyddur til jeg er,
enda vil fyrir engan mun
af mjer gefa minnsta grun
að jeg ei reki æ sem bezt
erindi grams. En hitt er verst
reki nú undan refurinn enn. —
Ríðum sem hvatast, vaskir menn».
Yaknar iið í hersis höll,
heyrist gnýr, sem boðaföll
ómi í fjarska, brak og blót
boðar dauðans sjávarrót;
hurðir brotna, brynjuð mergð
brýzt i skálann, leiptra sverð;
heimalið við hjörvaglaum
hrekkur upp og illan draum;
nokkrir gripa hjör og hlíf,_____________________
1) pab var einkum í hefnd eptir Sturlonga, sem Flogumýrarbrenna
varti; þar brann kona Gizurar og synir hans allir.
hinir naktír biðja nm líf,
hrína börn, en hjúfra fljóð,
hlífar bresta, dynur blóð.
En er grimmast geysar lið,
Gizur kallar: «Ró og frið
hjúum Snorra hjer jeg gef,
hann því sjálfan fundið hef».
Og úr fláurn ílokki senn
fimm hann kallar glæframenn,
hjalar við þá hljótt og leynt,
halir hverfa jafnskjótt beint
í gólfið, sem hin gamla jörð
grimmdist þeirra ráðagjörð ;
sem með húð og hári þá
hauðrið syigi, var að sjá.
Atburð þennan ókunn sveit
óttaslegin næsta ieit;
gat ei snmgu grillt nje’ deilt,
gólfið var sem fyrri heilt.
Allt eins hollir heimamenn
hljóðir störðu allir senn;
gekk þeim ekki undrun til,
aptur heilt þótt sýndist þii,
heldur ótti og vönin veik
við þá tefldi sáran leik.
Gizur sjálfur grafkyrr stóð,
geig með augum sýndi þjóð;
glotti tungl um glugg einn inn,
gula sýndi níðings kiun.
Allir liljóðir hlýddu til; —
hjer var svipað millibii,
sem und dauðans sárri hönd
sjúkur maður standi á önd;
líkt og elti um sollið sogn
sviptibylji dúnalogn;
iíkt og hljóðni hamslaus börn,
hrædd við grýlu, naut og örn;
líkt og skjálö skorðuð fold,
skelfing grípur sjerhvert höld,
óttast gamalt eðli misst,
út úr vanans faðmi hrist.
í því bili opnast þil,
allir litu þangað til;
hermenn, sem að hurfu fyr,
hljóðir koma um leynidyr,
bera mann á milli sín,
mann, er blóðugt huldi lín ;
meðan óp og hálfbyrgð hljóð
heyrast inn frá salarþjóð
grimmir seggir sáran rekk
síga láta á auðan bekk,
andspænis í hárri höll
horfði þar á sveitin öll.
Bak við líkið loka þá
lágt, en fljótt, var dregin frá;
fram í setið seggur gekk,
snjóhvítt hár í lokkum hjekk;
dularfullur, forn og stór,
fölur stóð þar málmaþór;
augun sýndu dimm og djúp
dauðans ró; á svörtum hjúp
og hárri krúnu helgan mann