Heilbrigðistíðindi - 27.02.1871, Page 4

60
lætur það í leir- eða trjebolla og hellir á einum spa*ni af vaíni,
og hrærir svo í öllu með trjespaða. Bollann settir maður nú
á óhultan stað í fjárhúsinu, og leggur þar upp af allmegnan
Chlordaun. Þegar dauninn fer að dofna í fjárhúsinu, þarf rnað-
ur að endurnýja Chlorkalkið. Auk þess að Chlordauninn er
sóttdrepandi, þannig að hann drepur pestarefni það, er loðir
við hvað eina í fjárhúsinu, verkar hann einnig sem lyf á kind-
ina, um leið og hún andar honum að sjer í fjárhúsinú, og því
er nauðsynlegt að við hafa hann. Hafist eigi Chlorkalk, má
í þess stað svæla fjárhúsið innan með viðarkolaglæðum (bezt
einirkol), sem látnar eru kulna út á hellu í fjárhúsinu. Líka
getur maður brúkað tjöru til að svæla með. En þetta þarf að
gjörast opt, að minnsta kosti annanhvorn dag.
Þegar pestin er hlaupin í kindina, er sjaldan ráðrúm til
að reyna mikið við hana, því hún drepst optast nær á mjög
stuttum líma. Hin fyrgreinda uppþemba, sem nærri því ætíð
fylgir veiki þessari, er það, sem einna helzt hjálpar til aö gjöra
undir eins út af við skepnuna. Maður verður því þegar að
beila þeim ráðum, sem völ er á, og verður þá fyrst fyrir að
hella ofan í kindina vænum skamti af glaubersalti uppleystu
i volgu vatni; einnig mætti setja henni pípu. Þegar eigi heppn-
ast með meðulum að lina uppþembuna, eru dvralæknar vanir
að stinga á kindinni með renninál (Trocar) og hleypa vindinum
nt á þann hátt. En það er bæði, að aðferð þessi er hættuleg,
enda vantar almenning verkfærið til að gjöra það með. Blóð-
taka á einnig vel við pest þessa, því hún þynnir blóðið, örfar
þar með rás þess í gegnum æðarnar og lokkar það frá inn-
ýflunum til ytri parta kroppsins. Einkum er áríðandi að taka
ungum og feitum kindum blóð, undir eins og veikin fer að
brydda á sjer í skepnunni. En eigi nokkurt gagn að verða
af blóðtökunni, þá verður að blæða vel úr kindinni. Maður
tekur blóð á hálsæðinni, sem liggur við efri brún barkans,
þannig, að maðnr klippir ullina vel af, stemmir svo fyrir æð-
ina með fingrunum og stingur svo inn í hana með oddinum á
tvíeggjuðum hníli (Lancet); en maður verður að gæta þess, að
einungis svo mikið af blaði hnífsins standi fram f'yrir fingurn-