Heilbrigðistíðindi - 01.05.1872, Síða 1

HEILBRIGÐIS-TÍÐINDI.
Annað ár. M 5.-6. Maí-—Júní 187*.
III. IÍAFLI.
LM HÍBÝLI MANNA.
Nú, er talað er um fæðuna og drykkinn, þykir við eiga,
að tala um híbýli manna, og hvernig þau skuli löguð, svo eigi
verði þau heilsu manna að tjóni.
Öll íveruhús, hvort heldur handa mönnum eða skepnum,
ættu að standa á þurrum og heldur háum stöðum, svo að öllu
vatni hallaði frá húsunum á allar hliðar. fetta hafa forfeður
vorir víða íhugað mjög vandlega, og það er því mikill fjöldi
af landnámsjörðum, sem standa á hólum, eða í háum íjalls-
lilíðum; þar er og með fáeinum undantekningum þurrlendi,
þar er bæir standa, að minnsta kosti, þar sem því hefir orðið
við komið. Mýrlendi og saggafull flatlendi eru alveg óhæfileg
til bæjarstæðis, nema því að eins, að það áður sje vel upp
þurrkað með hæfilegum skurðum, sem gjöri það að verkum,
að allri vætu halli frá á allar hliðar. Þessu næst er það mjög
áríðandi, að bæir eigi sjeu settir á þeim stöðum, þar sem einhvern
óhollan daun kynni að leggja úr jörðunni. Margar gufur geta
orðið mjög skaðvænar fyrir heilsuna, eins og jeg hef áður um
getið, þar sem talað er um hinar skaðlegu lopttegundir. t’að
er þvi miður allvíða siður hjerá landi, bæði á sjáifum prests-
setrunum og kirkjustöðum, að kirkjan stendur svo að segja
rjett upp við bæinn, eða kirkjugarðurinn er svo nálægt bæjar-
stæðinu, að uggvænt má þykja, að vatn, sem í rigningatíð síg-
ur djúpt niður í jörðina og blandast með vatnsæðum þeim, er
þar liggja, geti náð í sjálft vatnsból staðarins. Jeg hef' fyrir
löngu tekið eptir, hversu almenn taugaveikin er á öllum prests-
setrum og kirkjustöðum, og er jeg hræddur um, að nærvera
kirkjugarðsins rjett við bæinn muni eiga meiri eða minni þátt
3