Tíminn - 26.02.1873, Blaðsíða 2

26
minni i bæjardyrunum; var þá farinn að haggast
á mjer höfuðbúningurinn, svo hún gat þekkt mig.
Jeg fór úr narradragtinni, og sá að ræfill af kett-
inum hjekk við rófuna, sagði jeg móður ininni upp
alla sögu; en hvorugt okkar gat skilið í um kött-
inn. Bárður sálugi hróðir minn sagði mjersíðar,
að Jurgi hefði búið köttinn til með lconst og 1crútti.
En var ekki von þó mjer yrði hverft við, þegar
kötturinn stökk undan tunnunni á Bakkanum og
bljes framan í mig»?
«Jú, það skal mig ekki furða», segir Ingunn,
«og þú tekur þá aptur til sögunnar á Bakkannm,
sem kötlurinn og þú eruð að kljást hjá tunnunni».
«Meðan jeg stend fokreiður kettinum og for-
viða yfir tunnunni, kemur kaupmaður með gler-
staup og kristallusflösku og segir: »«her er den,
Filip!«» og komdu blessuð, hugsaði hugurinn
minn. Nú hellir hann á staupið einhverju — ekki
var það blóðrautt, en undir .það — en það þótti
mjer merkilegast að sjá, þegar staupið var orðið
liálffullt, hvernig hver dropinn varð eins og lifandi,
blessuð verið þið! allt ólgaði og vall upp á barma,
og svei mjer þá alla daga, ef vínið hefði ekki ætt
þarna upp úr staupinu, hefði kaupmaður ekki orðið
fljótari til að bera það upp að munninum og hvolfa
því í sig. En það bæði heyrði jeg og sá, að urg-
aði í staupinu á eplir. Jeg hálfkveið fyrir að
drekka þennan drykk, en langaði þó að smakka
hann; því ekki þurfti allt að segja Filpusi; mig
grunaði að þetta væri stríðsöl, jeg skalf með lukt-
ina, og segi við kanpmann: ««Má jeg ekki setja
af mjer luktina, herra minn! meðan jeg drekk það
sem þjer ætlið að gefa mjer af því?»» Þá hlær
kaupmaður; jeg hugsa: það held jeg þú verðir
glaður af víninu því arna, Filpus! sem ert því ó-
vanur, þegar kaupmaðurinn ræður sjer ekki fyrir
gleði, eptir hálft staup, mesti stillingar maður, og
líklega alvanur þessum drykk. Nú hellir kaup-
maður á handa mjer, og hef jeg hvorki fyr nje
síðar sjeð hellt eins konstuglega af flösku. Hann
smáfærði flöskuna upp frá staupinu, og Ijet hana
spræna í það, úr háa lopti, unz það var orðið
milli hálfs og fulls, en þá var ólgan og kraptur-
inn orðinn svo mikill í stríðsölinu, að jeg hugði
ekki annað, en að allt mundi hlaupa úr staupinu
aptur upp í flöskuna. J>á reiddist Filpus oggapti,
og jeg gleypti þarna allt úr staupinu í einum svip
og einhverju olboði, svo jeg man ekkert eptir,
hvernig striðsölið bragðaði, því það kom mjer
hverki við tönnnjejaxl, eins og menn segja. Jeg
gleypti það «sem sagt,« í ol'boði, og vissi ekki al-
mennilega af mjer, fyr en kaupmaður tók í hönd
mína og sagði: ««sto op Filip«» því i fátinu hafði
jeg sezt niður á brennivínstunnuna. Jeg stóð þá
upp með staupið, en svo hafði jeg magnast og
gripið það fast, að það sprakk í sundur í hönd-
unum á mjer, ( því jeg rjetti það að kaupmanni,
og ætlaði að þakka honum fyrir, ««og ta go Fil-
i'p!»» sagði kaupmaður. Sá varð ekki brjálaður
við hvern brestinn; hann hafði líka verið í Ösku-
dagsslagnum í Kaupinhafn, og jeg trúi að það
hefði munað um hann, heljarmennið!®
Bóndi brosir og segir: «súptu á, Filpus! áð-
ur en þú ferð með tunnuna ofan stigann*.
«Gefðu mjer sigursæll» segir Filpus; »guð
borgar fyrir karlinn. Jeg segi ykkur nú ekki
meira af því; jeg bar tunnuna niður stigann, út
úr pakkhúsinu, yfir plássið, inn í búðina og setti
hana á stokkana; og jeg fór eins Ijett með liana
og þú, kunningi! með græna kútinn. Þá segir
kaupmaður: Nú slcal du foromm í staupeð, Filip!
og hellti á hálfpelann gamla; sá hafði nokkrum
sinnum sjeð í tanngarðinn á Filpusi. En nú
kemur eiginlega til sögunnar um öskupokana».
«Jeg lagði merki til þess» segir Filpus, «að
kaupmaður var venju framar brosleitur þennan
morgun, og datt mjer ekkert í hug um það; það
var svo sjaldnast á honum úfinn, alúðarmanninum.
f>e gar við erum búnir að athafna okkur í búðinni,
segir hann: ««mí slcal dú komme inn með mig,
Filip!»» Hvað stendur til? hugsaði jeg. Hann ætl-
ar þó aldrei að taktjera mig enn meir. Nú lætur
hann mig ganga á undan sjer inn í miðja stáss-
stofur — víða hefur Filpus karl komið — og segir: