Tíminn - 26.02.1873, Blaðsíða 4

28
betur að, þekkti jeg andlitið á manninum, og sá,
að það gat enginn annar verið, en Bárður sál-
ugi bróðir minn, eða svipurinn hans. Við vorum
tvíburar, líkir hvor öðrum, og mestu mátar. En
hann var þá feigur, guðsmaðurinn, því hann varð
úti þennan sama morgun í Öskudagsbilnum mikla.
Meðan jeg horfði þarna á svipinn, kemur katip-
maður með glerstaup fullt af dönsku kornbrenni-
víni; það er það lang-bezta brennivín sem jeg hef
smakkað á æfl minni, og það var heldur engin
furða, því það var það sama «og hann drakk
sjálfur«. En jeg hef opt hugsað það síðan, mnn-
ur var þá á æfinni okkar bræðra, Bárður sálugi
út á hjarni í grenjandi bil, frosinn og kaldur og
fastandi, Filpus inn í baðstofu hjá Bakka kaup-
manni, nýkominn frá toppsængfrúarinnarognýbúinn
að drekka stríðsöl, 5 mælistiga romm og brenni-
vínið sem hann hafði inni við. Já, misjöfn er
mannsæfin, hamingjan hjálpi mjer! þegar jeg var
búinn að klára úr staupinu, og þakka kaupmanni
fyrir aliar takteringarnar, var svipurinn horfinn;
og eptir það sá jeg aldrei Bárð sáluga bróður
minn. Eptir þetta fylgdi kanpmaður mjer til dyra,
en af því jeg hafði drukkið sitt af hverju, var jeg
orðinn málhress og góðglaður, og gat talað við
kaupmanninn eins og hann Snjólf þarna. Jeg
vjek mjer þá að honum og segi: «má jeg spyrja
yður að einni bón, kaupmaður góður, hvað var á
stóru tunnunni yðar út á pakkhúsloptinu? Filpus
var forvitinn í þá daga, sem betur fór, þess vegna
get jeg nú frá svo mörgu sagt. Iíaupmaður staur-
ar, horfir á mig og segir; ««du meiner vist det
store oxehoved med siropen«». Jeg þurfti ekki
meira og kvaddi, því Filpus skyidi málið í þádaga,
en, von var þó mjer blöskraði, börn! þetta var
höfuðuxi, fullur með «síróp». Jeg hef aldrei sjeð
aðra eins höfuðskepnu, en það tók þó út yfir, að
hún skyldi vera full með sætindi, en hann var
lánsmaður með flest kaupmaðurinn sálugi!»
Nú stendur bóndi upp og segir : «frá mörgu
kanntu að segja, Filpus ! og fáðu þjer í staupinu,
því vel hefir þú skemmt fólkinu í kveld■>. Síðan
gengur hann ofan og út.
Þá segir Ingnnn : «Ljeztu nú ekki spretta af
þjer Öskupokunum, þegar þú komst heim til
þín ?»
«Ónei, blessuð !» segir Filpus, jeg sagði Iíarí-
tas minni upp alla sögu þegar jeg kom heim, og
jeg man ekki hvert henni var dillað. Hún vildi
taka af mjer pokana, helzt hjörtun af haldinu, en
jeg sagði: ««nei, mangetalc!»» og þarna gekk
jeg með þá allan daginn heilt dúsín, haldið það.
t>ví sagði jeg áðan, að jeg hefði aldrei bryðað
mig um þó jeg bæri Öskupoka, svona simplan
og einlitan. Siðan tekur hann af sjer pokann
skoðar hann, sýpur á staupinu og segir: Nú er
öldin önnur, hamingjan hjálpi mjer! áðurvoruÖsku-
pokar með öllum myndum og allavega litir; þá voru
líka 2 biskupar á landinu, á Hólum og í Holti, nú
ekki nema einn útá Nesi. t>á voru 2 latínuskólar,
ein prentsmiðja, nú ekki nema 1 og 2 prentsmiðj-
ur. t>á var Skúli fógeti og Ólafur heitinn í Viðey,
íslenzkur stiptamtmaður, mestu föðurlands vinir;
nú ekki nema einn danskur í henni góðu Vík. I>á
gilti spesían á 3 dali, nú ekki nema tvo. í>á
byrjaði vetur á föstudag, nú ekki fyr en á laug-
ardag. Mikil er forandringin ! en langt er nú
slðan. Jeg hef rjetla sextíu og sex um sextugt,
og þó man jeg eptir öllu, eins og það hefði skeð
í gær. I>ví þessi Öskupoki hefir þó orðið til
þess að rifja upp fyrir mjer einn hinn merkileg-
asta dag á æfi minni, og nú sitjeg hjer, veslings
Filpus, sem áður var utanbúðar Asinstint undir-
búðarkaupmannsins á Eyrarbakka !»
J>á segir Steinunn: «Jeg lái þjer það mest,
Filpus! að þú skyldir ekki taka eptir bannsettum
Öskupokunum, fyr en rjett framaní kaupmanns-
frúnni».
Filpus lítur við og segir: «hvernig átti jeg,
blessuð vertu ! að gjöra það ? jeg klæddi mig í
rauða myrkri, því kaupmaðurinn kallaði fyrir dag;
en þegar hann hafði kveikt á glerluktinni, hafði
jeg annað viglugra að horfa á en leppana, sem