Tíminn - 26.02.1873, Blaðsíða 5

2ð
jeg var í, fyrst og fremst Kaupmanninn sjálfan,
svo þettalítilræði,íbæÖi ætt og óælt, danskt og íslenzkt
sem fyrir augun bar á pakkhúsloptinu, í stáss-
stofunni, og inni hjá frúnni».
Þá gellur Særún við : «Jeg er mest að hugsa
um bleikálu stykkið sem hjekkí rólunni, og sýnd-
ist lifandi. Jeg vildi, að jeg ætti það í Sprengi-
kveldsref, þegar jeg fer að búa».
«Og jeg er handviss um», segir Snjólfur, «það
kvikaði ekki lengi úr því það væri komið í hönd-
urnar á þjer»..........
í*á segir Guðríður litla: æ, jeg er orðin myrk-
fælin af draugatalinu í ykkur, bæði við hann Bárð
heitinn apturgenginn og svínslærið lifandi».
«Skilurðu það ekki barn segir Særún, «að
það er ekki meint annað með lífinu í lærinu, enn
að það rjeri í spiki, eins og menn segja?».
Nú kemurbóndi upp aptur, og segir Ingunni,
að bezt sje að stytta vökur. Gengur hún þá of-
an með Steinunni; piltarnir fara út, en bændur
sitja og ræða um veðráttuna. Litlu síðar tekur
að rjúka upp af súpuöskum hjá hverju rúmi; allir
eru seztir inn í baðstofu, Ingunn og Sleinunn eru
á gangi um loptið. i5á segir Ingunn: «sæktu fyrir
mig, Steinka mín ! gestaskálina rósuðu fram í búr;
jeg ætla að skamta honum Filpusi í hana fyrir sög-
una í kveld. Steinunn fer og kemur aptur rneð
skálina. Ingunn tekur við henni, og fer að þurka
hana utan. «Hvað er neðan á skálinni?» segir hún, er
það ekki lag að tarna? þeir hafa límt neðan ábotninn
augastein og draugastein» Ingunn hlær og piltarnir
skella upp yfir sig. «Lof mjer að sjá!» segir
Steinunn, og þrífur skálina, blóðrauð í framan
«S............sjálfur hafi úr þeim hrekkina 1» síð-
an hendir hún skálinni niður í rúm, en hún lend-
ir á fjöl og brotnar, ríkur svo utar eptir, rekur
sig á lampann, svo ljósið sloknar, veltir á hlið
aski Særúnar og sezt svo i rúm sitt. j>að slettir
í þögn í baðstofunni, þangað til Ingunn segir:
«hamingjan hjálpi þjer, Steinunn! nú gengur fyrst
yfir mig».
«það er nú ofseint» segir Steinunn skjálfandi,
«að bíðjá fyrir mjer; það er komið sem komið
er, og skálar fj.........má gjarnan koma uppí
kaupið mitt, en hún skal ekk lengur vera mjer
til storkunar og minningar úr horngrýtis háðið út
þeim. Augasteinn og draugasteinn, þó, þó ! Jeg
hef aldrei vitað aðra eins forsmán á minni æfi.
Það er sök sjer, ef það hefðu verið nátlúrlegir
steínar; en að láta nokkra manneskju bera horn-
grýtið að tarna, það tekur út yfir. það er þó
nokkur bót í máli, að komið er í vökulok. En
háðfuglarnir hafa þó nokkuð lil að hlægja að».
Bóndi segir: «kveiktu Ijós, Ingunn mín !».
Ingunn fer fram ; en þegar hún kemur upp með
Ijósið, liggur Særún á fjórom fótum á loplinu og
segir : «Jeg held að það sje bezt að lesa reiðilest-
urinn í kveld. Sjer er hvað ! að hella svona nið-
ur fyrir manni matnum. Jeg hef ekki fundið
nema tvo bita, róubein og hryggjarlið, sem jeg
tel varla, en kraptsúpan heyrijeg að hriparöll nið-
ur á baðstofugólf. Eru það læti» ?
«Og ekki ferst þjer, Særún mín», segir Stein-
unn, «að lá mjer reiðina, eða óþrifnaðinn í morg-
un».
Særún segir: «mjer sárnar að sjá matinn fara
út um alltlopt, áður en maður fer að borða hann».
Þá segirlngunn: «hættið nú þessu tali, stúlk-
ur! Það hlýzt löngum gott af Öskupokunum og
steinum ; en jeg sje mest eptir svo fallegri skál».
Bóndi segir : «æ, já já ! var það skáiin með
rósunum ? i’ess betur! vilið þið nú um hvað jeg
hef verið að hugsa um siðan áðan ?»
«Hvað er það?» segir Ingunn. «Jeg hef»
segir bóndi «verið að ráða með sjálfum mjer
drauminn hennar Steinunnar, og er hann rjett
undarlega komin fram. Skálin er blómkerfið,
en draugurinn með angað var augasteinninn og
draugasteinninn, sem hún bar, og varð svo brjál-
uð, að hún braut skálina*.
«í*ú áttir að segja mjerþetla í morgun, hús-
bóndi!» kallar Steinunn, «en það eru aldrei margir
mínir á Öskudaginn».
«Jeg heiti ekki Jósep, Steinunn mín», segir bóndi.