Tíminn - 26.02.1873, Blaðsíða 3

27
««bi her eitt öijeblík, Filip!»» Jeg beið, en ekki
man jeg hvert Filpus beið aðgjörðalaus; þau gætu
bezt sagt frá því, augun í mjer, ef þau gætu tal-
að; jeg horfði upp um alla rapta; jeg segi það
svona, en ekki sýndust mjer þar margir raptarnir,
allt var fullt með flúr og rósir, glerskápa og gyll-
ingar, hátt og lágt, en allt var óætt. En ekki er
allt búið enn. Jeg stóð ekki í sömu sporum;
ónei, nú snýr Filpus sjer við, og þá sá jeg und-
arlega sjón — en jeg ætla bezt að klára úr koll-
unni, kunningi! — Jeg sá í opnar dyr á veggnum,
og mann fyrir innan á rek við mig, hamingjan
hjálpi mjer! jeg góndi á hann, og hann glápti á mig;
jeg segi ykkur ekki meira af því, þarna horfðumst
við í augu, þangað til kaupmaður kemur ogbiður
mig að ganga inn í svefnkamelsi sitt til frúarinn-
ar. Nú fór fyrst að fara um Filpus, og það hugs-
aði jeg sízt, að fyrir mig mundi koma, að ganga
fyrir aldanska kaupmannsfrú á sænginni; en margt
hefir Filpus karl reynt. Iíaupmannsfrúin var, eins
og jeg segi, hádönsk, og hafði hjer aldrei til lands-
ins komið nema þennan vetur, svo það má nærri
geta, hvert það heflr verið að henni óbragðið. Hún
lá þarna í dúnsænginni, og undir eins oghúnsjer
mig í dyrunum, hlær hún innvirðvglega uppá mig
og segir: Nei see, guð bevare mig! Jeg hlæ á móti,
en segi samt: gúmorinn frúin ! síðan segir hún
eitthvað, sem jeg ekki skildi, til allrar ólukku, því
hún talaði ekki annað en púra dönsku. Kaupmað-
urinn talaði klára dönsku, svo hann skildi hvert
barnið; jeg hugsaði hún væri að manga tit við
Filpus; því það man jeg, að hún benli rjett fram-
an á mig. Jeg undirstóð ekki dönskuna hennar,
en var orðinn áfjáður af stríðsölinu og ör af romm-
inu. Og hvað viljið þið hafa það meira? Filpus
karl gengur að rúminu, og sezt á stokkinn. En
rjett í því segir kaupmaður, sem staðið hafði á
baki mjer, heldur alvarlegur: ««Nei, Filipl nei,
slet ikke dette, Filip!»» Jeg stend upp og segi;
ekki var jeg að forlanga neitt, kaupmaður góður!
en jeg hugsaði að frúin væri að benda mjer að koma
nær. Nei,Filip! segir kaupmaður, jeg vildibara vísa
konunni minni dette sem er utan á díg, alle disse
smo smúkke póse, líttu sjálfur framan á díg, og
líka eru nokkrir aptan á díg, svo það er sikkert
dúsín ; en það þýðir, að mig minnir 9 eða 10 ösku-
pokar. Nú sá jeg fyrst hverskyns var, mundi eptir að
það var Öskudagur, leit niður á Ioku mína, og sá þar
3 poka, hvern uppundan öðrum og sinn með hverjum
lit. Mikiíl hugvits kvennmaður var hún Karítas
min og hannirðasteinka. Hún hafði útsaumað og
flúrað alla þessa öskupoka, úr afklippunum,sem kaup-
maður gaf benni, því það var rjett yfirdrifð gjafa-
lán, sem hún hafði hjá honum; og hafði hún fest
þá bæði framan á haldið sem jeg var í, og hing-
að og þangað á úlpuna, því hún hafði þá gaman
af að glettast við Filpus, aldrei Ijet jeg hana samt
bera steina..... Það voru þá þarna utaná mjer,
blessuð verið þið! 9 eða 10 öskupokar, sumir í
lögun eins og hjörtu, aðrir eins og tiglar, lauf-
og spaðagosi. Að þessu hafði kaupmaður verið
að brosa um morguninn, og nú vildi hann gjöra
frúnni sinni það til fornöjelsis, að sýna henni
þennan íslenzka öskupokasið; og svo held jeg að
honum hafl fundizt til handbragðsins á því öllu;
því hvað var að tala um hana Karítas í höndun-
um; þið megið geta því nærri, það fór aldrei svo
hnappur af undirkaupmanninum, að Karítas væri
ekki kölluð til að festa hann á. Eptir þetta segir
kaupmaður: ««so kom nú úð igjen, Filip!»»
gengum við þá inn í stássstofuna. Þá segir kaup-
maður: ««Jeg ætla nú að gefa þjer Afskeiðssnaps
og mangetak fyrir alla hjálpina í dag»». Það er
sjálfþakkað, kaupmaður góður! svara jeg, og varð
mjer í því litið á sama manninn og áðan. Það
var eins og jeg þekkti hann þá, en gat þó ekki
komið honum fyrir mig. Jeg spurði þá kaup-
manninn hver maðurinn væri, sem jeg sæi
þarna í dyrunum; en hann forsikkraði mig, að
hann sæi engan nema mig. Mig grunaði þástrax,
að jeg sæi sýn, og jeg minntist þess, að jeg var
sagður skygn, þegar jeg var barn. J>etta var ekki
heldur einleikið; en hamingjan hjálpi mjer! og gef
mjer að dreipa í kunningi! því þegar jeg fór að gæta