Tíminn - 19.03.1873, Side 6

38
þjóðvinirnir hugsum um það alvarlega. Þú veizt
þá fyrst og fremst eins vel og jeg, að fiskurinn
sækir að löndum þeim, þar sem mikið útgrynni
er, svo sem hjer við land og Newfoundland
(landið nýfundna) og víðar; enn fremur veiztu að
þegar líður að þeim tima, að fiskurinn ætlar að
fara að hrygna, sækir hann úr djúpinu upp undir
landið, og leggur þar i hraungjóturnar svo nærri
landi sem hann getur, hrogn sín, því þar er þeim
óhættast fyrir sjávarganginum, og þá er það sem
vetrarvertíð byrjar hjá oss hjerna á suðurlandinu.
í þriðja máta veiztu að Frakkar koma hingað þeg-
ar vetrarvertíðin byrjar, og að þeir mega ekki
koma nær iandinu til að veiða, en að 1 míla sje
tii lands. En af þessu virðist auðsætt að mætti
fiskurinn ráða sjer, og haga göngu sinni eptir
eðli sínu, mundi veiði Frakka hjer kring um land-
ið verða næsta rír á vertíðinni, eða á þeim tíma
sem fiskurinn hrygnir, því eins og fyrri er sagt,
mættu þeir þá ekki elta fiskinn fast upp undir
landið, til að veiða hann þar, en þó er það svo
að þetta er einmitt veiðisælasti tíminn fyrir Frakka
og af hverju kemur það? og það kemur til af því
skal jeg segja þjer, að undir eins og vertíðin
byrjar, stökkva duglegustu formennirnir hjá oss út
með net sín, og leggja þau svo langt undan landi
sem þeim er unnt að komast með þau, því nær
út á regin hafi, langt of snemma, en þegar fisk-
urinn kemur að þessari netaþvögu, áræðir hann
ekki að fara lengra, og heldur sjer fyrir utan
netin með því þar verður og skjótt mikill niður-
burður. Þannig er fiskurinn rekinn út tii Frakka
frá landinu, og meðan þeir veiða hann fyrir utan
netaþvöguna í hinni mestu ákefð.
í>e gar jeg nú hugsa um þetta allt náttúriega,
get jeg ekki neitað því, að mjer sýnist öll sann-
girni mæla með því, að Frakkar bæti oss skaða
þann er vjer þannig gjörum oss sjálfir, með þess-
ari öfugu veiðiaðferð vorri, en sem þeir hafa svo
mikinn ábata af, og jeg efast ekki um, að þeir á
endanum meti þessar kröfur vorar mikils, ef þær
verða bornar fram fyrir þá með stillingu og ó-
þreytandi þolinmæði, þó þeim kann skje ekki sje
um það fyrst um sinn.
Nú finnst mjer jeg hafa svarað fyrri spurn-
ingu þinni, en þá er eptir að svara þeirri síðari
og það er langtum örðugra, þó finnst mjer að
maður geti komist út af þessu með að gæta að
því, að áður en þessi veiðiaðferð byrjaði, voru
hjer á suðurlandi, þetta sex hundruð stór, en nú
mun varla mega telja hjer meðalhlut hærri en 2
hundruð smá, leslarhlutir voru þá eins tíðir hjer
og sex hundraða hlutir nú eru, það mun enn
fremur mega fullherma það, að þetta hefir geng-
ið svona 30 seinustu árin.
En sem sagt, það er jeg hræddur um að
þeir muni kinoka sjer við að svara oss skuldinni
út til vor allri í einu, og vjer ætlum ekki heldur
að halda því ákaflega fram, heldur láta oss nægja
með, að þeir borgi oss árlega fulla leigu af skuld-
inni, er yrði um árið fjögur hundruð og áttatíu
þúsundir rikisdala. í*ó þetta sjeu nú ekki miklir
peningar í sjálfu sjer, þá geta þeir dregið oss
nokkuð, og vjer verðum því allir sumhuga, að
skora á forvígismenn vora, að þeir reyni til á ali-
an löglegan og leyfilegan hátt, að framfylgja þess-
um kröfum vorum.
En hvað sem nú annars öllu þessu líður, þá
vildi jeg óska, að þau lög mættu sem fyrst koma
út, er settu einhvern hemil þessari skaðlegu veiði-
aðferð, og sjálfræði einstakra manna».
(Aðsent). í «Norðanfara» nr. 51.—52. bls. 125, er
grein nokkur eptir alþingismann Tryggva Gunn-
arsson, sem, eins og allt annað er hann ritar í
blöðin, er skráð af fjörugum anda og sannri föð-
urlandsást. þar er meðal annars borin fram upp-
ástunga til Norðlendinga um, að neita sjer algjör-
lega um nautn áfengra drykkja og um að bindast
þeim samtökum, að kaupa engin vínföng á næst-
komandi sumri.
Grein þessi minnti mig á, að í Hraunhrepp í
Mýrasýslu var á síðastliðnu vori borin fram á
manntalsþingi skriíleg uppástunga af merkum bónda