Tíminn - 18.11.1874, Blaðsíða 2

82
úr þurru að syngja barnagælur í miðri blaða-
grein «bí bí og blaka» . . . . o. s. fr., sá lær-
dómur, sem ritstjórinn hjer með vill brýna fyrir
almenningi, er sá, að þeir, sem upp úr þurru
syngja barnagælur í miðri blaðagrein, sjeu feður
skilgetinna barna. Má jeg þá auðmjúklegast spyrja
yður, herra ritstjóri: eru þá allir þeir, sem ekki
sýngja barnagælur upp úr miðri blaðagrein, feður
óskilgetinna barna? Jeg sagði einmitt í grein
minni í «Tímanum», að þjóðhátíðarbarnið mundi
sjálfsagt vera skilgetið, og þessi grein ritstjórans
í 4. tölubl., þar sem hann «þeysir upp úr sjer
gusur allmiklam móti mjer, sannar að það er skil-
getið barn meirihlutans, eða hans áhanganda, því
það er þeirra einkenni, að koma aldrei með nein-
ar sannanir fyrir sínum málstað, heldur einungis
hreyta fúkyrðum, og þegar mest er haft við, segja,
að það sje ekki svaravert, sem þeir ekki geta
hrakið. Svona fer nú «ísafold» að gegna grein
minni í «Tímanum», og sannar þar með, að jeg
átti kollgátona, að hún væri skilgetin. Hafi jeg
ekki komið grein minni annarstaðar að, en í
«Tímanum», þá mundi það ekki sanna annað en
það megnasta ófrelsi hjá oss; það þætti ófrelsi,
ef ekki fengi fyrir rjetti nema annar málspartur-
inn að láta til sín heyra; en skyldi það ekki vera
svo hjá oss, að ef maður ekki vill tala eins og
þessum glamrandi frelsispostulum líkar, þá fái
maður ekki að láta álit sitt í ljósi í blöðunum?
í*ar að auki er «Tíminn» eins veglegt blað, og
«ísafold», eptir því að dæma, hvernig hún hingað
tilhefur komið fram, þó «Tíminn» ekki sje af svo
háum stigum, að vera <>þjóðhátíðarbarn».
Ritstjóranum þykja orð mín súrmygluð! því
verra fyrir hann, ef hann verður að kyngja þeim.
Jeg sagði í grein minni, að það væri hættulegt, ef
barnið vildikoma þeirriskoðuninnmeðalalmennings,
að stjórnin væri óvinur þjóðarinnar, og að þjóðin
eigi að vera óvinur stjórnarinnar. Jeg segi það
enn, það er hættulegt. Getið þjer haft á móti
því, herra ritstjóri? ef ekki, þá kyngið þjer því, þó
súrmyglað sje. Jeg sagði, að vjer mættum þakka
guði fyrír, að stjórnin átti hægt með, að brjóta á
bak aptur uppástnngur þingsins um erindsreka,
jarl, o. s. fr.; ennfremur að það hefði sýnt sig á
þeim árum, að þingmenn flestir ekki vissu sjálfir
hvað þeir vildu. Jeg aðhyilist ekki skoðanir meiri-
hlutans, og fylgi ekki hans eptirdæmi, og því skal
jeg færa dæmi, máli mínu til sönnunar; þeir sömu
þingmenn, sem árið 1871 vildu hafa erindsreka,
vildu árið 1873 ekkert vita af bonum ; þá vildu
þeir í byrjun alþingis hafa jarl; í lok þess þings
vorn þeir orðnir þreytlir á jarlinum, og vildu hafa
landshöfðingja; (um t’ingvallafundinn, sem haldinn
var 1873, gæti jeg líka farið fáum orðum, máli
mínu til sönnunar, en það liggur ekkiáfyr en við
næsta tækifæri, ef á þarf að haldaj; svo kom nú
stjórnarskráin, og konungi var sent þakkarávarp
fyrir hana, og meðal þeirra, sem rituðu nöfn sín
undir það, voru sumir þeir þingmenn, sem rjett
á eptir eru hvað óánægðastir með hana. Vita
slíkir menn hvað þeir vilja? Er þetta ekki vott-
ur um, að slíkir menn hafa ekki djúpa þekkingu
á því, hvernig stjórnarfyrirkomulagi voru verði
hrundið í lag? Er það álitlegt, að gefa slikum
mönnum svo óbundið vald yfir fje og frelsi voru,
að stjórnin eigi ómögulegt með að taka í taum-
ana! Svarið þjer, hra ritstjóri, eða kyngið að
öðrum kosti, þó súrmyglað sje. Þjer, sem rit-
stjóri, ættuð annars að lýsu yfir yðar «pólitisku
meiningu»; ef þjer ætlið að fræðaalþýðu, þó segið
yjer skýrt frá, hvernig stjórnarfyrirkomulag þjer
viljið ákjósa; jeg set svo, að þjer vitið það sjálf-
ur; gjörið þá svo vel að fræða alþýðu um það;
einnig um það, hvað yðúr helzt þykir að því stjórn-
arfyrirkomulagi, sem nú er; er það erindsrekaleysi,
jarlsleysi? Af engu getur ritstjórinn ráðið það í
grein minni, aðjeg vildi ekkert alþingi hafa; lihnn
óskar ekki alþingis meir enjeg; heldur ekki elsk-
ar hann frelsið meir en jeg; en jeg óttast, að
vjer sjeum ekki enn þá færir um að stjórna oss
sjálfir, og að of mikið frelsi í vorum höndum verði
að ófrelsi, það getur veríð, og er vonandi, að oss
fari fram; en þegar alþingi, eða meiri hluti þess,
er eins á reiki í skoðunum sínum um stjórnarmál
vor, eins og meiri hlutinn hefur sýnt sig vera, þá