Alþýðublaðið - 18.02.1960, Qupperneq 15

sagði röddin — „en hann er
því miður ekki heima. Eru
einhver skilaboð?11
Henni svelgdist á. Hann var
ekki heima.
„Er — er hann kannske
ekki á landinu?“
„Nei, hann er aðeins úti í
mat.“
Vonir hennar glæddust.
Kannske var hann á leiðinni
til hennar.
Maðurinn sagði eitthvað, en
hún greip fram í fyrir hon-
um.
„Getið þér sagt mér, hve-
nær hann fór út?“
„Rétt fyrir hálf átta“, svar
aði Barry.
„Þessa rödd þekki ég ekki“,
hugsaði hann. „Þetta hlýtur
að ,.vera einhver ný. Hún er
svo kurteis og feimnisleg,
gjörólík öllum hinum“.
„Eru einhver skilaboð?“
spurði hann aftur.
„Nei, takk“.
Það var smá hik áður en
stúlkan svaraði.
„Hver er þetta með levfi9?“
spurðl hann.
En hann heyrði aðeins smá
klikk og sambandið var rof-
ið.
Barr'y leit reiðilega á sím-
tólið. Hann sá eftir því að
hann hafði ekki beðið að hún
segði til nafns strax’, því hann
grunaði að eitthvað hefði kom
ið fyrir og að þetta væri stúlk
an, sem Ro?y -hafði boðið í
mat. En það var ósennilegt.
Þau sátu sennilega gegnt
hvort öðru núna.
En samt sem áður þótti hon
um leiðinlegt að hafa ekki beð
ið um nafn hennar. Hann gat
ekki gert það núna, svo hann
lagði símatólið á og fór að
vinna.,
En Valerie sat á rúmstokkn
um með hendurnar fyrir and-
litinu. Rory hafði gleymt
henni. Hann hafði farið út
með annarri — áreiðanlega
stúlku — einmitt um leið og
þann hafði boðið henni á Sa-
voy.
Að hún skyldi verá svona
heimsk. Að hún skyldi halda
að Rory elskaði hana bara
vegna þess að hann hafði
kysst hana. Hann kyssti senni
lega allar sem hann bauð út.
Það var kannske líka yenj-
an, hyernig átti hún að vita
það, hún, sem ekk; umgekkst
sína jafnaldra. Það gat verið
að hann héldi að hún væri
þessu vön og hefði aðeins beð
ið eftir því.
Og allan tímann hafði hún
verið svo hamingjusöm og svo
hafði hún haft svo lítið að
segja fyrir hann að hann hafði
gleymt henni. Nei, hann var
áreiðanlega með Hilary —
hún var svo falleg og gáfuð
og þekktl svo marga. Þau
dönsuðu sennilega saman
núna . . .
Hún andvarpaði þungt. Vi-
vian færi að koma heim og
húp gat ekki talað um þetta
í kvöld. Hendur hennar vora
þungar sem blý þegar hún
færði sig úr kjólnum. Hún
lagði hgnn varlega frá sér,
þó hún vissi að hún myndi
aldrei nota hann framar.
Hún hafði ekki borðað neitt,
en hún var alltof sorgmædd
til að vera svöng’og þegar hún
bre'ddi yfir sig langaði hana
mest til að gráta. En hún
skammaðist sín of mikið til
að geta það.
Svo til um leið og hún lagði
höfuðið á koddann, hljóp Rory
upp stigann .heima hjá sér
Iiann va” ákveðinn í að skrifa
henni bréf og senda það til
Casque-d‘Or, því þaðan yrði
það áreiðanlega sent heim tll
hennar. En hvað héldi hún
um hann á meðan?
Barry starði á hann, þegar
hann kom inn.
„Ertu bara kominn?“
Rory sagði honum hvað
hefði skeð og Barry hristi höf
uðið.
,,Það hringdi einhver hing-
að og spurði um þig, en hún
sagði ekkl hvað hún héti. Það
hefur sennilega verið hún“.
„Og voru engin skilaboð?“
„Nei, sagði hún og þó
spurði ég tvisvar".
„Hvers konar rödd hafði
hún?“
„Mjög viðkunnanlega. Sæta
og milda“.
„Það hefur verið 'Valerie!
Sagðirðu henni að ég væri
ekki he!ma?“
„Já, ég sagði henni að þú
hefðir farið út í mat og þegar
hún spurði hvenær þú hefðir
farið, sagði ég henni það“.
„Guð minn góður. Nú held
ur hún að ég hafi gleymt
henni og farið út með ann-
arri“.
„Fyrirgefðu Rory, en mér
datf ekki í hug . . . “
„Það er ekki þér að kenna“,
sagðl Rory niðurdreginn.'
Hann settist strax niður og
hóf að skrifa bréfið:
Elsku Valerie!
Það kom dálítið leiðinlegt
fyrir . . .
„Hún fær það eftir viku“,
hugsaði hann“, og ég vona að
hún skilji . . . “
Hann gæti ekki afborið
það ef þetta lagðaðist ekki
allt.
„Þú komst snemma heim í
gær“, sagði Vivian. „Þú svafst
þegar ég kom heim klukkan
tólf “.
Valerie fór í peysuna og
sagði lágt:
„Já, ég fór ekkert“,-
Ha? Fórstu ekki?“
„Nei“, sagði Valerie og hall
aði sér yfir töskuna til að
leggja náttkjólinn sinn í
hana, Hún var fegin að snúa
baki við systur sinni. „Rory
kom ekki. Hann hefur víst
gleymt þessu“.
„Gleymt! Það var andstyggi
legt. Og hann virtist yera
svo indæll og . . .“
Valerie fannst hún hafa ver
ið auðmýkt, en hún þoldi ekki
að systir sín gagnrýndi Rory
og sagði létt í máli:
„Það er ekki hægt að á-
saka hann fyrir það. Það er
langt síðan og engin ástæða
til að taka það sér nærri en
ég v ðurkenni að ég tók það
nærri mér í gær. Hvernig
skemmtir þú þér??“
En í þetta skipti lét Vivaian
ekki leika á sig. „Hún er ást-
fangin“. hugsaði hún og nú
skilur hún að hann vill hana
ekki. Ég vona að hún taki bað
ekki of nærri sér. Aum'nginn
litli“.
Vivian vildi allt fyrir syst-
ur sína gera, en hún skildi að
þetta varð ‘Valierie að hafa í
friði. Hún varð að láta sem í
ekkert hefði ískorist svo hún
fór að segja henni frá le ksýn
ingunni, sem hún hafði séð.
Nú var miðnætti komið
fyrir Öskubusku og hún
‘hafði engan glerskóinn feng-
ið, því prinsinn hafði svikið
hana. I kvöld yrði hún komin
til Hawthorne Lodge, þar
sem hún byrjaði aftur á sinni
il'la launuðu vinnu, sem eng-
inn kunni að meta. Það var
bezt að reyna að dreifa huga
hennar eitthvað.
„Heyrðu nú, Valerie! Ég
hef hugsað mikið um framtíð
okkar, en é'g ætlaði eiginlega
ekki að minnast á það fyrr en
við kæmum heina en það er
bezt að þú notir helgina til
að hugleiða það. Þú getur ekki
haldið svona áfram að vinna
sjö daga vikunnar með lítil
laun og vanþakklæti í kaup!
Viltu ekki læra eitthvað svo
þú sért ekki háð fjölskyld-
unni? Á þann hátt tekst þér
að lifa þínu eigin lífi. Þú
veizt að ég vil gera allt fyrir
þig!“
Valerie hugsaði sig ögn um,
en svo svaraði hún afsakandi:
„Það er fallega gert af þér
að hugsa um mig, Vivian, en
ég held, að það hæfi mér
ekki að vinna hjá ókunnugum.
Eg hef ekki vit á vi ðskiptum
og er áreiðanlega ónothæf á
skrifstófu. Það eina sem ég
kann, er heimilishald og mat-
argierð og ég býst ekki við að
ég geti lært annað“.
„En ég hef alls ekki minnst
einu orði á skrifstofu! Eg veit
að þú ert alveg einstæð á
þínu sviði og það væri gott
fyrir þig að læra meira þar,
Þá færðu vel borgaða vinnu
og svo þegar þú giftir þig,
verðurðu einstæð húsmóðir!
Valerie langaði til að segja
að hún gifti sig aldrei, en þá
hefði Vivian vitað, að hún
elskaði Rory, svo hún svar-
aði aðeins:
„Það er góð hugmynd, en
mig langar ekki til að valda
þér meiri erfiðleikum, sérstak
lega ekki eftir að þú bauðst
mér þetta. Það er aðeins
græðgi...“
„Biblían segir, að það sé
betra að gefa en þiggja,“ —
sagði Vivian — „og ég veit
það er rétt. Og þar sem ég
þekki engan annan, sem get-
ur gefið mér þá ánægju, að
gefa er ekki fallegt af þér
að neita mér um það.“
„Eg get víst ekki gert það,
10
fyrst þú segir það svona,“
ibrosti Valerie — „en þú
mátt þá ekki neita mér um
að vera þér þakklát.“
Vivian fannst systir sín
vera klökk, svo hún flýtti sér
að segja:
„Vertu bara þakklát, ef þú
vilt, en þér má ekki finnast
þú skulda mér eitthvað, því
þá eyðileggur þú allt! Við
skulum athuga við tækifæri
hvar er beztj. skólinn.“
„Heldurðu að ég verði að
búa þar?“
on, þá fáum við okkur íbúð
og svo fæ ég mér vinnu. Eg
hef ekki gott af að gera ekk-
ert.“
Þær komu sér saman um
að Valerie minntist efcki á
þetta fyrr en Vivian kæmi
iheim og styddi hana.
Þannig stóð á því, að Val-
erie fannst allt bjartara en
fyrr, þegar ihún fór heim og
hún vissi að hún hefði verið
óð af gleði, ef hún hefði að-
eins hitt Rory líka.
Heilbrigð skynsemi hemn-
ar sagði henni að hún myndi
ná sér eftir það, en nú fannst
henni að naf nið Rory og ham-
ingja væru eitt og það sama.
SAGAN — 32
En með tímanum tækist
henni að gleyma honum.
8.
I
Þar sem það var laugardag-
ur, höfðu Harold og Riobert
leikið goilf eftir matinn, en
Janet og Monika höfðu farið
í bíó. en klukkan fjögur voru
þau öll komin heim og nú
sátu þau og biðu eftir Valer
ie.
Þegar bíliinn nam staðar
fyrir utan, biðu þau unz hún
hafðf borgað ökumannimumj
og svo fóru þau fram til að
bjóða hana hjartamlega vel-
komma heim á Hawthorne
Lodge.
„HefUr þér liðið vél? Mikið
höfum við saknað matsins
þíns!“
„Við höfum saknað heitu
máltíðarinnar, sem alltaf beið
okkar, þegar vfð komum
heim,“ sögðu bræður henmar
brosandi og kysstu hana á
kinnina.
„En hvað þú ert í fallegri
dragf! Sú hefur nú kostað
eitthvað!“ sagði Monika öf-
unnssjúk.
„Ég keypti pylsur í kvöld-
matinm, því það er svo auð-
velt fyrir þig,“ sagði Jamet.
„Em mumdu mú að við viljum
fá að þorða klukkan sjö og
það stundvíslega, því við er-
um boðin út að splla canasta ^
í kvöld.“ .
Ráðskonan, sem Vivian j
hafði femgið í stað Valerie ;
hafði boðizt tii að laga mat-
inn áður en hún færi.
„Það er synd að vesalings
umgfrú Valerie skuli eiga að
gera húsverk sama daginn og
hún kemur heim,“ sagði hún. j
En Janet hafði neitað því j
iþær Monika höfðu komið sér .
saman um að vera ákveðnar,
iþegar Valerie 'kæmi aftur
heim og gera henni það ljóst
að þær ætluðust til þess að j
hún héldi áfram þar sem frá i
var horfið. Annars vissui þær j
að Vivian myndi sjá til þess
að allir sæi um uppþvottinn
og hjálpuðust að við heimilis
störfin. Það var ómögulegt að
,,Nei, það ættirðu ekki að
þurfa. Ef það er hér í Lond-

Alþýðublaðið h- 18; fébr. 1960 . || g

Dorcfhy Rívers:
tWWMMWIWWMMWMWMMIWMWWWWVWWtWWI
INTYRI
L
«WIIMMIWMWWIWWMimWIWMMMWMIWIMIWMMWIIWWWWMWIIMW