Alþýðublaðið - 27.03.1960, Page 4

Bændur og aðrir væntanilegir kaupendur dráttar-
véla á þessu ái'i eru beðnir að athuga, að ZETOR
dráttarvéiin er langódýrasta fáanlega dráttarvélin á
markaðinum og þá ekki sízt núna eftir efnahagsráð-
stafanknar.
ZETOR 15 A kosiar nú um
Kr. (6000,oo
Innifalið f þessu verði er vökvalyfta, rafmagnsútbún-,
aður, verkfæri, varahlutir.
Þeir, sem gert hafa pantanir hjá okkur eru beðnir að
athuga, að við munurn afgreiða þessa dagana
ZETOR 25 A dráttarvélar og eru því beðn/r að hafa
strax samband við okkur eða umboðsmenu okkar.
EVEREST TRADING COMPANY
Garðastræti 4. — Sími 10969.
Ingólfs-Café
GömSu dansarnir
í kvöld kl. 9,
Dansstjóri: Þórir Sigurbjömsson.
Ásadans verður kl. 12.
Ókeypis fyrir 10 fyrstu pörin.
Aðgöngumiðasala frá kl. 8, sími 12826.
Ath. Dansað í síðdegiskaffitímanum í dag.
Diskó kvintettinn leikur.
Ingólfs Café.
Auglýsingasíml
Alþýð u blað sins
Benedikt Gröndal skrifar
er 14990
HEL

sú að grípa ekki til þess ráðs,
þótt ráðherrar: allra flokka
virtust reioubúnir til þess.
ÞAÐ getur faiið svo, að
ríkisstjórnin þurfi í þessari
viku að fást við mestu próf-
raun sína til þessa, Yfirmenn
á togurunum hafa boðað til
verkfalls, sem hefjast mun á
miðvikudag, ef ekki gerast ó-
vænt tíðindi. Sáttasemjari
hefur gert ít.ustu tiliaunir til
samkomulags, en þær höfðu
ekki borið árangur, þegar
þetta var skrifað.
Ríkisstjórnin hefur sam-
kvæmt yfirlýstri stefnu
sinni ekki skipt sér af deil-
unni. Komi hins vegar til
verkfalls, er deilan farin að
hafa víðtækar afleiðingar —
stöðvun stórvirkustu fram-
leiðslutækja þjóðarinnar.
Hvað gerir stjórnin þá? Læt-
ur hún togaraflotann liggja
bundinn í höfn, eða gerir
hÚn einhverjar ráðstafanir
til að fyrirbyggja slíkt, og
þá hverjar?
Ástæðan til þess, að þetta
er kölluð mesta prófraun rík-
isstjórnarinnar, er fersk end-
urminning frá vinstristjórn-
inni. Snemma í tíð þeirrar
stjórnar skail á verkfall flug-
manna, sem eru fámenn stétt
og mjög hátt launuð á íslenzk-
an mælikvarða, hvað sem líð-
ur flugmannalaunum erlend-
is.
Vinstristjórnin leysti þessa
deilu með því að veita flug-
mönnunum veruleg hlunn-
indi í gj aldeyri. Er það sam-
hljóða dómur fjölmargra,
sem studdu þá stjórn og vildu
henni vel, að þarmeð hafi hún
gert örlagaríkustu skissu
sína. Fleiri stéttir komu á
eftir flugmönnum og það var
ógerningur fyrir stjórnina að
neita þeim um nokkrar kjara-
bætur, þegar búið var að láta
undan flugmönnunum. Þar-
með var vinstristjórninni
gert ókleift að framkvæma
stöðvunarstefnu svo, að efna-
hagsmálin héldust í böndum.
Þarna hófst skriða, sem fór
vaxandi, unz hún varð vinstri
stjórninni að falli.
Ýmsir eru þeirrar skoðun-
ar, að vinstristjórnin sæti
ennþá, ef hún hefði tekið í
taumána í stað þess að láta
undan í flugmannaverkfall-
inu. Eftir það hafði stjórnin
sjaldan vinnufrið, og það er
opinbert leyndarmál, að
stjórnarflokkarnir voru komn
ir á fremsta hlunn með að
taka upp harðari stefnu gegn
veikföllunum. Hannibal Valdi
marsson lét, sem félagsmála-
ráðherra, undirbúa fvrir
stjórnina löggjöf í þeim til-
gangi, en niðurstaðan varð þó
☆
Emilíy.
Annað dæmi er til frá síð-
asta ári, þar sem ríkisstjórn
sýndi íullkomna festu. Það
var prentaraverkfallið í fyrra
vor. Ríkisstjórn Emils Jóns-
sonar tilkynnti, að prent-
smiðjurnar mundu ekki fá að
hækka verðlag á þjónustu
sinni og yrðu að taka á sig
sjálfar hækkun, sem kynni að
verða veitt þrenturunum. Og
svo fór, að prentararnir íengu
nokkra hækkun, sem smiðj-
urnar tóku á sig. 'Verkfallið
og lausn deilunnar hafði bví
engin áhrif á verðlag í land-
inu.
Það er enginn efi á því, að
endalok þessa verkfalls urðu
til þess, að kommúnistum
tókst ekki, hversu mjög sem
þeir vildu að koma af stað
alvarlegum vinnudeilum út
árið í fyrra. Þrátt fyrir allt
tal þeirra um kjaraskerðingu
af ráðstöfunum stjórnar Em-
ils, fundu þeir aldrei grund-
vöill til slíkra aðg&rða hjá
fólkinu.
Það er vissulega rétt, að
yfirmenn togaraflotans hafa
sýnt langlundargeð í baráttu
sinni. Þeir hafa a.m.k. tví-
vegis látið undan óskum ráð
herra um að fresta málinu.
En nú hefur skiptaverð til
togarasjómanna verið leið-
rétt til samræmis við báta-
sjómenn og þeir fá þar sjálf-
krafa allmikla hækkun, enda
til þess ætlazt í ráðstöfunum
ríkisstjórnarinnar, að áhafn-
ir togaranna fengju það. Hér
er um að ræða stéttir yfir-
manna, sem hafa frá rúm-
lega 100 000 krónum upp
yfir 200 000 í árstekjur, svo
að varla verður almenn sam-
úð með verkfalli þeirra á
sama tíma. sem þrengt er að
öðrum stéttum.
& Eelen
Ísleiidiiigpr.
Um þessar mundir eru all-
maigir menn hér á landi að
lesa endurminningar Antony
Eden, fyrrum utanríkis- og
síðast forsætisráðherra Breta,
þar sem nokkuð upplag þeirr-
ar bókar hefur verið selt í
Reykjavík. Eden er að vísu
ekki litrík persóna og hann
sér ekki menn og viðburði í
því glampandi ljósi, sem mað-
ur eins og Churrhill lýsir í
bókum sínum. Þó er þetta
stórfróðlegt rit og fræðandi
um heimsmál síðustu ára.
Þetta vekur þá hugsun,
hvers vegna íslenzkir stjórn-
málamenn skrifa aldrei end-i
urminningar sínar úr lífi ís-
lenzkra stjórnmála. Hér á
landi eru skrifuð mikil kynst-«
ur og gefin út —- meira en
góðu hófi gegnii', að því er
sumum finnst. Hér kemur
mikið út af endurminninguxn1
manna úr atvinnulífinu, sem
þó rnunu fæstir fá nöfn sínl
skráð í sögu þjóðarinnar. En
hinir „stóru“, þeir sem stýrt
hafa málum landsins og
þekkja samtíðarsöguna bezt,
láta ekki frá sér heyra.
Hvílíkur fengur væri ekkl
að fá æviminningar, þó ekki
væru nema nokkrar greinar,
frá mönnum eins og Stefáni1
Jóhann, Pétri Ottesen, Bryn-
jólfi Bjarnasyni, Steingrími
Steinþórssyni, Haraldi Guð-
mundssyni, Jóhanni Þ. Jósefs-
syni, Bernharð Stefánssyni og
mörgum fleiri?
Jón Krabbe hefur skrifað
sína bók, og hún er almennt
talin hinn mesti fengur.
Hann hikaði ekki við að segja
— kurteislega þó — skoðanir
sínar á sjálfum konungi lands
ins, og það er mikils virði fyr-
ir sögu landsins, að þær skoð-
anir eru til á prenti. Nokkur
blaðaskrif hafa orðið út af
bókinni, og sakar það vissu-
lega ekki. Þar koma fram önn,
ur sjónarmið á því, sem um
var skrifað, og það er viðbót-
arfengur.
Það væri óskandi, að hinir
rosknari sfjórnmálamenn okk
ar breyttu viðhorfi sínu,
hristu af sér ótta við sannleik-
ann um sjálfa sig og aðra, og
færðu þjóðinni þær stórgjaf-
ir að skrifa endurminningar
sínar. Nýjar kynslóðir þurfa
að læra af þeim eldri. Þjóð-
inni er sannarlega þörf á aukn
um stj órnmálalegum þroska,
og endurminningar merkustu
manna hennar mundu stuðla
að slíkum þroska,
Það er sérstök ástæða til að
biðja þessarar bónar nú, því
síðasti mannsaldur er einhver
hinn sögulegasti, sem íslenzka
þjóðin hefur uþplifað.
N æ í o
fyrir hurðir og ,
glugga.
fk *
fmdmdmœeníJ
BIYKJAVÍH
27. marz 1960 — Alþýðublaðið