Alþýðublaðið - 27.03.1960, Page 15

að önnur eins stúlka og þú
getur fundið vin'nu hvenær
sem er. En ég get ekki skilið
hvernig þú nennir að sitja
við skrifborð frá tíu til fimm
á hverjum degi, þegar ég vil
giftast þér!“
. Cherry andvarpaði. „Eg
hef svo oft sagt þér hvers
vegna, Andrew.“
Hún heyrði hann stynja í
símann. „Já, það hefur þú, satt
er það .... oft og mörgum
sinnum. Þú elskar annan.“
Cherry dró andann djúþt,
„Eg elskaði annan,“ leiðrétti
hún hann.
„Áttu við að þú sért hætt
að elska hann?“ Hún heyrði
hve rödd hans varð áköf og
vongóð og hjarta hennar varð
þungt sem blý. Það breytti
engu um tilfinningar hennar
til Andrew og Jeremy elsk-
aði aðra og var hættur að
elska hana. Og eiginlega hafði
hún ekki átt við að hún væri
Carol
Gayne
unni. Hún kímdi, þegar hún
gekk til dyra. Stundvísi var
ekki ein höfuðdyggð And-
rews. Mjög oft þurfti hún að
bíða hans, en þegar hann Kom
hafði hann alltaf afsökun á
reiðum höndum og útskýring-
ar hans voru 'svo skemmtileg-
ar, að hún fyrirgaf honum
alltaf.
„Ó, Andrew, en hvað þær
eru fallegar,“ sagði' hún, þeg-
ar hann rétti henni stóran
rósavönd. „Én þú hefðir ekki
kvöldin, sem þú áttir ekki að
hitta Jeremy.“
„Eg gerði það alls ekki, —
Andrew!“
„O, jú, það gerðir þú,“ sagði
hann brosandi. „En það skipt-
ir engu máli. Hvað ætlarðu
að gera á morgun? Eg verð á
vakt, en ég á frí klukkan sex.
Eigum við að hittast þá?“
„Það get ég ekki, ég fer til
Bournemouth á morgun, ég
ætla að vera heima hjá mér
í nokkra daga.“
Afidrew varð langleitur.
„Skrattinn sjálfur! Og hvað
á ég að gera meðan þú ert
ekki í London?“
„Þú lifir það víst af.“
„Það geri ég ekki, ég tærist
upp af þrá. Hvað verðurðu
lengi?“
„Bara eina viku. Beryl fer
líka í frí í viku vegna þess að
systir hennar ætlar að gifta
sig á miðvikudaginn. Beryl
taldi mig satt að segja á það
ins. En ég verð að fara á morg-
un, Andrew. Eg hringdi í
mömmu og sagði henni að ég
kæmi þá.“
Cherry vildi fara snemma
heim, því hún var þreytt og
ætlaði snemma á fætur næsta
dag. Hún vissi að Andrew
vissi ekkert verra en að fara
snemma heim, þegar hann
var úti að skemmta sér, en
þetta kvöld mótmælti hann
ekki. Það var auðséð að hann
hugsáði aðeins um velferð
hennar. Og þegar hún háfði
boðið honum góða nótt og lok
að hurðinni, datt henni í hug
að í raun og veru þætti henni
mjög vænt um hann.
„Er það? Það er einkenni-
legt, því ég hef það svo gott.“
Frú Blake efaðist um það.
Og hún hafði sagt það við
manninn sinn kvöldið s'em
Cherry hringdi. Hún efaðist
virkilega um að Oherry væri
hamingjusöm. Engin ung, 23
hætt að elska Jeremy, þó hún
hefði viljað að svo væri.
„Hjartað mitt,“ sagði And-
rew. „Við skulum borða sam-
an í kvöld og þú getur sagt
mér hvað hefur komið fvrir.“
Cherry hikaði. „Eg býst
ekki við, að ég sé neitt sér-
lega skemmtileg, Andrew.“
„Vitleysa.11
„Það er satt. Eg .... ég er
frekar niðurdregin núna.“
Andrew sagði með mikilli
tilfinningu að hún gæti verið
eins niðurdregin og hana lang
aði til, hann hefði tvær breiðar
axlir til að gráta við og hann
ætti marga stóra vasaklúta.
„Eg býst við að þú hafir
rifist við meðbiðil minn,“ —
bætti hann við.
Cherry greip andann á
lofti. Rifist var eiginlega ekki
rétta orðið. Meðbiðill hans
hafði blátt áfram snúið við
henni bakinu vegna stúlku,
sem hún hafði ekki haft hug-
mynd um að væri til.
„Allt í lagi,.“ sagði hann. —
„Eg skil vel að big langi ekki
til að tala um það í tímann.
Eg skal sækia bif? klukkan sex.
Lofarðu mér að varpa þér
ekki fyrir sporvagn fvrir
þann tíma?“
„Já, það er mé^ víst óhætt
að segja, ég er ekki af þeirri
manngerð, sem fremur sjálfs-
morð.“
Einhvern vevinn leið dag-
urinn og á mínútunni sex
hringdi Andmw dyraþjöll-
átt að kaupa blóm handa
mér.“
„Vitleysa,“ kallaði And-
rew, sem ekkert vildi fremur
en eyða peningum. Cherry
hafði oftar en einu sinni orð-
ið dauðskelfd, þegar hún sá
hvernig hann fór með pen-
inga. Og það var ein af ástæð-
unum fyrir því, að hún vissi
að hún myndi aldrei giftast
honum. Hann hafði enga á-
byrgðartilfinningu. En hann
var mjög indæll og gjafmildur
og þetta kvöld var hann ó-
venjulega góður og blíður. -—-
Hún sagði honum hreinskiln-
islega allt, sem skeð hafði,
þegar þau sátu skömmu seinna
og borðuðu á ítölsku veit-
ingahúsi, sem þau fóru oft á.
„Maðurinn er geggjaður,“
sagði Andrew móðgaður. „Að
hætta við stúlku eins og þig ..
hann veit ekki hve heppinn
hann var að fá að tala við þig!
Elsku vina mín, taktu þetta
ekki nærri þér. Þú hefur þó
alltaf mig!“
„Eg veit ekki hvað ég hefði
gert, ef ég' hefði ekki haft
þig,“ sagði Cherry titrandi. —
„Þú ert balsam á sært stolt
mitt “
„Er það, elskan mín?“ and-
varpaði Andrew. „Eg er feg-
inn að geta gert eitthvað fyr-
ir þig. Eg vona að ég fái oftar
tækifæri til að hitta þig núna.
Eg verð að viðurkenna að ég
var hálfmóðgaður vegna þess
að þú lést mig fá leifarnar,
að fara svo ég ekki væri ein
í íbúðinni.“
„Já, er það ekki það, sem ég
hef alltaf sagt, Beryl er óþol-
andi!“
„Andrew, ekki segja þetta!“
Andrew þrosti. „Allt í lagi,
þá tek ég það aftur. Það er
sennilega rétt, að þú hefur
gott af því að fara heim dá-
lítinn tíma, Hvenær hefurðu
hugsað þér að fá þér eitthvað
að gera?“
„Ég geri ekkert í því fyrr
en ég kem heim aftur. Eins
'og þú sagðir í símann í morg-
un, þá ætti ekki að verða erf-
itt að fá eitthvað að gera“.
an heim?“
„Yitanlega ekki. En heyrðu
mig, þarftu að fara á morg-
un? Eg á frí á mánudaginn og
ég gæti ekið þér heim í Susy.‘
Cherry brast í hlátur.
„Kæmumst við einhvern tím-
ann heim?“
„Susy“ yrði mjög móðguð,
ef hún heyrði þetta,“ sagði
Andrew virðulega. „Hún er
einmitt búin að vera í viðgerð
og nú finnst henni hún vera
kappakstursbíll.“
„Susy“ var Austin bíll frá
því fyrir stríð og stolt And-
rews. Hann hafði málað hana
skærgula og Cherry efaðist
alltaf um að þau kæmust á
leiðarenda, þegar þau fóru
eitthvað í „Susy.“
„Elsku gamla „Susy,“ sagði
hún. „Eg vildi ekki móðga
hana fyrir öll auðæfi heims-
ára stúlka, átti að hafa svona
dökka bauga undir augunum.
Judy stakk hendinni und-
ir handlegg Cherry og þær
gengu yfir brautarpallinn.
„Ó, Cherry, en hvað það
var skemmtilegt að þú skyld-
ir ákveða að koma heim,“
kallaði hún. Faðir hennar
gekk við hina hlið hennar og
hann sagði það sama. Herra
Blake var þekktur lögfræð-
ingur á miðjum fimmtugs
aldri og hann óskaði þess nú
eins og svo oft áður, að
Cherry hefði ekki farið til
London til >að fá sér vinnu.
Hann hefði heldur viljað að
:hún fengi sér vinnu í ná-
grenninu og héldi áfram að
búa heima.
„Fékkstu frí í vinnunni?“
spurði Judy, þegar þær voru
setztar inn í bílinn.
„Nei, ég er ekki að vinna.“
„Áttu við að þú vinnir ekki
lengur hjá herra Jackson?‘‘
spurði frú Blake.
„Passar! Eg sagði upp, ég
kunni ekki við mig hjá hon-
um.“
„Nei, mér fannst það,“ —
sagði móðir ‘hennar. „Það
skein í gegn í bréfum þín-
um.
„Eg er a. m. k. feginn áð
þú ákvaðst að koma heim áð-
Ur en þú fórst að vinna ann-
ars staðar,“ sagði faðir henn-
ar hjartanlega.
„Verðurðu lengi hérnia?“
spurði Judy áböf.
„Nei, sagði mamma þér það
ekki? Eg fer til Devon til
Beryl á fimmtudaginn og
verð þar út vikuna“.
Judy varð langleit af von-
forigðum. ,,Ó, Cherry, gaztu
ekki verið lengur heima?“ —
Cherry hefði helzt viljað
það sama sjálf, en nú var allt
ákveðið og hún vissi að Beryl
lángaði til að hún heilsaði
upp á foreldra sína svo það
var ekkert við því að gera.
Og auk þess — þó að það
væri nú dásamlegt að vera
komin aftur heim — þá var
hún eitthváð svo eirðarlaus
og óhamingjusöm, þegar hún
sat inni í stofu hjá foreldr-
um sínum um kvöldið. Og
hún vissi vel hvers vegna.
Jeremy hafði sært hana svo
djúpt, að um stund fann hún
hvorki frið né fró neins stað-
ar. Það var um að gera áð
tíminn liði sem hraðast og að
reyna áð hugsa ekki of mik-
ið. Þá myndi allt ganga vel.
Hún reyndi að sýna áhuga
fyrir því sem þau hin voru
áð ræða um. Judy var hætt
í skólanum, og var nú í hús-
mæðrakennaraskóla, lög-
fræðiskrifstofa föður hennar
folómstráði og frítíma sínum
varði hann að mestu leyti á
golfbrautinni'. — Móðir
hennar hugsáði um heimilið,
fór í kaffifooð, á basara og
spilaði bridge. Skyldi hún
sjálf einhvern tíman lifa
svipuðu lífi og móðir henn-
ar? Judy myndi áreiðanlega
gera það. Judy var svo líbleg
til að giftast, eignast börn,
en hún sjálf......
Þear klukkan sló tíu, sagði
móðir hennar: „Hvað segir
þú um að fara áð hátta, Cher-
ry? Þú ert svo þreytuleg,
Cherry geispaði og teygði!
sig og asgði, að þetta væri
prýðisgóð hugmynd og Judy
lagði frá sér bókina, sem hann
hafði verið að lesa í. ,,Eg kem.
með þér. Það er mánudag-
ur á morgun og ég þarf að
fara snemma á fætur.“
Judy tók undir hendi
Cherry, meðan þær gengu
upp stigann.“
„Eg hátta mig og kem svo
inn til þín, svo við getum.
talað saman,“ sagði hún.
„Já, gerðu það,“ svaraði^
Cherry, sem langaði mest til,
að skríða undir sæng ogj
sofna. En Judy hafði alltaf;
haft gaman af iað koma inn;
til hennar um háttatíma og
tala og Cherry vildi ekki láta
hana verða fyrir vonbrigð-
um.
/!
I*
Alþýðublaðið — 27. marz 1960 IC
: 4 ’ W*
¥