Sæmundur Fróði - 01.07.1874, Blaðsíða 14

110
Nýjum Fjelagsritum, en þó hefnr því enn nú verið lítili sem
enginn gaumur gefinn.
Fyrir nokkrum árum síðan slóð alllöng ritgjörð í merkiiegu
ensku tímariti (British Review), sem sýndi mönnum fram á,
að í Islandi væru stórvægilegir náttúrukraptar, er enn þá lægju
alveg ónotaðir, og sem fyrr eða seinna hlytu að koma íslandi
að miklu haldi. Vjer vonum og að svo verði, þó langt sje að
bíða, svo framarlega sem ógæfa lands þessa eigi veldur því
að vjer um aldur og æfi verðum eptirbátar nær því allra þjóða
á menntunarstigi. t’ví miður veit jeg það vel og hef reynsl-
una fyrir mjer í þvi, að það dugir enn sem komið er harðla
lítið á íslandi að vilja koma nokkru nýju lii leiðar, því að mað-
ur á opt á hættu, að fólk, í stað þess að skilja það, gjöri gabb
og gys að því og hafi það að vettugi. Dæmi upp á þelta gæti
jeg til fært, ef jeg vildi, en exempla sunt odiosa og því er bezt
að sleppa þeim. Því miður hefur hugur íslendinga eigi hing-
að til verið hneigður að því nytsama sem skyldi, en vonandi
er, að slíkt fari vaxandi, enda eru nú eigi allfá merki, sem
virðast að benda á að svo muni verða, áður langir tímar líða,
Hverahitann má, eins og áður var sagt, viðhafa til margra
hluta, sem hjer yrði oflangt upp að telja að sinni, þar sem
jeg með þessum fáu línum einungis leyfl mjer að vekja máls
á því, er beinast liggur fyrir, en það er, að viðhafa hverahitann,
þar sem svo á stendur, til að verma herbergi manna. Það er
sjálfsagt, að til þess þarf pípur og ýms áhöld til að leiða guf-
una inn f berbergin í gegnum,þarsemhún sje þá látin ganga í
þjettum rörum, er stoppa megi eptir vild sinni, þegar hitinn
þykir ærið megn. þá er og önnur notkun hverahitans, sem
mætti verða að hinu mesta gagni, en það er að veita honum í
leirpípum á tún og engjar, þar sem því yrði við komið, sömu-
lciðis á kálgarða og til að bleyta upp þurra mold og gjöra
hana frjósamari. í Reykholtsdalnum í Borgarfirði og víðar
má sjá Ijós merki þess, hvílíka verkun hveravatnshiti hefur á
jarðveginn og grasvöxtinn, og ætti það að benda roanni á,
hversu nauðsynlegt það vseri, að nota hann til jarðarræktar al-
staðar þar sem þvl yrði við komið.