Íslendingur - 13.02.1875, Blaðsíða 4

væri um Iieila slíipsfarma af hinnm vand-
aöri fiskinum.
fað er nú Kyndilmessan í dag, og í
dag telur Almanakið vetrarvertíð byrja
hjá oss. J>að virðist Jví ekki illa til
fallið, að minnast á petta mikilsvarðandi
málefni, sumsje fiskverkun sjáfarhænda í
kringum Faxaíióa. Yjer viljum leyfa oss
að skora á pá, að taka upp á pessari
hyrjandi vertíð fiskverkunaraðferð vest-
firðinga; pað nægir ekki, að einn og
einn maður í liverri veiðistöðu gjöri pað,
heldur verður pað ab vera almennt. Allir
vilja, eins og eðlilegt er, fá sem mest
fyrir sína vöru, en pá verða menn líka
að verka hana sem hezt. Og sunnlend-
ingum er innanhandar að verka fisk sinn
eins og Yestfirðingar, ef peir ab eins
vilja; en pegar reynslan nú sýnir ár-
lega, að vestfirðingar fá sinn fisk betur
horgaðan en sunnlendingar, og pað ein-
asta vegna sinnar hetri verkunar, pví
skyldu sunnlendingarpá ekki líka vilja?
Yjer viljum fara fáum orðum um fisk-
verkun vestfirðinga, og hera hana sam-
an við fiskverkun sunnlendinga, og skoða
mismuninn. Eitt af pví, sem gjörir afar-
mikið til að skemma útlitið á hinum
sunnlenzka saltíiski, er netahrúkunin.
Fiskurinn deyr í netunum, og liggur
kannske í peim vikum saman, og gefur
að skilja,. að slíkan. fisk sje örðugt að
gjöraaðútgengilegrivöru. En færafiskur-
inn lijer sunnanlands mætti vera eins
vel verkaður, og vesturlandsfiskurinn, ef
prifnaður og varkárni væru vib höfð.
Fyrir vestan er pví nær allur porskur
veiddur á lóðir. J>að getur komið fyrir
að lóðir náist ekki strax, svo að fiskur-
inn deyi á henni, en .aldrei er hann eins
lengi á lóðinni par, eins og stundum
hjer í netunum. |>egar, er vestfirðingar
hafa innhyrt fiskinn, skera peir hann á
háls, til að hleypa úr honum hlóðinu.
petta gjöra peir eins, pó fiskurinn hafi
dáið á lóðinni, og pótt ekki komi pá hlóð
úr honum við skurðinn, pá sakar pó
skurðurinn aldrei, og aldrei er pað svo,
að ekki renni úr sárinu vilsa. J>að gjöra
líka nú orðið margir hjer sunnanlands
einnig, að skera fiskinn á háls, jafnóð-
um og hann er innbyrtur, en pó eru
peir enn allt og margir, sem ekki gæta
pessarar varúðarreglu. pegar sunnlend-
ingar afhöfða fiskinn, pá rífa peir höí'-
uðið frá bolnum, pannig að roðið af
höfðinu fylgir með holnum, en petta
forðast vestfirðingar; peir skera höfubið
áf íjett fyrir framan linakkann, svo að
fiskurinn verður pví líkastur, sem hann
væri hnakkakýldur. J>etta liggur í aug-
um uppi að er hetri aðferð, en hjá oss
sunnlendingum. J>að óprýðir rnjög fisk
vorn, að sjá roðin hanga fram úr flskin-
um; pegar fiskurinn er settur í stakk,
lafa öll Jvessi roð út úr, og ýmist skrælna
af sólinni, eða verða gagnblaut af rign-
ingu; pað lítilræði, sem Jtessi roð gjöra
fiskinn pyngri í vigtina, horgar ekki pað,
sem pau gjöra fiskinn útlitsljótari og pví
lægri í verði. Mismunur er og nokkur
á pví, hvernig vestfirðingar og sunnlend-
ingar fletja fiskinn. Yestfirðingar fletja
liann talsvert dýpra en sunnlendingar,
en varast pó að robfletja. Sunnlendingar
aptur á móti fletja pannig, aÖ peir skera
hryggheinin sem næst mænunni, til pess
að fiskurinn verbi sem pykkastur í hnakk-
anum. J>etta forðast vestfirðingar, pví
peim pykir pá örðugra að ná úr fiskin-
um vessanum, sem síðar mun um getið.
J>egar vestfirðingar eru húnir aÖ afhöfða