Íslendingur - 13.02.1875, Blaðsíða 7

15
að miansta kosti við sjáfarsíðuna, par sem bæði
vantar htis ®g fóður. sem telja má, eitt af afialskil-
yrðum fyrir lieppilegum lækningum. Hjá sjáfar-
manninum virðist líka fremur en hjá sveitamannin-
um vanta viljan til ab lækna, enda er pab eblilegt.
Sjáfarafli or aðalatvinna sjáfarbóndans, en fjárrækt-
in auka-atvinna, sem látin er sitja á hakanum.
Fje vi8 sjóinn gengur ávallt úti, og er pví næsta
örðugt, er pað cr kláðasjúkt, að hafa pann hemil á
pví, er parfpannig eru margarog eðlilegar ástæður
til pess, að enginn vissa er fyrir pví, að lækningar
takist nokkurntíma algjörlega. Síðan 1866 hefur
klábin tvisvar brotist út til muna. 1871 kom hann
í Ölfus og Mosfellssveit sunnan frá sjó og úr Reykja-
vík. í fyrra var aptur búið ab pröngva svo sviðið,
að kláðinn var að eins í Grindavík og Selvogi. par
lifði hann af næstlíðinn vetur, og nú er kunnugt,
hvernig komið er. Gæti pað nú tekist, að prengt
yrði aptur kláðasvæbið nokkuð, pá er vonandi, að
alping, sem ekki parf nú lengur að ráðleggja, reyni
til að setja skorður við pví, að óvinur pessi geti
lifað par, sem tvísýnt er, að meðul komi að notum
sökum kringumstæðanna. Illa pykir mörgum, að
Halldóri Friðrikssyni hafi farist í fyrravetur, pegar
hann stóð fyrir pjóðólfi, og lagði allt kapp á að
telja úr, að gengið væri ötullega að kláðanum hjá
sunnanmönnum; en pess var von paðan; hannhefur
fyrri verið móti almenuings vilja.
Fáir kaupa hjer ísafold; pylcir mörgum tvísýnt,
hvort gagn hún vinnur landi og lýð, ef pað skyldi
vera tilgangur kennar, að vekja aptur upp pann
draug, sem kveðinn var niður á alpiugi 1873. ■—
pað pykir heldur ekki lýsamiklu frjálslyndi, efísa-
fold neitar að taka vörn af pcim mönnum, sem hún
ber óhróður á. —
Svar til ritstjóra |>jó(5ólfs.
Síst datt mjer í hug að þjer yrðuð svona
reiður því, sem jeg í Nr. 1 í blaðinu «ís-
lendingi» svaraði hinni ómerkilegu í’jóðólfs-
grein, eins og svar yðar lil mín sýnir í þ.
á. Pjóðólfi bls. 38. J>jer segið þar í meðal
annars: «Góði herra gullsmiður, hvað langt
Hpp fyrir leistann». Jeg verð þá að spyrja
yður, «góði herra prestur, livað Iangt upp
fyrir jörðina» ? Jeg vil gefa yður það holla
ráð, að halda yður við hana, að minnsta
kosti meðan þjer eruð riisljóri Þjóðólfs.
Enn fremur get jeg sagt yður það, að þjer
eruð engu færari til að vera ritstjóri, þótt
þjer hafið snapað eitthvað í latínu og grísku
(meira má það aldrei heila), ekki heldur þó
þjer hafið lesið Schvller eða Goethe. Til að
vsra ritstjóri blaða, svo að gagni sje, út-
heimtist «practiskt» vit og «practisk» þekk-
ing á þjóð vorri og þörfum hennar; jeg veit
að það er vandi að finna púðrið; Þjóðólfur
sýnir það bezt. En aðalástæðan fyrir þvl, að
jeg fór að svara grein yðar er sú, að jeg
ætla að segja yður, að mín vegna miinuð
þjer aldrei þurfa að gjörast lalsmaðnr sira
Sveinbjarnar sál. Hallgrímssonar, því hann
er i mínum augum margfalt merkilegri mað-
ur en þjer, og ber jeg þó mikla virðingu
fyrir hæfilegleikum yðar. Samlagningar-
merkið (sem þjer svo kallið) var prentvilla
og álti að vera «x», þvf jeg hef heyrt og
sjeð á prenti þá presla kallaða «Ex>-presta,
sem ýmissa orsaka vegna leggja niður prests-
emhætti um hríð, ón þess þó að vera upp-
gjafaprestar. Að samlagningarmerkið hefur
orðið í yðar augum að gáiga, fæ jeg ekki
skiiið að sje af öðru en því, að þjer jafnan
munuð hafa gálgan fyrir augum; það er
kristilegt, að minnast dauðans. f>jer gelið
til, að þetta samlagningarmerki, sem þjer svo
kaliið, hafi, ef til vill, átt að vera dauða-
merki og þý'ðir þá, að hlutaðeigandi sje úr
skotfæri og tannfæri allra heimskingja. Ekki
gat dauðamerkið orðið «Tímanum» sð slíkri
vörn, það vilið þjer sjálfir. Ititst.
f Gísli prestur Jónsson.
1.
Hart leggur ómur eyra gegn
angistar gróma el að syrtir
ísköldum rómi fornan birtir
örlaga-dóminn dauða fregn.
2.
Með sorgarlag hún sungin er,
autt í Kálfhaga seggs er sæti,
svipult lífdaga finnst ágæti
þeim harmasagan hlust að ber.
3.
Frá Gísli prestur fallinn er,
hjarðar guðs ljezt þar hirðir dyggur,
hússfaðir bezti, vinur tryggur,
ástúð hjá fleslum ávann sjer.