Alþýðublaðið - 10.04.1960, Side 15

sína næsta dag. Hann gekk í
gegnum skrifstofu Cherry og
inn til sín. Hann ætlaði að
hringja til Celiu.
En hann gat ekki gert það.
Hreinn berripappír var á
borði hans. Hann ýtti á bjöll-
una.
„Var það eitthvað, sem þér
vilduð mér, herra Bond?“ —-
spurði Cherry sakleysislega
úr dyragættinni.
„Já, hvar er þerripappírinn,
sem var hér í gær?“
„Eg henti honum. Hann
var óhreinn."
„Skrattinn sjálfur. Hvert
hentuð þér honum?“
„í pappírskörfuna. Eg henti
honum í gærkvöldi, svo
þvottakonan gæti tekið hann í
dag.“
Michael starði á hana. Ef
Celia hringdi ekki aftur, gæti
hann ekki náð til hennar. —•
Nema hvað hann gat hringt
til pabba hennar í Devon og
fengið að vita hjá hverjum
hún bjó! En kannske mvndi
hún hringja. Celia móðgaðist
aldrei og hann vissi að hana
langaði til að hitta har.a. —
Kannske hún gæti sér þess
til að hann hefði glatað síma
númeri hennar.
Síminn hringdi inn á skrif-
stofu ungfrú Blake og hún
hljón til að taka hann.
..Því miður, herra Bond er
ekkí kominn ennþá!“
„H-ver er það?“ spurði Mi-
chael.
„Ungfrú Lessing,“ sagði
hún með hendina yfir trekt-
inni. Svo tók hún höndina
frá og hélt áfrarn. „Eg er
hrædd um flð herra Bond
verðí ekki við í dag ....“.
Michael þreif símann af
henni. „Celia? Elsku vina
naín, ég bið þig að fyrirgefa
þetta í gær.“
„Það gerði ekkert til Cicha-
el,“ sagði Celia vingjarnlega.
„Einkaritari þinn lét mig fá
skilaboðin á góðum tíma og
það var ekki erfitt að finna
eitthvað annað til að gera.“
„Sannleikurinn er sá að
þetta var allt misskilningur.
Hún átti ekki að hringja til
þín.“
„Hvers vegna ekki? En
leiðinlegt! Það er víst ekk-
ert að gera við því, en við get-
um hittst seinna. Eg verð hér
í nokkra daga.“
„Það-er ekki það, sem ég
er að tala um. Eg vildi hitta
þig í gærkvöldi. Jæja, það er
ekki til neins að tala um það.
Hvað segirðu um að hitta mig
í kvöld?“
„Eg er upptekin í kvöld,
Michael, en á morgun get ég
það.“
„Gott, þá borðum við sam-
an, förum í leikhúsið og
skemmtura okkur á eftir. En
það er sv0 langt þangað til.
Því borðarðu ekki með mér
í dag?“
„Gott! En hvað er að, vin-
ur minn? Eg ekki vör, því
að þú takir tiUit til mín. Eg
er nokkurs konar systir þín,
manstu það ekki? Stúlkan,
sem þú hittir inni á milli allra
hinna.“
Michael hló. Hann var kom
inn í gott skap á ný. Góða,
gamla Celia! Það var yndis-
legt að eiga slíka vinkonu.
„Gott, þá hittumst við kl.
eitt, vina mín!“
„Eitt augnablik,“ greip
Cherry fram í fyrir honum.
„Þér eigið að borða með herra
Ford í dag. — Mjög þýðing-
armikið samtal!“
„Sendið afboð,“ gelti Mieha-
el. Og svo sagði hann við Ce-
liu :
„Þetta var ekkert, vina
mín, einkaritarinn minn var
aðeins að tala nokkur orð við
mig. Klukkan eitt á Ritz? Eg
verð stundvís.“
„Eg er hrædd um að þér
getið ekki sent herra Ford
afboð,“ sagði Cherry ásak-
andi, þegar hann lagði sím-
Carol
Gayne
konum í hæfilegri fjarlægð
frá yður, minntust þér ekkert
á einhverjar undantekningar,
herra Bond. Hvernig átti ég
að vita, að það væru undan-
tekningar, þegar þér sögðuð
ekki neitt um það.“
Michael fannst hún hafa lög
að mæla. „Eg hefði kannske
átt að minnast á ungfrú Léss-
ing,“ sagði hann drænat.
„Eru éf til vill fleiri undan-
tekningar?“
„Nei,“ hann gekk til dyra
er alveg á takmörkunum.“
Glettnisglampi kom í augu
Celiu. „Hún er þá sennilega
falleg.“
„Því heldurðu það?“
„Annars hefðirðu rekið
hana.“
„Vitleysa! Satt að segja er
hún eins og fuglahræða.“
„Hvað hefur eiginlega kom
ið fyrir þig? Hvernig kom þér
til hugar áð ráða hana?“
„Hún hafði svo góð með-
mæli. Já, í raun og veru er
hún ekki sem verst, það er
bara þetta að hún ruglar sam-
an hvern ég ætla að hitta í
það og það skiptið.“
Celia hló glaðlega. „Hún
hefur áreiðanlega aldrei unn-
ið fyrir annan eins Don Juan
fyrr og þess vegna er hún
hálf rugluð. En á meðan ég
man, þá ætlar amma þín að
koma í heimsókn til London í
næstu viku.“
„Hvað varstu að segja?“
hann fékk sem forstjóri í fé-
lagi frænda síns, S'tewart, —
Jeffersons og Bond, teinn-
flytjendur. Hann fann líka til
ánægju yfir að láta Bondi
vinna svo mikið. Hann hafði
ekki enn fyrirgefið henni að
hún skyldi eyðileggja kvöld-
skemmtunina fyrir honum.
Klukkan sjö sá hann að hún
var eitthvað utan við sig. —•
Hefði það verið einhver fyrri
einkaritara hans hefði hann
skilið ástæðuna. Þá hefði án
efa einhver herrann gengið
óþolinmóður um fyrir utan.
En hann var viss um, að það
biði enginn eftir ungfrú
Blake.
Klukkan hálf átta sagðist
hann vpra búinn.
„Fyrirgefið að ég hélt yður
svona lengi, ungfrú Blake.
„Það gerði ekkert til, herra
Bond.“
Hún fór aldrei á undan
honum af skrifstofunni. Það
ann á.
Michael leit á hana.
„Svo þér haldið það, ha?
En það ætla ég ekki að gera.
Þér gerið það. Og viðvíkj-
andi skilaboðunum til ung-
frú Lessing í gær ... 7 við
hvað áttuð þér eiginlega með
þessari frekju að breyta því,
sem ég hafði ákveðið?“
„Vað það rangt af mér?“
spurði Cherry sakleysislega.
„'Vitanlega var það rangt.“
„En ég hélt • • • • ég á við
• • • • hafið þér gleymt hverju
þér létuð mig lofa?“
„Nei, það hef ég ekki. En
ég bað yður um að halda mér
frá ungum konum, sem gæti
komið mér í vandræði.“
„Og er ungfrú Lessing ekki
ein af þeim?“
„Nei, áreiðanlega ekki. —
Hún er eins konar systir mín.
Við ólumst upp saman. Þegar
Þegar ég var sex ára, stal
hún bangsanum mínum. Og'
ég sá hana einu sinni í baði,
þegar hún var fjöguriá ára
eða þar um bil.“
„Það virðist hafa ha.f,t ó-
endanlega mikil áhrif á yð-
ur,“ tautaði Cherry.
„Við hvað eigið þér með
því?“
„Ekkert. — Eg er enginn
Freud.“ Hún leit ásakandi á
hann. „Þegar ég eftir“beiðni
yðar, gleymið því ekki ....
lofaði yður að halda öllum
og leit á hana. „En hvernig
vissuð þér að ég átti að hitta
ungfrú Lessing?“
„Eg hlustaði á símtalið,“
sagði "Cherry hreinskilnis-
lega.
„Eg bjóst við því.“
„Þér sögðuð mér að gera,
hvað sem væri, munið þér það
ekki?“
„Allt í lagi,“ tautaði Micha-
el og gafst upp. „Eg neyðist
aðeins til að segja yður, að í
þetta skipti genguð þér of
langt. En við skulum gleyma
því. Það getur öllum skjátl-
ast. Og svo er víst bezt að við
höldum áfram að vinna.“ —
Hann leit á hana yfir öxl. „En
fyrst af öllu skuluð þér senda
afboð til herra Ford.“
Það var jafn skemmtilegt
að hitta Celiu og það hafði
allta’f verið. Meðan þau
drukku kaffi, sagði hann: „Ef
þessi einkaritari minn skyldi
hringja til þín og segja, að ég
geti ekki hitt þig, þá ætla ég
að biðja yður um að hringja
til mín til að vita hvort það
er rétt.“
„Það skal ég gera. En er
það ekki ósennilegt að slíkt
komi fyrir aftur?“
„Hún er ný og ekki alveg
inni í starfinu.“
„Ó, Michael, ég hélt að þú
hefðir alltaf svo duglega
einkaritara.“
„Eg hef haft það, en þessi
„Hún sagði mér þetta í
kirkjunni á sunnudaginn.“
Michael andvarpaði þungt:
„Eg býst við áð ég verði að
snúast við hana meðan hún er
hér. Eg verð að æfa mig.“ —
Hann leit á klukkuna og sá
að hún var meira, en hann
hafði haldið. Hann átti að
mæta á fundi seinna dagsins
og. hann þorði ekki að vera
svona lengi frá skrifstofunni.
Ef hann væri of lengi myndi
ungfrú Blake aldrei trúa því
að Celia væri ekki hættuleg
hans óstöðuglynda hjarta.
„Eg verð víst að fara á
skrifstofuna núna, vina mín.“
„Eg verð líka að fara.“
Hann borgaði reikninginn
og þau gengu út af veitinga-
húsinu. Þau gengu eftir Picca-
dilly og nutu vorsólarinnar.
Svo veifaði hann bíl.
„Á morgun klukkan sjö,
Celia?“
„Eg hlakka mikið til.“
Hann kyssti hana bróður-
lega á kinnina, sagði henni
hve gaman honum hefði fund-
ist að sjá hana aftur og ók
af stað.
Hann vann lengi þennan
dag. Hann var þrunginn
vinnukrafti og vinnulöngun
og það auk slæmrar sam-
vizku olli því að vinnan gekk
mjög vel. Hann vissi að upp
á síðkastið hafði hann ekki
átt skilið þau góðu laun, sem
var sennilega vegna þess, hve
samvizkusöm hún var. Hún
sagðist gjarnan vilja ganga
frá öllu á skrifstofunni áðuif
en hún færi, svo allt væri í
lagi, þegar þvottakonan
kæmi.
Hann gekk niður tröppurn-
ar og út í vorloftið. Hann
ætlaði einmitt að veifa leigu-
bíl, þegar hann kom auga á
ungan mann, sem horfði for-
vitnislega á hann. Michaels
kom fyrst til hugar að mað-
urinn hefði verið að hugsa
um að biðja hann um að lána
sér tíkall. Hann sá að mað-
urinn var ekki ódrukkinn.
Ungi maðurinn kinkaði kolli
að húsinu og spurði Michael.
„’Vinnið þér þarna?“
„Er . . . já , , ,“ svaraði Mic-
hael undrandi.
„Skylduð þér þekkja fallegu
litlu græneygðu gyðjuna
mína? Vitið þér, hvort hún er
enn að vinna?“ :
Michael var ekki í vafa um
að maðurinn var drukkinn.
Ekki vegna þess að hann hefði
Alþýðublaðið — 10. apríl 1960 J5