Alþýðublaðið - 14.04.1960, Síða 4

Ekki eitt einasta lofsyrði
kom af vörum Ulbrichts um
neðanjarðarhreyfinguna og
baráttu þeirra í henni. Marg-
ir höfðu búizt við skýrslu frá
Ulbricht um störf hans og
miðstjórnar hans hin 12 stjórn
arár Hitlers. En þeir höfðu'
rangt fyrir sér, því enn í dag
er slík skýrsla ekki til.
í stað þess tilkynnti Ul-
bricht fundinum hina nýju
línu, síðasta vísdóm Stalin-
ismans — kenninguna um
samsekt þýzku þjóðarinnar.
Mennirnir í mótspyrnu-
hreyfingunni vissu allt um
sekt og glæpi nazismans. Þeir
vissu meira um það en Ul-
bricht, því þeir höfðu orðið að
líða persónulega undir naz-
ismanum.
Árið 1945 þörfnuðust Stalin
og Ulbricht af mörgum ástæð
um kenningarinnar um sam-
sekt býzku þjóðarinnar, sem
Ulbricht útfærði jafnvel í
ssmsekt sérhvers antinazista.
Þessi kenning átti að réttlæta
brottflutning ailra Þjóðverja
frá nágrannarikjum Þýzka-
lands til austursins. 'Stalin
þarfnaðist bessarar kenningar
til að réttlæta stríðsskaða-
bætur sínar, niðurrif og her-
námsnólitík í Þýzkalandi. Og
Ulbricht? Hann þarfnaðist
hessarar kenningar til að
dmga athygli fólksins frá hlut
sínum í valdatöku nazista í
Þvzkalandi og samvinnu hans |1|
við þá.
Það var Ulbrieht, sem með J|
pólitík sinni 1933 stuðlaði «
miög að valdatöku nazista. H
Hér eru nokkrar sagnfræði- H
lecrqr staðrevndir. |1S
í, ríkisþingskosningumim
14. september 1930 fengn naz-
i=tar 6.379.672 atkvæði, en ^
höfðu fengið aðeins 810.000
atkvæði { kosningunum 20.
ma{ 1928. Kosningarnar til j&Spi
ríkisþingsins 1930 voru því ®
grem

FYRSTI fundur foringja í
Kommúnistaflokki Þýzka-
lands, eftir að Ulbricht var
aftur kominn til Berlínar á-
samt hópi Moskvuútlaga
sinna, átti sér stað hinn 25.
júní 1945 í Metropol-leikhús-
inu í Berlín. Nokkrum dögum
áður hafði Deutsche Volks-
zeitung, hið nýja málgagn
miðstjórnar flokksins, boðað
til fundarins. Aðalræðumað-
urinn átti að vera maður, sem
var framandi þeim, sem bar-
ízt höfðu í neðanjarðarhreyf-
ingunni og snéru nú aftur
þaðan og frá fangelsunum.
‘Þessi maður var Walter Ul-
bricht.
Þegar þeir lásu fundarboð-
íð undruðust mennirnir úr
meðanjarðarhreyfingunni og
fangabúðunum, að það var
undirskrifað af nýrri mið-
stjórn, sem var skipuð 16
mönnurn, sem þeir höfðu
varla vitað um öll árin undir
kúgun nazistanna. Aðeins 3
þeirra höfðu barizt í neðan-
jarðarhreyfingunni, Ottomat

ijij
:
17. Júní ’53 í Austur-Ber-
lín, ríki Ulbrichts. And-
úðin gegn einræðisstjórn
kommúnista blossar upp.
En steinarnir megnuðu
ekki að stöðva skriðdreka
„alþýðulýðveldisins“.
skipun Stalins. Það er kunn-
ugt að' Thalmann, þótt hann
befðist ekki opinberlega á
móti' þessari fyrirskipun, fór
til Hamborgar og tók ekki
þátt í kosningabaráttunni. En
Ulbricht tók skipunina þegar
til sín og skipulagði áróður
fyrir þessu herbragði nazist-
anna sem „rauðum kosning-
um“. Atlagan hinn 9. ágúst
1931 endaði með skelfingu.
Pólitík Ulbrichts hafði sundr-
að öflunum gegn nazistunum
og stórlega veikt þau.
verkfall flutningaverkamanna
í Berlín ásamt nazistunum.
Þetta verkfall var eingöngu
pólitísk uppreisn gegn til-
veru Weimarlýðveldisins.
Verkfallið heppnaðist full-
komlega fyrir nazistana og

Geschke, Franz Dahlem og
Hans Jendretzky. Hinir 13
höfðu eytt árum ógnarstjórn-
ar Hitlers í öryggi í Moskvu
óg höfðu aðstoðað Stalin við
að afmá þýzku kommúnist-
ana á árum hinna blóðugu
hreinsana.
Þessir 13 menn, sem UI-
bricht hafði safnað um sig,
voru dreggjar flokksins sem
hafði skolað upp á yfirborð-
ið. Og nú, á fyrsta flokks-
fundinum, stóð maður, fyrir
^aman hinar raunverulegu
hetjur neðanjarðarhreyfing-
arinnar, sem talaði mál sem
var framandi hinum saman-
komnu fundarmönnum.
alvarleg áðvörun um hina
vaxandi nazistahættu í Þýzka
landi. Eftir kosningasigur
sinn hófu nazistar baráttu
sína gegn síðasta vígi lýðræð-
isins í Weimarlýðveldinu —
þ. e. jafnaðarmannastjórn
Brauns og Severings í Prúss-
landi. Til þess að fella stjórn
jafnaðarmanna í Prusslandi
heimtuðu þeir ásamt þýzkum
þjóðernissinnum og Stálhjálm
unum (Stahlhelm) kosningar
og þjóðaratkvæði. Allir með-
limir Kommúnistaflokks
Þýzkalands snérust gegn þess-
ari nýju árás nazista. Álit
flokksins kom fram í grein í
Rote Fahne (Rauði fáninn)
hinn 10. apríl 1931. í grein-
inni sagði: „Enginn verka-
maður má láta tæla sig til
þess að styðja morðingja og
verk-fallsbrjóta nazista og
Stálhjálmanna, og prinsa
kauphallarinnar, Junkarana
og verðbólgugreifana“.
En Stalin var mótfallinn
afstöðunni, sem lýst var í
Rote Fahne. Hann fyrirskip-
aði að flokkurinn skyldi taka
þátt í atkvæðagreiðslunni,
sem átti að fella ríkisstjórn
Brauns og Severings. Það
urðu alvarlegar umræður um
þetta í stjórnmálanefndinni
og jafnvel Ernst Thálmann
var mótfallinn þessari fyrir-
Eftir þessar kosningar var
öll samvinna kommúnista
og jafnaðarmanna óhugs-
andi. Jafnaðarmannaflokkur
Þýzkalands — SPD (Sozialist-
ische Partei Deutschlands)
gat ekki lítillækkað sig með
því að hafa samstöðu með
kommúnistaflokki sem hafði
þann smánarblett, að hafa
unnið með nazistum að því að
fella lýðræðislega stjórn jafn-
aðarmanna — auk fjölmargra
annarra ástæðna.
í október 1932 hóf Hitler
síðustu sókn sína, sem átti
eftir að koma honum til valda
að lokum. Ekkert hindraði
Ulbricht í því að skipuleggja
þeir áttu ekki hvað sízt þenn-
an sigur sinn að þakka aðstoð-
inni, sem Ulbricht og komm-
únistarnir hans höfðu veitt
þeim. Kommúnistarnir biðu
hins vegar mikinn álitshnekki
bæði með tilliti til atkvæða
og áhrifa í verkalýðshreyf-
ingunni.
Vegna hinnar blindu hlýðni
sinnar við þá kenningu
Stalins að „jafnaðarstefnan er
höfuðóvinurinn“, átti Ul-
bricht stóran þátt í því, að á
árunum fyrir 1933 snéri
kommúnistaflokkurinn ekki
aðalbaráttunni gegn Hi'tler,
heldur jafnaðarmönnum.
Framhald á 14. síðu.
14. apríl 1960 — Alþýðublaðið