Alþýðublaðið - 28.04.1960, Qupperneq 15

Alþýðublaðið - 28.04.1960, Qupperneq 15
færði' .gleraugun Gg sléttaði yfir hárið. „Því þá það herra Bond?“ „Hún er alveg eins og rödd konu, sem ég kynntist í gær á dansleiknum". „Er það?“ „Ég hélt áð engar tvær manneskjur gætu haft svo líka rödd“. Cherry lagði hendina yfir varir sínar. „Ó, nú þegar þér minnist á það, þá minnir það mi'g á . . . ó, herra Bond mér finnst þetta mjög leiðinlegt“. Machael leit undrandi á hana. „Hvað er nú að?“ „Ungfrú Blackthorne sendi þau skilaboð að hún hefði orð ið að fara heim til Skotlands ég fékk skilaboðin um leið og ég kom úr mat og þér vor uð ekki við annars hefði ég sagt yður það strax“. „Er það ungfrú Blake?“ spurði Michael. „Vitanlega, ég vissi að ung frú Blackthorne var lekki með „Þetta er í 1 agi ungfrú Blake. Satt að segja gerðuð íþér mér greiða með þvf að gleyma að segja mér skila- boðin. Hefði ég fengið þau hefði ég ekki farið á dans- Jeikinn. En . . .“ hann leit óvisst á hana. Honum kom til hugar að sennilega væri bezt að trúa henni fyrir öllu. Guð einn vissi hvað gæti sjceð næstu vijkur ef hanín gerði það ekki. „Sannleikur inn er sá ungfrú Blake, að éig hitti unga stúlka á dansleikn um í gærkveldi og . . . ég verð að vísu að viðurkenna að ég veit fátt eitt um hana en ég vil’ giftast henni“. Cherry reyndi að láta sem ekkert væri og leit rólega á hann. „En við höfum gert með okkur samning, herra Bond“. Michael leit á hana. „Hann er ekki lengur í gildi ungfrú Blake“. Hún hristi höfuðið. ,,Þér bönnuðuð mér að hætta við hann. Þér létuð mig lofa því herra Bond. Því miður, en . Hún var að leika sér að honum. hún vissi það, því þegár hún hitti hann í kvöld myndi hún segja honum allt. En einmitt þeas vegna gat hún ekki á sér setið. Michael andvarpaði“. Heyrið mig ungfrú Blake H.f. Ölgerðin Egill Skallagrímsson. „Er það ekki? Þá lít ég inn á skrifstofuna til þín £ dag. Ég get sótt þig og svo borð- um við saman“. „Ó, nei, Andrew“, sagði Cherry hratt. „Ég vil ekki að þú komir þangað“. „Því ekki það? Óttastu það sem ég segi þar?“ „Nei . . . heyrðu Andrew, ég get ekki komið með þér í mat í dag“. „Því ekki það?“ „Ég þarf að fara í lagningu og ég hef ekki annan tíma en matartímann“. „Hárið á þér var fallegt í gær. Mjög fallegt. Þú verður falleg, þegar þú ert gömul og gráhærð“. „Láttu ekki svona-. Ég var með hvíta hárkollu“. „Hún vs(r failleg. Fannjst honum það ekki?“ „Hættu þessum asnaskap”. „Heyrðu nú, vinan,“ sagði þetta kemur samningnum ekkert við. ÞesS vegna segi ég yður það. Ég bað yður um þetta . . .nú, já til að segja það hreint og beint þá fæ ,ég fimmtíu þúsund pund á þrít- ugasta og annan afmælisdag inn minn. Vitanlega er það undir því komið að mér tak- ist að géra ömmu mína góða aftur og . . . þó, mér finnst ekkert gaman að minnast á það, en hún er ekki beínt hrifin af mér nú sem stend- ur og svo (er yður fyrir að þakka“. Cherry roðnáði. „Ég veit það og mér finnst það mjög ileitt. Én ef þér farið og heim sækið hana eins qg þér hafið ákveðið“. .,Já, ég vona að mér takist að blíðka hana“. „Þér senduð henni blóm simleiðis í gær“. Michael starði á hana. „Er það satt ungfrú Ðlake?“ „Ég bjóst við að það myndi hjál|pia“. „Það gerir það áreiðanltega. Þakka yður fyrir. Oig nú . . . Þér skiljið það, sem ég var ■að segja yður, er ekki svo?“ „Eigið þér við þetta um stúlkuna, sem þér hittuð á dansleiknum?“ Andrew með uppgerðar þol- inmæði. „Þú lofaðir að segja mér allt ef ég hringdi til þín núna“. „Gerði ég það?“ „Þú veizt vel að þú gerðir það“. „Þá skal ég gera það“. „En hvenær? Þú viltu ekki borða með mér í dag eða þá í kvöld?“ „Ég get það ekki Andrew“. Andrew andvarpaði. • „Ég býst við að þú hafir lofað þér annað“. 1 jjJá“. 1 „Með hinum fallega Lúð- vík?“ „Hvað hefur hann, sem ég ekki hef? Þú þarft ekki að i segja mér það. Ég veit það. Hann er ríkur“. „Andrew, þú veizt að það er ekki það. Mér þykir mjög vænt um þig . . .“ I „Takk elskan. En hvenær 1 get ég 'hitt þig?“ I „Hvað segirðu um laugar- da.ginn?“ lagði Cherry til og minnit'ist þess að þá ætlaði Michael að fara til D,evon til að heimsækja ömmu sína og þá gat hún tekki verið með honum. „Það er svo langt þangað til“, sagði Andrew kvartandi. I „En tímmn líður svo hratt. Við getum verið saman allan ' daginn, ef þú vilt“. 13. „Góðan daginn, ungfrú Blake“. „Góðan daginn herra Bond“. „Himneskt veður ekki satt?“ „Himneskt.” :: Michael gekk inn á skrif- stofu sína- og leit á póstinn. Hann vissi ekki hvernig hann átti að fara að þvf að ein- beita sér að vinnunni í dag. Hann igat ekki hugsað um neitt nema sína fogru Mariu Antoinette og hvernig svo sem allt yrði og hvort sem honum tækist að fá hana til að giftast sér eins fljótt og unnt væri, þá rnyndi hann aldrei kalla hana aonað en Mariie. Marie og Michael, Mic hael og Marie. Hann brosti af hamingju. Nöfnin áttu svo vel saman. Hljómurinn var sá eini rétti. „Ungfrú Blake“. Cherry leit í spegi'linn, sem var í skrifborðsskúffimni hennar og aðgætti hvort hár ið á henni færi vel og hún sá að hún oig stúlkan, sem hann hélt sig elska voru und líkar. Svo til hans. „Já, herra Bond“. Hann las svo lega fyrir að frú . . .“ Alþýðublaðið — Andrew hló. „En hvað þú ert gjafmild. Þú ert senni- lega viss um að hans konung lega tign sé upptekinn á láug ardaginn?“ „Það skiptir engu máli“, sagði Cherry hratt. „Komdu og sæktu mig í „Susy“ og við gtetum farið upp í sveit“. „Allt í lagi, fyrst ég gét ekki fengið að hitta þig fyrr, þá segjum við á laugárdag- inn“. „Takið nokkur bréf ung- hvað eftir annað að leiðrétta hann. Hann hikaði í miðri setn- ingu og komst ekki lemgra. „Hvar var ég? Hún las síðustu setning- una aftur. „Ó, já . . Hann hallaði sér aftur á bak { stólnum og starði fram fyrir sig. Hann sá fyrir sér ávalt andlit stór græn augu og fagurt bros. Hann heyrði lága hljómþýða rödd segja? „Með tilliti til síðustu pöntunar yðar , , .“ sagði Cherry. Hann leit snaggt á hana. „Það er ótrúlegt", sagði hann. „Hvað er ótrúlegt, herra Bond?“ „Rödd yðar ungfrú Blabe“. Það lá við að hjarta henn- ar hætti að slá. Hún lag- i samningnum. En því miður var maður með yður þegar þér komuð aftur og ég vildi ekkj ónáða yður. Ég ætlaði að segja yður þetta jafn fljóitt og við yrðum tvö ein, en þér fóruð á stjómarfund oig svó fóruð þér beint heim“. Michael velti því fyrir sér hve miklu af þessu honum væri óliætt að trúa. En kannske hafði ungfrú Blake gleymt að segja honum það. Það var engin ástæða fyrir því að hann hefði ekki átt áð fá skilaboðin. „Méy finnst þetta mjög leitt“, stamaði Cherry. „Ég vissi að það var enginn sími hema hjá yður og ég var satt að segja að hugS^ um að fara heim til yðar, en svo hafði ég svo mikið að gera að ég gleymdi því“. Michaiel veifaði með hend- inni.

x

Alþýðublaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.