Fjallkonan - 22.11.1899, Blaðsíða 3
18. n6v. 1899.
FJALLKONAN.
199
féll sjórinn yfir hann og hestinn og drö hvorttveggja út í linkju1
og skildi þá þar að; flaut hvort í sínu lagi til sama lands.
Ég reið yfir um aftur, en hljóp í ofboði fram í löðrið, og náði
manni og hesti lifandi aftur. Kimblana rak upp annarstaðar;
féll eg í forundrun á eftir, að ég hefði ei farið þar guðs á vald.
Brúkaði ég nú betri vara á honum; rak hann undan mér yfir
um; so komst ég heim til mín. Söfnuðust þá þeir aumustu
Hverfingar tii mín, að fá bjá mér fisk, sem svo féll út, að eg
skifti honum upp milli þeirra, og helt seinast eftir þremur, því
mín góða koua þoldi ei að heyra kveinan þeirra, en smjör átt-
um við þá nðg og bein við þeim. Var þetta í það eina sinn
sem þar nokkurn skort liðum, að þá var kallað. En um morg-
uninn var komið gott sjðveður; þð ei nema á Oddsfjörum; fisk-
aði ég vel um daginn og svo hvern af öðrum, að ég fékk þá
á hálfsmánaðar fresti fjórtán hundruð fiska í alla mína hluti.
Meiri hlntir gáfust þð síðar. Venja var í Mýrdalnum, að bænd-
ur gáfu konum sínum hlut sinn á sumardaginn fyrsta, og' þær
sem so voru sinnaðar kölluðu eftir honum sem vitafé, en þær
máttu aftur hafa til reiðu í sumargjöf tðbakBpund og brenni-
vinspott. Máttu þær af hlutnum, hvort sem hann var mikill eða
lítill, gera hvað þær vildu. Nú fékk ég á snmardaginn fyrsta
minn eiginn hlut 70 fiska. Þá gekk hún í fjöru og gaf hann
allan upp fátækum, sem lítið eða ekkert höfðu fengið af sjð
Var henni þetta yfrið tamt. (Pramh.).
Tíbrá.
Tíbrá er endurskin fannþaktra fjalla,
funar sem hrævaljós um strönd og sund;
Ijðsan fá bjarma af skínandi skalla
skýin, sem líða fram um rökkurstund.
Hún sveipar hnjúka-her,
hún hvít sem dagsbrún er —
tibráin sérkenni íslands er.
Eitt sinn úr hafi, þar hrannirnar kvika
horfði ég þreytufullur eftir strönd;
sá ég þá tíbrá við sjðnhringinn blika,
svífandi bjarma yfir jökulrönd.
Þá enginn efi var
hvort okkur skeiðin bar —
landið mitt, ísland, við þektum þar.
Eilifa tíbrá, sem tjaldið þitt hvíta
titrandi breiðir yfir landið alt!
gef hverjum farmanni ljós þitt að líta
lýs út á hafið, sem er dimt og kalt.
Lát alla sjðmenn sjá
og sífelt minn þá á
bjart er það land, er þú brosir frá.
Guöm. Magnússon.
Árnessýslu (ofanverðri), 4. nðv. Nú er sumarið búið að
kveðja okkur, og verður það mörgum minnisstætt sökum hinna
dæmalausu votviðra. Heyafli hefir hér orðið með minna mðti
og úthey mikið betra en i fyrra, en taða mjög víða skemd af
bruDa. Hér upp í sýslunni hafa brunnið upp hey á 3 bæjum
Skipholti og Seli í Ytrahrepp og Spóastöðum í Biskupstungum.
Af 500 hestum sem voru í heyhlöðu Jðns bðnda í Skipholti, er
laklegt fóður fyrir 2 kýr eftir enn á Seli af 1000 hestum 5
kúa fðður. Sveitungar þessara bænda skutu saman og gáfu þeim
80 hesta af töðu og 100 kr. i fððurmjöli. Eldiviöur er mjög
viða úti enn hjá fðlki, og litur út fyrir stðr vandræði í þessu
efni.
Sauðfé hefir reynst fremur rýrt á mör í haust, og kemur það
mest til af því, hvað það gekk illa undan í vor, og svo
meðfram af því hvað sumarið hefir verið kalt. Ekkert her á
bráðapest enn þá, enda eru allir hér upp í sýslunni búnir að
bðlusetja með leifum af bðluefni frá í fyrra. Pjársala hefir
keyrt fram úr öllu hðfi í haust (mikið meira til Englands en í
fyrra), enda er sjðnarleg stðrfækkun á fé hér um sveitir. Pjár-
heimtur eru fremnr gððar, og má það þakka dugnaði einstakra
manna, sem leggja sjálfa sig í hættu að leita inn um fjöll þeg-
ar komið er fram á vetnr. — Matjurtagarðar hafa víða heppnast
þolanlega, þð hofir að mun borið á sýki í jarðeplum. — Heilsufar
fólks fremur gott, samt hefir borið á kvefi síðan fór að kólna
i veðri. — Haustveðnráttan hefir verið mjög stirð, skiftst á stðr-
rigningar og frost. Nú er búið að standa norðanveður með frosti
alt upp í 8° í hálfan mánuð.
Fríkirlrja. Fríkirkjuhreyfingin hér í bænum, sem
er bein afleiðing af lögum síðasta þings um gjöld
til presta og kirkna, er nú komin svo langt, að
söfnuðurinn er myndaður, og er séra Lárus Hall-
dórsson ráðinn prestur þeasa safnaðar fyrst um sinn
(um eitt ár), enda mun hann hafa átt nokkurn þátt
í hreyfingu þessari.
Lög fríkirkjunnar voru samþykt nú ásunnudaginn
og kosin stjórn hennar. Forstöðumaður er séra Lárus
Halldórsson og með honum safnaðarráð: Jón Gk Sig-
urðarson og Ólafur Runóífsson, en safnaðarfulltrúar:
Arinbjörn Sveinbjarnarson bókbindari, G-ísli Finns-
son járnsmiður, Jón Brynjólfsson skósmiður, Sigurð-
ur Einarsson bóndi, og Þórður Narfason snikkari.
í söfnuðinn eru gengir 230 heimilisfeður að með-
töldu lausafólki, eða alis víst yfir 1000 manns.
Skipstrðnd. Aðfaranótt 15. þ. m. strönduðu tvö
skip hér suður frá; annað í Grindavik, gufuskipið
„Rapid“, sem var hlaðið salti og steinolíu til kaup-
mannanna Geirs Zoéga og Th. Thorsteinsson, en átti
að taka hér saltfisk frá þeim; hitt strandaði á
Yatnsleysuströnd, seglskipið „Málfríður“, hlaðið
vörum til verzlunar 0. Olavsen í Keflavík.
ÍJti varð maður aðfaranótt 16. þ. m. í Fossvogi,
Eyvindur Ólafsson, úr Hraununum.
Ránstilraun og ofbeldi við kvenmann. Rétt
fyrir næstsíðustu helgi var á ferð hér í bænum Helgi
Jakobsson frá Vífilsstöðum að selja fé. Þegar hann
fór héðan, hitti hann mann skamt fyrir ofan bæinn,
sem á heima í Garðahverfinu á Álftanesi. Garð-
hverfingurinn réðst þegar á Helga og barði hann;
mun hafa vitað, að hann hafði á sér eitthvað af pen-
ingum fyrir féð, sem hann hafði selt. En þegar
Helgi tók á móti, sló Garðhverfingur öllu upp í
gaman, og urðu þeir svo samferða suður að Kópa-
vogi. Þar fór Helgi heim og Garðhverfingur á eftir,
en réðst þá á Helga, fleygði honum niður og reif
föt hans, en bóndinn í Kópavogi sá viðskifti þeirra
og kom Helga til hjálpar. Garðhv. hljóp þá á burt og
stal hesti, sem þar var nálægt, og reið síðan sem
leið liggur suður undir Arnarnes. Þegar þangað var
komið, mætti hann kvenmanni úr Kópavogi; stökk
hann þá af baki og ræðst á kvenmanninn; fleygði
henni niður; hann tróð svo vasaklút upp í hana,
en hún beit þá í vísifingur hans. Þá slepti hann
tökum, enda kallaði þá stúlkan: „Páll“ (svo heitir
bóndinn í Arnarnesi), og hefir maðurinn líklega ótt-
ast, að heyrast mundi til stúlkunnar heim að Arnar-
nesi. Stúlkan liggur veik síðan. Maðurinn hefir nú
verið tekinn fastur.
*) Orðið er óljóst; stafurinn á undan k ðgreinilegur.