Fjallkonan - 22.11.1899, Blaðsíða 7

22. okt. 1899.
F JALLKONAN.
203
að heyra inni mikinn hávaða. Loks gengum við
inn og kölluðum svo hátt sem við gátum, en eng-
inn kom að heldur. Við börðum J)á á dyr, þar sem
okkur heyrðist mestur hávaðinn vera. Ea enginn
kom enn til dyra. Samferðamaður minn var einn af
þingmönnum Búa, og réðst hann í að lúka upp hurð-
inni. Þegar við komum inn, sáum við að þar sátu um
þrjátíu manns og gátum við naumast greint þá fyr-
ir tóbaksreyk.
í miðjum hópnum sat gamall maður herðibreiður
en dálítið Iotinn í herðnm, sem eg tók fljótt eftir, af
því hann talaðl sem sá maður, er veit hvað hann
segir og með skipandi augnaráði. Hann sótti orðin
ofan í barka, og við og við lét hann fylgja högg í
borðið. Ef einhver varð á öðru máli en hann, leit
hann á hann rólega og alvarlega og með dálitlum
furðusvip, sem að eins kjarkmenn mundu þola, og
gaus hverri reykjarstrokunni eftir aðra beint á hann.
Mér sýndist honum svipa til Bismarcks; það sópaði
svo að honum.
Þetta var Páll Kriiger, Búa-forseti, og var hann
á ráðstefnu með helztu mönnum ríkisins. Hann kem-
ur oftast sínu fram og það sem ráðið er í þessum
sal, sem sótugur er af tóbaksreyk, stendur sem staf-
ur á bók. Gerðir þjóðþingsins eru að eins til mála-
myada. Páll „frændi“ hofir alt af verið heppinn, og
flestir heldri Búar halda að hann sé óskeikull’ Og
konan hans er honum ’samboðin. Hún er fyrirmynd
bændakvenna, og þegar til ófriðar kemur, gengur
hún sjálf í herinn, eins og allar konur Búa, til að
verja land sitt.
Þótt forsetinn í Transvaal búi í lítilsháttar bónda-
hýbýlum, hefir hann í rann og veru meiri völd og
meiri dýrð í kringam sig en flestir stjórnendur
Evrópu ríkjanna. Þjóðin hlýðir honum nær því í
blindni, og þegar hann fer eitthvað að heiman, fylgja
honum ætíð vopnaðir riddarar, þótt hann hafi manna
minst ástæðu til að óttast um sig.
Illræðismaðurinn Nilsson, sem var valdur að
druknun mannanna á Dýrafírðl i haust, og hafði
nærri því banað Hannesi sýslumanni Hafstein, hefir
að vonum verið tekinn fastur í Frederikshavn
á Jótlandi 8. þ. m. Hefir hingað borist bréf frá
Tryggva bankastjóra Gunnarssyni, þar sem hann
skýrir frá þvi, að þann dag hefði verið sent hrað-
skeyti frá Friðrikshöfn til Kaupmannahafnar um
að sama skipið (,,Royalist“), sem Nilsson var skip-
stjóri á, hefði verið tekið þar að veiðum í landhelgi
þann dag, og hefði þá þegar verið sent hraðskeyti
aftnr um það, að taka skyldi skipstjóra undir rann-
sókn. Er því vonandi að hann hafi ekki sloppið í
þetta sinn.
Laura kom ekki til Kaupmannahafnar fyr en
tveim dögum eftir áætlun.
Einkasonur Napoleons mikla.
Hann hét öllu nafni Napoleon Franz Karl Bona-
parte, og er fæddur 1811. Hann var nefndur tígn-
arnafninu „konungurinn af Rómi“. Hann varð að
eins rúmlega tvítugur; dó 1832 í Vín.
Tildrögin til dauða hans vóru þau sem hér skal
greina.
Árið 1832 bjó hann i höllinni Schönbrunn við
Vín, og hafði verið sjúkur árum saman og lifað
gleðilausu lífi. Þá flaug sú fregn um borgina, að
þaugað væri komin heimsfræg danskona, Fanny
Elssler, sem hafði getið sér ódauðlegan orðstir um
alla Evrópu fyrir fegurð og listfengi. Hún var upp-
alin í Vín, og ætlaði nú af nýju að sýna listir sínar
á æskustöðvum sínum.
Öll hirðiu var þess aibúin, að fleygja sér í dustið
fyrir þessu goði. Konungurinn af Rómi, eða her-
toginn af Reichstadt, var eini maðurinn, sem lét sér
fátt um finnast. Hann forðaðist kvenfólk, og eink-
um hafði hann óbeit á öllum leikkonum; þótti þær
ekki vera svo siðprúðar sem konur ætti að vera.
Hann lét því ekki sjá sig um þessar mundir og lík-
aði keisaranum og hirðinni það ilk; þeim hafði held-
ur aldrei verið vel til þessa keis&rasonar, sem allir
hötuðu vegna föður ’nans, þótt hann sjálfur hefði
aldrei unnið til þess.
Einn góðan veðurdag var prinsinn einn á gangi
í skóginum við Schönbrunn, eins og bann áttlvanda
til. Hann var í döpru skapi, en alt í einu birti
honum fyrir augum: hann sá unga bóndastúlku koma
á móti sér; hún var undur-fríð og bauð óvenjulega
góðan þokka, klædd í ginnandi Tyróla-búning, og
horfði á prinsinn stórum og sakleysislegum augum
og blátt áfram. Hann var ætíð þur á manninn og
seinn til, en honum geðjaðist svo að þessari stúlku,
að hann fór að tala við hana. Hún svaraði honum
glaðlega og blíðlega, en þó með hæfilegri feimni, og
varð hann þá enn hrifnari. Hann varð þó mest ut-
an við sig af aðdáun, þegar hann komst að því af
samtalinu við hana, að þessi bóndastúlka var engu
síður framúrskarandi að mentun og andlegum hæfi-
Ieikum en að fríðleiksnum.
Keisarasonurinn varð undir eins svo elskur að
þessari bóndadóttur, að hann varð utan við sig.
Hann elsk&ði í fyrsta og seinasta sinni á æfinni af
öllu sínu hreina og göfuga hjarta.
Hann var svo drenglyndur og hreinskilinn, að
honum kom ekki til hugar, að dylja hana þess, hvaða
maður hann var. Heldur sagði hann henni alt um
hagi sína, um allar sorgir sínar og áhyggjur, um
það hve einmana hann var og hve bágt hann átti,
þó hann væri innan um glaum og alls nægtir, um
alla hans horfnu dýrð og öll hans vonbrigði.
Hún hlustaði með meðaumkun á hann, og þegar
hann síðast fór að spyrja hana, hverra manna og
hvaðan hún væri, sagði hún honum ekkert annað en
það, að hún héti Fanny og væri nýkomin úr sveit-
inni. Kvaðst hún búa hjá frænda sínum, skógverði,
í kofa skamt þaðan, sem þau sæu. Þau mæltu sér
mót daginn eftir, og keisarasonur fór heim til sín ó-
venjulega glaður í bragði. (Framh.)