Heimdallur - 01.05.1884, Síða 5

framan af gekk hann með stífðan vinstri vænginn,
; og seinna varð hann að gefa «parole d’ honneur»,
:> eins og gamli húsbóndinn komst að orði.
petta «æruorð» hafði hann rofið. það var um
vortíma — ungur gljásvartur kvennhrafn fiaug yfir
garðinum.
Nokkru seinna — ef til vill allmörgum árum —
kom liann aptur til höfðingjasetursins. En ein-
hverjir ókunnir strákar ætluðu þá að sálga lionum
með grjótkasti; gamli húsbóndinn og unga heima-
! sætan voru auðsjáanlega ekki heima.
þau eru líklega í kaupstaðnum, hugsaði lirafn-
inn, og kom aptur eptir nokkurn tíma. En það
fór öldungis á sömu leið.
f>á þykknaði í roskna heiðvirða hrafninum —
því að hann hafði þegar mörg ár á baki — og nú
flaug hann hátt yfir húsum uppi. Hann vildi ekki
framar hafa nein mök við mennina; gamli húsbónd-
{ inn og unga heimasætan mættu horfa svo lengi á
; eptir sjer sem þau vildu — hann var svo sem viss
J um að það mundu þau gjöra.
Og öllu, sem hann hafði numið, týndi liann
. niður; bæði örðugu frakknesku orðunum, sem heima-
sætan kendi honum inni í stofu og eins hinum
margfalt auðvirðari kraptyrðum, sem hann uppá
; eigin spítur gleypti í sig úti í piltaherbergi.
Einungis tvær setningar loddu 1 minninu eins
; og endahnútarnir á hinum týnda lærdómi. þegar
mjög vel lá á honum, sagði hann stundum: «bon-
> jour madame;1)” en væri hann reiður, gargaðihann,
/ »fari jeg í logandi».
Gegnum loptið leið hann skjótt og rösklega
í og hafði þegar komið auga á hvítfreyðandi brim-
garðinn fram með ströndinni; þá tók hann eptir
! stórri svartri tlatneskju niðri á jörðunni. pað var
mómýri.
Bæirnir lágu í hring umhverfís á hæðunum;
; mýrin var full míla á lengd og þar sáust engin
mannvirki, að eins í jaðrinum fáeinir móhraukar,
! en allsstaðar svartar þúfur og glitrandi pollar á milli.
.'Bonjour madame» hrópaði roskni hrafninn og
tók að svífa í stórum hringum yfir mýrina. Hon-
! um þótti svo ánægjulegt um að litast, að hann ljet
sígast seint og gætilega til jarðar og settist á trjá-
rót úti í miðri mýrinni.
Allt var hjer um bil eins og forðum autt og
‘) (frb. bongsjúr madam) góðan daginn, madama.
liljótt. Á stöku stað, þar sem þurrlendara var, óx j
ögn af smályngi og fáeinar seftætlur, mýrasóleyj- >
arnar voru fölnaðar, en á stinnu puntstráunum í
hjengu hjer og þar skúfar, svartir og samanklepraðir í
af haustrigningunni; annars var jarðvegurinn allsstað- )
ar smágjörr, svartur og gljúpur, fullur af vatns- ;
gryfjum; gráar og undnar trjárætur stóðu upp úr >
og fljettuðust saman eins og flækt net.
Roskni hrafuinn skildi vel allt, sem fyrir augun >
bar. Fyrrum hafði vaxið lijer trje, enda fyrir hans !
daga.
Skógurinn væri horfinn, greinarnar, limið: ekk-
ert væri eptir, nema trjáræturnar, fiæktar saman <
niðri i kviksindinu. j
ISn nú væri breytingin fullkomnuð; svona yrði >
það framvegis, og að minnsta kosti færu mennirnir >
ekki að róta við þessu.
Gamli fuglinn teygði úr sjer. Bæirnir voru !
langt á burtu; hann var öruggur eins og hann væri
lieima hjá sjer í miðju loptleysinu. Dálítið af því
gamla mætti þó vera í friði: hann sljetti gljásvörtu j
fjaðrirnar og sagði hvað eptir annað: «Bonjour >
madame!» j
En frá næsta bænum komu tveir inenn með !
hest og kerru; tveir drenghnokkar hlupu á eptir. >
IJeir óku í marga króka milli þúfnanna, en beint ;
út á mýrina.
peir komast ekki langt, hugsaði hrafninn.
En þeir komu nær og nær; gamla fuglinuin \
fór ekki að verða um sel og skimaði í allar áttir; j
það var furða, hvað þeir hættu sjer langt.
Loks námu þeir staðar og mennirnir tóku til !
starfa með skóflum og öxum. Hrafninn sá, að þeir ;
voru að stíma við digra trjárót, sem þeir reyndu >
að losa.
þ>eir fá fljótt nóg af þessu — liugsaði lirafninn
En þoir uppgáfust ekki; þeir hjuggumeð öxun-
um og aldrei á æfi sinni hafði krummi sjeð eins
beittar axir; þeir hertu sig sem þeir máttu og loks
gátu þeir vellt digra drumbnum á hliðina, svo að
öll rótaflækjan stóð beint upp í loptið.
Drenghnokkunum var farið að leiðast að grafa
rennur milli pyttanna. «Sjerðu ekki stóru krákuna
þarna?» sagði annar þeirra.
|>eir fengu sjer tvo steina livor og læddust fyrir
aptan þúfurnar.
Hrafninn sá þá glögglega. En liann hafði sjeð
annað ískyggilegra.