Heimdallur - 01.05.1884, Blaðsíða 12

Heimdallur - 01.05.1884, Blaðsíða 12
76 j sig fram á gönguprikið sitt, Hann stóð rólegur | j fyrir utan gluggann, og það var ómögulegt að sjá, hvort hann væri í góðu eða vondu skapi. «Hjerna í | er brjefið, jeg legg það hjerna á bekkinn; ef þú \ vilt ekki lesa það, þá getur það legið þarna, en \ jeg held þú gjörðir þó rjettast í því að lesa það. í Jeg hef sjálfur lesið það, Itesei. þ>að er nokkuð ' fallegt í því. Ef til vill fæ jeg eitthvað í burðar- s laun. En nú þarf jeg að tala við þig um nokkuð annað Resei. Fyrst, það er úti með okkar vinskap, í °g jeg verð að fara í burtu, hver veit hvað langt, - þá sýnist mjer að við ættum heldur að skiljast í í góðu, fyrst við höfum verið svo lengi kunnug.» Hann sagði þotta blátt áfram. Hún varð í liissa, starði á hann og vissi ekki hverju hún ætti að svara honum. [jað varð þögn dálitla stund. ; Loksins sagði hún: «Hvað er um að vera? Hvert < ætlarðu að fara? Hvað eiga þessi orð að þýða?» «Hvað þá». svaraði hann rólega. «Jeg sendi j honum kúlu, sem hann fjekk nóg af, svo það er > bezt fyrir mig að hafa mig á burtu, áður enn það , kemst upp.» «6uð minn góður», sagði Resei og studdi sig út í gluggann, því hún varð svo hrædd. «Hefurðu ; skotið hann. Hvenær? Hvar þá?» «0—0, það er ekki ómaksins vert að tala j mikið um það,» sagði Seppí og ypti öxlum. »Hann j er ekki sá fyrsti, og eptir því sem núna lítur út í fyrir, verður hann naumast sá síðasti.» j Resei glápti á liann og kom engu orði upp. \ En það var auðsjeð, að liann hafði gaman af því \ hvað hún var hrædd. Eptir langa þögn sagði í hún: «Guð fyrirgefi þjer Seppí. En að þú skulir t geta talað um þotta svona samvizkulaust, það getur \ engin iðran bætt. Skrattinn sjálfur er ekki einu ', sinni svo vondur. Jeg hefþolað þjer mikið, Seppí, j því jeg veit, hvað þú ert bráður, og hirðir hvorki \ um guðs eða manna lög, þegar ósköpin fara út í \ þig. En að heyra það, að þú sjert að stæra þig af j því, að þú hafir laumazt aptan að honum og skotið \ hann —» «Nei, nei,» sagði hann rólega og tók fram í i fyrir henni. »Ef þú vilt koma með mjer, þangað sem hann \ liggur, þá getur þú sjeð, að kúlan situr framan í / brjóstinu á honum. ['að er ekki svo langt þangað, j Resei. Við þurfum að ganga hjerna í gegnum \ hlynskóginn og svo upp brekkuna og svo svo sem \ hundrað fet, þegar upp er komið. par liggur : hann.» «Er þetta satt,» sagði hún, yfir komin af ótta. í «Jeg sá hann þó, þegar hann kom aptur og þá gekk ? hann niður að vatninu.» «Hver þá?» «Nú, hver annar enn barúninn.» «Nú hann», svaraði Seppí, og ljet eins og ; hann yrði hissa. «Hann er nógu skolli laglegur, ; svo jeg get svo vel skilið það, þó kvennfólkið haldi \ að það sje verið að tala um hann, æfinlega þegar talað ? er um einhvern, án þess að hann sje nafngreindur. > En í þetta skipti var jeg þó að tala um hjörtinn. \ Hann hafði skotið á hann og sært hann, cn það ' var jeg sem gjörði út af við hann.» Svo þagnaði ; hann snöggvast, en hún svaraði engu orði, en dróg þungt andann. Svo hjelt hann áfram: «En jeg \ hef leikið á þig, og sjeð út úr þjer ótryggðina. ; |>jer er velkomið að segja hvað sem þú vilt, þú \ hugsar hvort sem er ekki um annað enn þennan fallega, uppstrokna barún, og hefði það nú verið \ hann og ekki hjörturinn, sem jeg skaut, þá hefði \ þjer staðið alveg á sama með Seppí; hann hefði ; mátt fara veg allrar veraldar fyrir þjer, og drepast út af, ef þú hefðir getað náð þjer í einhvern annan eins og barúninn. Og svo hef jeg verið svo heimsk-- ; ur, að bera þjer brjef frá honum, en jeg segi þjer það ; satt, jeg skal vara mig betur á kvennfólkinu ? framvegis.» Hann þokaðist smátt, og smátt nær glugganum, í á meðan að hann var að segja þetta, og nú var j hann komin fast að honum og horfði beint ; framan í andlitið á Resei; þó var livorki hægt að : sjá á honum að hann væri reiður við hana eða að ; hann væri að hæðast að henni, heldur var einhver ? kátínu svipur á lionum. «Seppí», sagði húneptir langa þögn, «þú veizt ? það sjálfur, að það er tómt rugl, sem þú ert að ; segja, og mjer hefði staðiö á sama, hvern þú liefðir skotið, ef það á annað borð hefði verið einhver ; maður, svo þú hefðir orðið manndrápari. En eptir ; ósköpin, sem á gengu fyrir þjer í gærkvöldi, þá ; hefðir þú jafnvel getað talið mjer trú um, að þú ? hefðir skotið hann föður þinn. En guði sje lof að ? þetta var ekki nema misskilningur. Og þó þú skytir hjörtinn, þá vorður þjer vonandi sú synd ; fyrirgefin.* j «En sú synd,» svaraði hann. «í þetta skipti j

x

Heimdallur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimdallur
https://timarit.is/publication/123

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.