Heimdallur - 01.05.1884, Qupperneq 13

77
hefur það varla verið rnikil synd, og þó skógar-
j sLjórinn vissi það, þá er mjer næst að halda, að
j hann viðraði málið fram af sjer. En hvernig það
hefði farið, ef öðruvísi hefði verið ástatt, það má
/ guð vita. pví jeg vil ekkert tala um það, hvernig
þú rakst mig út í gærkvöldi, svo jeg varð að
; snauta burt eins og halaklipptur hundur. Jeg var
; í vafa um hvernig maður barúninn væri, og hefði
- jeg vitað fyrir víst, að hann hefði verið of nær-
/ göngull við þig; þá máttu trúa því, að mjer hefði
ekki þótt mikið fyrir að skjóta hann. Jeg hefði
| meira að segja mulið hann allan í sundur, bein
j fyrir bein, svo hún móðir hans hefði ekki þekkt
■■ hann á eptir, þó hún hefði sjeð hann. Um það
j leiti að dagaði, var jeg alveg hamslaus af reiði.
í En þegar jeg sá Frygíus fara af stað, þá læddist
; jeg út í skóginn, og hugsaði með sjálfum mjer:
: í>ó jeg skjóti hann, eins og jeg skýt hafur, eða þó
< jeg stingi hníf í silkitreyjuna hans, það er ekkert
/ í það varið. pað er bezt þú eigir við hann, t. d.
; einhversstaðar þar sem hann fer upp bratta brekku,
; og svo spyrðu hann, í mesta bróðerni, hvort hann
| sje ekki bölfaður dóni og fantur, og hvað hann
hafi ætlað að gjöra við Eesei um nóttina; ef liann
\ þá er ósvífinn í orðum og gortar af ævintýri sínu,
þá skal annaðhvort þú eða hann aldrei fara á
dansleik framar. En ef hann verður hræddur, og
; biðst griða, þá skal hann fá að gefa þjer það
skriflegt, að hann skuli aldrei framar koma hingað
; upp eptir, því Eesei hafi gjört gabb að honum og
> Seppí frá Thiereck hafi bolað honum í burtu.
/ Svona hafði jeg nú hugsað mjer það, og svona
j hefði það sjáifsagt farið, ef hjörturinn hefði ekki
j orðið til þess að eyðileggja allar þessar bollalegg-
j ingar. Jeg var kominn langt í burtu, þegar jeg
j sá ykkur koma út í morgun, og mjer rann kalt
í vatn milli skinns og hörunds, þegar jeg sá, hvaða
ánægjusvipur var á honum. En jeg var þó svo
' skynsamur, að jeg hijóp ekki strax af stað, til þess
að ráðast á hann. Jeg hleypti honum fram hjá
< mjer, án þess hann yrði nokkuð var við mig, svosærir
j hann hjörtinn og hleypur á eptir honum upp
j fjallið. Heyrðu nú Eesei, jeg var sífelt að hugsa
j um ótryggðina í þjer og sagði aptur og aptur við
í sjálfan mig: þú kvað nú vera villidýr? Og ef
j þeir einhvern tíma slátra þjer, eins og skepnu, þá
j fær hún það sem hún á skilið og annað þess
J háttar. Loksins vorum við báðir komnir upp á
fjallið og þar var enginn maður annar enn við,
svo jeg hugsaði með sjálfum mjer, að það væri
bezt að láta þarna skríða til skarar á milli okkar. j
En í því sama augnabliki sá jeg hjörtinn, það <
lagaði úr honum blóðið, en hann var á harða-
hlaupum til þess að ráðast á barúninn. Hann j
miðaði á hann, og hleypti af, en það brann fyrir j
hjá honum, og það var ekkert annað fyrir að sjá, j
en að hjörturinn mundi vega hann upp á hornunum.
Jeg hefði ekki þurft annað enn skipta mjer ekkert
af því, og láta þá tvo eigast við. En jeg skil ekki j
enn þá í því, Besei, hvernig á því stóð, mjer var j
einhvern veginn ómögulegt annað en skjóta hjört-
inn í staðinn fyrir barúninn. Og þegarjeg var
búinn að því, þá var eins og illur andi færi út af >
mjer. þ>að var eins og það kæmi einhver ró í j
blóðið í mjer, svo þó jeg hefði sjeð þig og barúninn j
faðma livort annað, þá hefði naumast komið önnur \
eins ólga í það aptur. Jeg var ógnarlega máttlaus
og langaði ekki til annars enn fara að sofa, því
mjer liafði ekki komið dúr á auga alla nóttina.
Jeg gekk þessvegna strax aptur niður fjallið og
ljet ferja mig yfir Königsvatn. Svo gekk jeg inn >
í veitingahúsið og fjekk mjer eina kollu af öli, en j
áður enn jeg var búinn að drekka úr henni, var j
jeg steinsofnaður á bekknum, í miðri veitingastof- j
unni. Mig dreymdi þá hitt og þetta; jeg sá þig j
og barúninn aka saman í vagniog hjörturinn gekk j
fyrir vagninum og jeg stóð aptan á, og í annaðskipti j
þótti mjer þú liggja í rúminu heima hjá mjer og
þú varst að kalla tilmín: Skjóttu tóurnar, skjóttu >
tóurnar, og þá ojuiaðist hurðin og þá komu inn
grænar tóur og höfðu skó á fótunum eins og j
barúninn og allar höfðu þær nef og skegg eins og
hann. Og svo sagði sú fremsta af þeim allt í j
einu: þarna iiggur hann enn þá og sefur, og þegar
jeg heyri það, þá hrekk jeg upp og loit í kring um j
mig, og hvað heldur þú jeg sjái? I>að var \
barúninn og Frygíus. Jpeir sátu við borðið til j
hliðar frá bekknum mínum. það stóðu tómir diskar :
fyrir framan þá, og tóm vínílaska og veitingastúlkan
var á leiðinni með aðra. Jeg reis strax upp, og j
horfði hlessa framan í þá. Góðan daginn Sepp, j
sagði barúninn rólega. Ert þú líka hjerna? Já j
herra barún, sagði jeg, jeg hef verið hjerr.a dálitla j
stund. Og jeg varð um leið alveg hissa á sjálfum j
mjer, að jeg skyldi ekkihreitaí hann einhverjum j
ónotum, heldur standa þarna fyrir framan hann, j