Norðurljósið - 01.07.1935, Blaðsíða 2

26
NORÐURLJÓSIÐ
staflega engan þar, sem hafði haft samskonar
reynslu og játaði Drottin Jesúm Krist sem per-
sónulegan frelsara sinn. Hjer á Norðurlandi var
leitun að manni, sem hafði nokkra trú á ritning-
una sem Guðs orð, biblían var hvergi fáanleg
og trúleysið og deyfðin á hæsta stigi. í tuttugu ár
hafði únítari verið sálusorgari Akureyringa,
kirkjurnar voi’u víða afarilla sóttar, og siðferðis-
ástandið var eftir þessu.
Við álitum rjettast að setjast að á Akureyri,
því að hjer var sama sem ekkert starfað, en í
Reykjavík var þó ofurlítill vottur fyrir krístilegu
starfi. Stefna okkar hefir altaf verið sú, að reyna
ekki að keppa við aðra, sem boða Krist og hann
krossfestan, mönnum til hjálpræðis, jafnvel þó
að við getum ekki að öllu leyti samsint kenníng-
um þeirra í sumum atriðum.
Og hver var tilgangurinn með trúboðsstarfið?
Ekki að stofna nýjan sjertrúarflokk, heldur fyrst
og fremst að leiða sálir að krossi Jesú Krists,
þar sem þær gátu öðlast fyrirgefningu synda
sinna og hreinsun frá þeim; og að boða þeim
hinn lifandi, upprisna Krist, sem getur veitt þeim
kraft til að bera ávöxt samboðinn iðruninni.
En við höfum altaf skilið, að þetta er ekki
nema partur af stefnuskrá safnaðar Krists, sam-
kvæmt orðum hans, er hann fól lærisveinunum
(ekki postulunum einum) það starf, að »gera
allar þjóðir að lærisveinum«. Orðin eru skýr og
ótvíræð, og enginn þarf að misskilja þau. Þegar
menn eru gerðir að lærisveinum Krists fyrir boð-
un orðsins, hvað kemur næst? Meistarinn sagði:
»Skírið þá til nafns Föðurins og Sonarins og hins
Heilaga Anda, og kennið þeim að halda alt það,
sem jeg hefi boðið yður.« (Matt. 28. 19.) Orð
Krists eru í gildi enn, þrátt fyrir það, að þýðend-
umir reyndu að breyta þeim, í síðustu þýðing-
unni. Kristur er enn þá höfuð safnaðarins, og
allir eigum vjer að lúta honum, enda verðum vjer
að gera honum reikningsskap fyrir því, hvemig
vjer höfum farið eftir orðum hans. (Jóh. 12. 47.
—49.)
Leiðin hefði verið auðveldari, frá mannlegu
sjónarmiði, hefðum við færst undan því, að
hlýðnast Drotni í þessu atriði, og það er enginn
vafi á því, að við hefðum getað náð miklu meiri
yfirborðs árangri. En við sjáum ekki eftir því,
að við höfum reynt eftir megni að fylgja orðum
Drottins en ekki manna. Eflaust munum við ekki
sjá eftir því, á þeim degi, er Drottinn leiðir alt f
Ijós og prófar verk allra þjóna sinna eftir mæli-
kvarða hans eigin oröa og skipana.
Páll postuli staðhæfir, að »öll ritningin er inn-
blásin af Guði og er nytsöm til fræðslu, til um-
vöndunar, til leiðrjettingar, til mentunar í rjett-
læti, til þess að guðsmaðurinn sje alger, hæfur
ger til sjerhvers góðs verks.« (II. Tím. 3. 16,—-
17., sbr. frummál). Ekki er hægt að skilja orð
hans öðruvísi en að þau verk, sem guðsmaðurinn
kann að gera, og ekki eru samkvæm heilagri ritn-
ingu, sjeu elcki góð verk. Vjer viljum því forðast
að hvika frá kenningum ritningarinnar í nokkrtt
máli. Orð Jesú Krists og postula hans eru oss
áreiðanlegri og meira virði en orð allra annarra
manna, hvers fyrir sig eða sameiginlega.
Framhald þessarar greinar mun fjalla um það,
með hverjum hætti reynt hefir verið að starfa fyr-
ir Drottin, hvernig árangurinn hefir orðið, um
ýmsar árásir frá óvinum stefnu vorrar og um
framtíð stai-fsins.
(FramhaJd).
Niðri í Vatnsstræti.
(Niðurlag).
Bók Mr. Hadleys endar með því, að segja frá.
starfsmönnum trúboðsins, og lesendur hafa ef-
laust ánægju af að heyra ofurlítið um þá. Mr.
Hadley er sjálfur kominn heim til Drottins fyrir
nokkrum árum, en hjer er útdráttur úr því, sem
hann ritaði um stai'fsmennina og störf þeirra,
stuttu áður en hann dó.
Við búum á efri hæðinni, fyrir ofan trúboðs-
salinn. Frú Lamont, sem er aðstoðartrúboði, dvel-
ur hjá okkur hjónum. Auk hennar höfum við
marga góða vini, sem koma til að hjálpa okkur
á samkomunum og við »kaffikvöld« okkar. Þús-
undir fá að borða hjá okkur, menn, sem hafa
ekki fengið að smakka mat dögum saman, —
við rekum engan hungraðan mann í burtu. Við
spyrjum þá einskis, en tökum á móti þeim í nafni
Drottins.
Þeir, sem hafa snúið sjer til Guðs, koma ofi
saman á hinu litla heimili okkar. Borð okkar er
vanalega þjettskipað við hádegisverð. Við reyn-
um að láta öllum finnast, að þeir sjeu eins og-
heima hjá sjer.
Einu sinni var frú ein frá fjarlægri borg gest-
ur okkar. Hún sagði við mig: »Mr. Hadley, hvað
það er skemtilegt fólk hjerna hjá yður. Jeg bjóst
alls ekki við, að sjá slíkt hefðarfólk hjer.«
»Talið ekki um það, frú mín,« svaraði jeg.
»Hver einasti maður hjer, að undanskildum yður,
konu minni og trúboðskonunni, hefir verið refsi-
fangi. Sá, sem lengst hefir setið í steininum, hef-
ir verið þar tuttugu ár.«
Konan var svo yfirkomin af undrun, að það
lá við, að hún gleymdi að snerta matinn.
Vatnsstrætistrúboðið stendur opið frá snemma
morguns til síðla nætur. Menn, sem koma úr
fangelsi, drykkjumenn allskonar, karlar og kon-
ur á öllum þrepum andlegrar og líkamlegrar
niðurlægingar, leita hælis hjá okkur. Þótt menn
hafi aðeins haft í hyggju, að fá húsaskjól eina
nótt, kemur það oft fyrir, að þeir taki eftir orð-
inu, sem flutt er, og ákalli Drottin og finni
hann. Þá er það okkar hlutverk, að standa við
hlið þeirra og hjálpa þeim til að vaxa í náð Guös