Norðurljósið - 01.07.1935, Blaðsíða 5

NORÐURLJÓSIÐ
29
Þennan dag' var síðasta samkoman haldin á ströndinn!,
•og gamli klerkurinn, sem hafði stjórnað þeim, afhenti
verðlaun fyrir tennismótið. Fjekk jeg ágæta bók um aft-
urhvarf margra nafnkendra manna. Ætla jeg að þýða
ýmislegt úr henni í »Norðurljósið« við tækifæri.
Gamla konan, sem við dvöldum hjá, vildi fyrir alla
muni láta okkur hjónin fara í skemtiakstur um nær-
liggjandi sveitir, áður en við yfirgáfum Eastbourne. Hún
fjekk ágæta bifreið handa okkur, en sjálf treysti hún
sjer ekki til að vera með. Við ókum um unaðsfagrar
sveitir að bænum, sem heitir Battle. Þýðir það nafn
»orusta«, og er bærinn nálægt þeim stað, er Vilhjálmur
I. »Sigurvegarinn«, eins og hann er kallaður, vann fræg-
an sigur yfir Haraldi Englandskonungi og lagði landið
undir sig, árið 1066. Vilhjálmur hafði strengt þess heit,
að hann myndi reisa þar veglega klausturkirkju, ef hann
ynni sigur, og partur af þessari kirkju stendur enn þá.
En meiri hluti hinnar mikilfenglegu byggingar hefir ver-
ið reistur seinna. Við fengum að ganga inn í klaustur-
kirkjuna. Bak við hana sást orustuvöllurinn. Sáum við
þann stað, þar sem Haraldur konungur fjell. Ör frá boga
eins af Normönnum í liði Vilhjálms kom í auga hans,
og beið hann bana af. Orusta þessi gerbreytti sögu Eng-
lands.
Við hjeldum ferðinni áfram til borgarinnar Hastings,
við ströndina. Þar er stór baðvistarstaður, og þúsundir
flykkjast þangað frá London og öðrum stórborgum á
hverju sumri. Við höfðum frjett, að þar væru miklir
hellar mjög einkennilegir, og okkur langaði til að skoða
þá. Inngangurinn er hátt uppi á háum hól, sem gnæfir
yfir sjóinn. Þegar nógu margir gestir hafa safnast fyrir,
fer leiðsögumaðurinn með þá ofan í fylgsni jarðar. Bráð-
um kemur maður að stórri höll, sem heitir »l)anssalu'r-
inn«, vegna þess að stundum voru haldin »böll« þar
fyrir rúmri öld. Langa leið getur maður haldið niður á
við, með hægum halla, og víða verða göngin svo breið,
að það er líkast höll, sem maður er kominn í.
Það, sem okkur hjónunum þótti allra merkilegast, var
hellir einn, þar sem sagt er, að kristnir menn hefðust
við á ofsóknartímum fyrir mörgum öldum, á fyrstu dög'-
um kristninnar. Sagnir fara. af því, að Páll postuli hafi
einu sinni heimsótt England, og það er hjer um bil víst,
að Jósef frá Arímaþeu hafi komið þangað til að stofna
kristinn söfnuð. Hvað sem því líður, er það vitanlegt, að
kristnir trúboðar hafa komið til Englands og stofnað
söfnuði á fyrstu öldum kristninnar. Og hjer, langt niðri
í fylgsnum jarðar, var einn griðastaður þeirra, er of-
sóknir dundu yfir. Við horfðum í kring um okkur, hrærð
í huga. Svo leiddi fylgdarmaðurinn hópinn að hliðarhelli,
út frá hinum stærri, og sagði á þessa leið: »Hjer er
skírnarstaður, sem þessi frumsöfnuður notaði til að skíra
lærisveinana í. Eins og sjest, er hann rúmbetri en notað
' er alment nú á dögum. Mun það hafa verið vegna þess,
að farið var alveg niður í vatnið á þeim dögum.«
Þar var stór skírnarlaug, auðsjáanlega notuð fyrir
niðurdýfingarskírn, og- tvær eða þrjár tröppur lágu niður
í vatnið, eða þar sem vatnið hafði áður verið, því að núi
var alt þurt. Við stóðum og horfðum hrifin á þessa þreif-
anlegu sönnun þess, að hinir fyrstu kristnu lærisveinar
skildu orð og skipun frelsarans þannig, að skírnin ætti
að tákna greftrun og upprisu, eins og Páll postuli einnig
segir í Rómverjabrjefinu (6. kap.), og að þeir hafa fram-
kvæmt skírnina með niðurdýfingu. Mjer kom í hug hin
fáránlega skýring sumra þjóðkirkjumanna, að »það hafi
ekkert að segja, hve mikið vatn sje notað«. Enginn hefiu
nokkurntíma deilt um vatnsmagnið, sem til skírnar þarf,
svo að jeg viti til, en það hefir mjög mikið að segja> «f
vjer ætlum að sýna greftrun og upprisu frelsara vors og
þátttöku vora í þessu hjálpræðisverki hans, að vjer not-
um þá líkingu, sem hann gaf oss, en finnum ekki upp
einhverja aðra í staðinn, sem ekkert á skylt við greftrun
og upprisu. Og afsökunin, að »þetta hefir altaf verið
gert«, nær ekki nokkurri átt, þar sem ekki aðeins á Eng-
landi einu, heldur alls staðar þar sem menn finna forn-
minjar frá söfnuðum 1. og 2. aldar, er skírnarstaðurinn
auðsjáanlega ætlaður fyrir niðurdýfingarskírn. Þessar
hugleiðingar hafa auðvitað enga þýðingu fyrir þá, sem
kæra sig lítið um óskir frelsarans. En þeir, sem elska
hann af hjarta, munu auðvitað óska þess, að fylgja eftir
megni orðum hans sem nákvæmast, — ekki aðeins í þessu
atriði, heldur og í öllum greinum.
Við hjónin og dóttir okkar dvöldum þar sem lengst og
reyndum að gera okkur í hugarlund, hvernig safnaðar-
lífið myndi hafa verið á þeim dögum, er skírnarstaður
þessi var notaður. Systkini vor frá liðinni tíð, þið sem
fyrir löngu eruð komin heim til frelsarans, við hittumst
síðar meir! Guði sje lof og dýrð fyrir trúfesti ykkar k
ofsóknartímum! Gefi hann, að við megum reynast honum
trú, eins og þið!
Næsti dagur var okkur hinn síðasti í Eastbourne. Tvær
dætur okkar, sem höfðu verið þar með okkur, ferðuðust
með áætlunarbifreið til Bristol, kona mín fór á samskonar
ferðatæki til London, og jeg fór í sömu átt á bifhjólí
mínu. Jeg átti að tala á samkomu í Catford í suðurhluta
London þennan eftirmiðdag (laugardag), og þá ætluðum
við hjónin að ferðast þvert yfir stórborgina og norðaust-
ur til bæjar, sem heitir Chelmsford. Við vorum boðin
þangað af trúuðum lögfræðingi, sem hafði skrifstofur
bæði þar og í London. Við vorum ókunnug á þessum
slóðum, og það var okkur mikil gleði, að sjá hjónin frá
Chelmsford á samkomunni í Catford. Þau fóru með okk-
ur heim til sín, en bifhjólið skildi jeg eftir í Catford.
Við dvöldum tvo daga í Chelmsford. Húsið var á inn-
dælum stað fyrir utan borgina. Hjónin voru nýlega kom-
in heim úr ferð til Indlands, þar sem þau höfðu ferðast
um og heimsótt fjölmargar trúboðsstöðvar. Heyrðum við
margt fróðlegt úr þeirri ferð. Sunnudaginn talaði jeg
á þremur samkomum, og á mánudaginn hjelt jeg fyrir-
lestur um ísland.
Næsta dag hjeldum við aftur til London, og fór konan
mín með áætlunarbifreið til Bristol. Jeg átti erindi inn
í miðborgina og notaði tækifærið til að vera viðstaddur á
hádegisbænasamkomunni, sem stöðugt er haldin í mið-
borginni, í K. F. U. M. húsinu þar, hvern dag allan árs-
ins hring. Þar safnast fjöldinn allur af kristilegum
starfsmönnum, og allir, sem geta það, leita þangað, meðan
þeir eru í borginni. Á heimleiðinni var rigning mikil og
mjög dimt, en jeg kom heim heill á húfi, fyrir Guðs náð.
Fjórum dögum seinna (1. sept.), byrjaði vika, sem verð-
ur mjer ógleymanleg. 1 síðustu ferðasögu minni (frá
sumrinu 1932) sagði jeg frá því, að »Crusaders« (kross-
farar, þeir starfa meðal drengja og ungra manna í æðri