Norðurljósið - 01.07.1935, Blaðsíða 3

NORÐURLJÓSIÐ
21
og einnig að fá atvinnu. Þetta er oft mjög erfitt.
En við kennum þeim, að biðja Guð um að hjálpa
þeim að fá atvinnu, og sendum þá svo út um
bæinn til að leita hennar. Menn, sem hafa reynst
illa í öllum stöðum, sem þeir hafa fylt, alla æfi,
vildu náttúrlega helst láta útvega sjer atvinnu,
en reynslan hefir kent okkur, að það er ekki gott
að gera það fyrir þá. Ef maður er raunverulega
endurfæddur maður, þá höfum við sjeð það, hvað
eftir annað, að Drottinn veitir honum atvinnu
undir eins og hann er fær um hana. Þegar mað-
urínn hefir gengið um borgina nokkrar vikur og
er nær því uppgefinn og vonlaus, þá fer hann
að sannfærast um það, hve gott það er að fá
stöðuga atvinnu, og tollir miklu betur í þeirri
stöðu, sem hann fær, jafnvel þótt hún sje ekki að
öllu leyti eins og hann hefði kosið.
Krafturinn í samkomum okkar er vitnisburður
þeirra, sem hafa snúið sjer. Það er alment kann-
ast við það, að hann hefir orðið til þess, að leiða
menn til að snúa sjer frá spiltu líferni og koma
til Krists. Hið blessaða nafn, Jesús, er kjaminn
í prjedikun okkar. »Sá, sem hefir soninn, hefir
lífið.« Hin blíða nálægð Guðs sonar er áþreifan-
leg á samkomum okkar, og þar sem ætíð er talað
um hann og brýnt fyrir mönnum, að líta upp
til hans, opinberar Heilagur Andi hann þeim, sem
þurfa hans við, svo að hver og einn getur skilið
og tekið á móti »vini syndaranna«.
Samkomui- eru haldnar hvert kvöld og kl. 3 á
sunnudögum. Okkur þykir vænt um, að sjá vini
og starfsmenn frá öðrum stöðum, en við þurfum
ekki á hjálp þeirra að halda, til þess að geta hald-
ið starfinu við. Það eru fleiri en komast að, sem
eru færir um að stjóma samkomunum, og jeg er
að leitast við að finna eitthvert jiýtt starf handa
þeim, sem hafa snúið sjer til Drottins og vilja
vinna aðra fyrir hann.
Á »kaffikvöldum« okkar, þegar öllum er boð-
ið að koma inn og fá sjer hressingu ókeypis,
ganga margir menn um og bera bakka, sem á
er brauð og kjöt, og ilmandi kaffikönnur. Þetta
eru alt menn, -sem einu sinni hafa komið inn á
samkomur okkar í djúpri neyð, nær dauða en
lífi, en hafa fundið frelsarann, sem gaf þeim
nýtt líf og löngun til að hjálpa öðmm, sem eru
eins og þeir voru einu sinni sjálfir.
Árið, sem leið, var tala þeirra, sem sóttu sam-
komur okkar, 46,000, og voru langflestir þeirra
umrenningar eða vonlausir drykkjumenn. Fleiri
en 3,000 komu fram að bænabekknum og báðu til
Drottins.
Jeg fer oft til Sing Sing fangelsins til að prje-
dika Krist, og þar býð jeg föngunum að koma
í Vatnsstrætistrúboðið, þegar þeir losna úr fang-
elsinu. Um 4—500 þeirra koma, á hverju ári, og
nokkrir þeirra finna frelsarann.
Hvað eftir annað hefi jeg sjeð menn leita frels-
arans, meðan drykkjumannsæði er enn á þeim.
Stundum eru menn svo drukknir, að það verður
að hjálpa þeim fram að bænabekknum. En það
kemur fyrir, að þeir losna algerlega við áfengis-
ástríðuna og tóbaksþrældóminn áður en þeir rísa
aftur á fætur. Slíkur er hinn frelsandi kraftur
Krists!
Tóbaksástríðan er mörgum viðkvæmt mál og
erfitt úrlausnar. Sumir falla aftur i drykkju-
skapinn, ef þeir hætta ekki við tóbakið líka, en
ekki allir.
Einn af vinum okkar var afskaplegur drykkju-
maður áður en hann frelsaðist. Hann virtist
aldrei geta losnað við syndina, nema aðeins um
litla stund. Hann fjell aftur og aftur. Seinast
varð jeg að senda hann í sjúkrahúsið vegna
drykkjumannsæðis. Þessi maður var líka gerfall-
inn tóbaksþræll. Jafnvel eftir að Drottinn hafði
frelsað hann frá valdi áfengisins, var hann trylt-
ur í tóbakið. En hann fyrirvarð sig fyrir þetta
og vildi helst ekki að fólk sæi hann reykja. Hann
gat ekki keypt nógu sterkt munntóbak, svo að
hann safnaði vindlastubbum af götunni tij að
tyggj a. Það var nefnilega atvinna hans, að
hreinsa göturnar. Hann bað Drottinn þess heitt,
að frelsa hann einnig frá þessari ástríðu. f heila
viku snerti hann ekki tóbak, en einn dag, meðan
hann var að sópa götuna, varð ílöngunin svo
áköf hjá honum, að hann fann, að hann gæti
ómögulega haldið lengur út. Hann leit á klukk-
una og sá, að hún var níu. Þá sagði hann: »Þeg-
ar klukkan er orðin tíu fer jeg í tóbaksbúðina og
kaupi mjer rjól.« En þegar klukkan var orðin
tíu, var hann alveg búinn að gleyma þessu. Drott-
inn hafði sjeð, að hann gæti ekki þolað meira,
og hann tók ílöng-unina algerlega frá honum, og
hún kom ekki aftur.
Jeg hefi átt marga ágæta aðstoðarmenn í þessu
starfi. (Hjer telur Mr. Hadley upp nokkra
þeirra).
Einn, sem studdi trúboðið ríflega með gjöfum
sínum, kom til þeirra eins og hjer segir.
Eitt kvöld varð Mr. Hadley að tilkynna þeim,
sem komu til að fá ókeypis kvöldverð, að þetta
yrði hið síðasta sinn, því að nú væri sá sjóður
orðinn tómur, sem kvöldverðafjeð var tekið úr.
Honum leið sjáanlega illa meðan hann tilkynti
þetta, og menn kölluðu upp, þar sem þeir sátu, og
sögðu: »Við vitum, hve þjer þykir þetta leitt, Mr.
Hadley, og við vitum, að þú myndir gefa okkur
kvöldverð framvegis, ef þú gætir. Við erum þjer
þakklátir fyrir alt, sem við höfum fengið hingað
til.«
Samkoman var svo haldin, og 26 komu fram til
bænar. Heldri maður, sem Mr. Huyler heitir, sat
og horfði á. Rjett um leiö og menn fjellu á knje
til að biðjast fyrir, sagði hann við Mr. Hadley:
»Hvað ætlið þið að gera nú?«
Hadley svaraði: »Við ætlum að biðja. Viljið
þjer ekki flytja bæn fyrir þessum aumu mönn-
um ?«
Það varð löng þögn. Þá stóð hann upp og sagði
klökkum rómi:
»0, Drottinn, bróðir Hadley segir mjer að biðja