Norðurljósið - 01.07.1935, Blaðsíða 6

30
NORÐURLJÓSIÐ
skólum) höfðu tekið á leigu stóra. skólabyggingu í sveit-
inni handa mörgum ungum mönnum í sumarleyfinu. Þá
hafði jeg tekið ábyrgð á samkomunum, sem þar voru
haldnar, síðari hluta vikunnar. í þetta skifti var jeg
beðinn að taka alla vikuna, en nú var það ekki í sveita-
skóla, heldur átti að taka á leigu fjögur stór seglskip og
sigla um vötnin, árnar og skurðina í Norfolk-sýslu. Heit-
ir þetta einu nafni: »Norfolk Broads«. Landið er þar
»ijög lágt og vötnin og ámar liggja um alla sýsluna eins
og stórt net. Þar má sigla í marga daga, austur og vest-
nr, norður og suður. Ungum íslendingi, sem hafði dvalið
hjá okkur um tíma, var einnig boðið að vera með. Lögð-
um við tveir af stað, hvor á sínu bifhjóli, og ferðuðumst
þvert yfir England frá Bristol til Norfolks. Það var mjög
skemtileg ferð; þá leið ha.fði jeg aldrei farið fyr. Lands-
lagið var mjög fjölbreytt, og við fórum gegn um margar
borgir og hjeruð, sem jeg hafði gaman af að sjá í fyrsta
sinn. Leið okkar lá um Oxford og Cambridge, háskóla-
bseina, en langt er milli þeirra. í borginni Norwich týndi
jeg fjelaga mínum um stund og fór tvisvar um endilanga
borgina, áður en jeg fann hann aftur. Dimt var orðið
áður en við komum þangað sem skipin voru, en við fund-
um staðinn loksins, í tæka tíð fyrir mig að halda kvöld-
guðsþjónustuna. Skipin og áhafnir þeirra höfðu verið
dregin af vjelbát frá borginni, þar sem þau voru leigð,
að þeim stað, er við ætluðum að hafa aðalstöð okkar. Þar
var reist stórt tjald og í því var matast og samkomurnar;
haldnar. Alt fór fram með röð og reglu, eftir ákveðinni
dagskrá.
Á hverju skipi var einn maður, vanur siglingum, skip-
aður skipstjóri, og allir piltarnir þurftu að læra sem fyrst
störf sín á skipinu. Við komum altaf heim á kvöldin að
aðalstöð okkar, þar sem tjaldið var. En allir sváfu á
skipunum. Það má nærri geta, hve kætin hafi verið á
.háu stigi stundum, því að margt gat komið fyrir, er marg-
ir óvanir unglingar gerðust skipsmenn á slíkum ferðum.
Allir voru syndir, enda veitti ekki af því, þar sem það
kom iðulega fyrir, að menn duttu útbyrðis, enda voru
flestir í sundfötum, þegar veðrið var heitt. Mjer er ó-
mögulegt að segja söguna, nákvæmlega af þessum ferð-
um; tíminn leið alt of fljótt, og allir skemtu sjer hið
besta. Veðrið var hið ákjósanlegasta. Hinn íslenski vinur
okkar fjekk ágætar viðtökur og varð bráðum vinsæll
meðal piltanna, sem höfðu gaman af að spjalla við hann
og læra dálítið frá fyrstu hendi um ísland og íslendinga.
Á hverju kvöldi las upp einn maður af hverju skipi
ferðasögu dagsins. Sumar ferðasögur voru mjög vel
samdar og skemtilegar, og vöktu mikinn hlátur, er þær
voru lesnar upp. Til þess að hvetja menn til að halda
öllu í reglu á skipunum og sýna sem mestan dugnað í
siglingunni, var haldinn nokkurskonar rannsóknardómur
á hverju kvöldi og einkunnir gefnar hverju skipi eftir
atvikum. Allir skipstjórar-nir voru í dómnefndinni, og jeg
var beðinn að vera dómari.
Á sunnudaginn var ekki siglt, en hópurinn fór um eft-
úmiðdaginn til að skoða leifarnar af gömlu klaustri þar
skamt frá, og við hjeldum fund undir beru lofti. Um
kvöldið fór allur hópurinn þangað, sem jeg hafði verið
beðinn að prjedika í þorpi í nágrenninu.
(Framhald).
Molar írá borði Meistarans.
(Greinir fyrir trúaða.)
»Táknið«.
(Framhald).
Hinn írægi landkönnuður, Sir Samúel Baker,,
sem ferðaðist mikið um í Afríku, segir frá því, að
herdeild ein úr egipska hemum var einu sinni
á ferð yfir eyðimörkina á leiðinni til Núbíu. Hit-
inn varð nærri því óþolandiogvatnsbirgðir þeirra
á þrotum. Langt í burtu, úti við sjóndeildarhring-
inn, þóttust hermennirnir sjá mikið og fagurt
vatn og mörg pálmatrje túð strendur þess. Leið-
sögumaðurinn, sem var vel kunnugur þar um
slóðir, tjáði þeim, að hjer væri ekki um neitt
vatn að ræða, þetta væru aðeins hillingar. Hann
brýndi fyrir þeim að halda áfram án tafar á.
þeirri götu, sem hann hafði vísað þeim á, og þá
myndu þeir komast að vatnslækjum, sem hann
vissi af.
En hermennirnir trúðu honum ekki. Þeir þótt-
ust geta sjeð vatnið svo glögt, og þeir heimtuðu,
að hann fylgdi þeim þangað. Þegar hann fjekst
ekki til þess með neinu móti, urðu þeir því ákaf-
ari, og viðureignin endaði með því, að þeir skutu
hann til bana. Þá æddi allur herinn þangað, sem
vatnið sást og pálmatrjen. En því lengra sem
þeir komust, því lengra í burtu virtist vatnið
vera. Þeir hjeldu áfram meðan kraftarnir entust,
en hnigu loksins allir niður á hinn brennandi
sand og ljetu lífið.
Þessi sorglegi en sanni atburður endurtekur
sig stundum á andlega sviðinu. Ungir, óreyndir
tilfinningamenn þykjast sjá vötn og pálmatrje í
fjarska og yfirgefa reyndari leiðsögumenn, sem
hafa leitt þá gegnum eyðimörkina, í rjetta átt til
fyrirheitna landsins. En að síðustu verða þeir
fyrir sárum vonbrigðum.
Eru það þá hillingar, sem Hvítasunnumenn og
aðrir boða, er þeir hvetja menn til að yfirgefa
leiðtoga sína, sem hafa verið verkfæri Guðs Anda
til að leiða þá til Krists, og virða að vettugi al-
varlegar áminningar þeirra? (Sjá Hebr. 13. 17.)
Já. Af því að jeg er sannfærður um það, full-
komlega sannfærður, (eftir 30 ára yfirvegun og
rannsókn Guðs orðs og margvíslega reynslu í
sambandi við bæði kenningarnar og kennimenn-
ina,) aö þeir boða hillingar einar (í þessu sam-
bandi), þá er það skylda mín, að brýna fyrir
mönnum kenningar ritningarinnar um þetta mál;
því að jeg trúi því, að þeir, sem flækjast í þess-
um kenningarvef, munu síðar meir iðrast þess
sárt. Jeg er líka neyddur til þess, þar sem þessir
menn hafa nú gefið sig við þeirri stefnu, sem er
einkenni villutrúarflokka, að sitja um aðra söfn-
uði og láta einskis ófreistað til að ná meðlimum
þeirra á sitt band. Þeir, sem nota slíkar aðferðíi’,
vekja á sjer fyrirlitningu trúaðra manna um all-