Norðurljósið - 01.07.1935, Blaðsíða 7

NORÐURLJÓSIÐ
31
an heim. Hvildardagsmennimir hafa aistaðar
orðið frægir fyrir þetta. Ki'istnir trúboðar í öll-
um löndum bex*a þeim sömu söguna. Nú sigla
Hvítasunnumenn í kjölfar þeiri'a. Ákafir flokks-
menn, sem bera ekki fyrir bx-jósti velgengni
kristninnar yfirleitt, en hugsa með eigingimi að-
eins um sitt eigið starf, falla oft í þessa freistni.
Þeir gleyma því, að þeir gefa út um leið opinbera
tilkynningu um, að þeim gengur illa að plægja og
rækta sinn eiginakur; þessvegnafreistastþeirað
stela plöntum úr akri bræðra sinna. Sá, sem vinnur
verk sín Guði, og hugsar meira um það, að leiða
sálir til Krists, heldur en að auka höfðatölu sína
eigin, litla flokks, lyftir aldrei einum fingri tii
þæss að laða til sín fólk, sem hefir snúið sjer til
Krists hjá öðrum starfsmönnum Drottins, jafn-
vel þó að honum finnist þá vanta eitthvað, sem
hann telur sig eiga fram yfir þá. En sauðaráns-
stefnan hefir alls staðar í heimi haft það í för
með sjer, að kristilegir leiðtogar neyðast til að
fletta ofan af villukenningum þeirra, sem hafa
fallið fyrir þessari freistingu.
Vjer skulum þá rannsaka ritninguna hleypi-
dómslaust, með innilegri bæn til Guðs um leið-
beiningu hans Heilaga Anda, svo að vjer kom-
umst að því, sem HANN vill, að vjer trúum í
þessum efnum.
Fyrst skulum vjer athuga hina guðdómlegu
reglu um leiðbeiningu Drottins, sem gefin er í
32. sálmi Davíðs. »Jeg vil kenna þjer og fræða
þig um veg þann, er þú átt að ganga; jeg vil
kenna þjer ráð, hafa augun á þjer. Verið eigi
sem hestar eða skynlausir múlar; með taum og
beisli verður að temja þrjósku þeirra, annars
nálgast þeir þig ekki.« (8.—9. vers.)
Hjer kennir Andi Guðs oss, að Guð vill ekkt
leiða oss »með taum og beisli«, eins og vjer vær-
um »skynlausar« skepnur; heldur eigum vjer að
gerast hollir og hlýðnir samverkamenn hans og
(eins og Páll postuli komst að orði) ^reyna að
sldlja hver sje vilji Drottins«, (Efes. 5. 17.)
Hvítasunnumaður einn gerði ítrekaðar tilraunir
til að ná manni úr Sjónarhæðarsöfnuði í sinn
flokk. Sá maður varðist og vitnaði með rökfestu
til Guðs orðs, svo að hinn varð rökþrota. í eitt
skifti komst hann svo að orði: »Þið hafið gaman
af rökfræði á Sjónarhæð!« Þótt hann meti rök-
fræði lítils, þá teljum vjer, að sjaldan hafi and-
stæðingur gefið oss betri vitnisburð.
Postulinn skrifar Filippímönnum á þessa leið:
»Þetta bið jeg um, að elska yðar aukist enn þá
meir og meir, með þekkingu og allri grcind, svo
að þjer metið rjett þá hluti, sem mumir er á, til
þess að þjer sjeuð hreinir og ámælislausir til
dags Krists.« (Filipp. 1. 9.—10.) Rökfræði kenn-
ir mönnum ekki annað en það, að »meta rjett þá
hluti, sem munur er á«. Með öðrum orðum, það
sem er rökfræðilega rjett, er SATT. Ritningin er
troðfull af rökfræði. Þegar jeg var að lesa rök-
fræði, varð jeg undir eins var við þetta, og dáð-
ist að því, hve hún væri í alla staði rökrjett. Að
skopast að rökfræði er sama sem að skopast að
sannleikanum, að spyrja í háði eins og Pílatusr
»Hvað er sannleikur?«, sama sem að lýsa því yf-
ir, að maður geri lítið úr því, sem hægt er að
sanna með rökum! Enginn rökfræðingur getur
jafnast á við Drottin Jesúm Krist. Hann er hinn
mikli rökfræðingur, og vjer eigum að keppast eft-
ir að læra af honum rökfræði (= kærleika til
sannleikans). »í honum eru allir fjársjóðir spek-
innar og þekkingarinnar fólgnir«, (Kóloss. 2. 3.)
og þar er rökfiæði auðvitað talin með. Ef menn
kynnu að hugsa rökrjett, og þyrðu að hugsa rök-
rjett, myndu allar trúai’villur hverfa úr sögunni;
menn myndu ekki deila meir um hvíldardaginn
eða barnaskírn eða tungutal eða önnur þrætu-
efni.
Ef bankagjaldkeri gerði lítið úr stærðfræði,
myndu menn ekki vilja trúa honum fyrir nokkru
fje. Sömuleiðis má ekki treysta þeim í andlegum
efnum, sem gera lítið úr rökfræði og annaðhvort
geta ekki, eða vilja ekki hugsa rökrjett.
Drottinn gerir þá kröfu til vor, að vjer verð-
um ekki eins og »skynlausir múlar«, heldur lær-
um »að meta rjett þá hluti, sem munur er á.« Ef
menn veita ekki viðtöku kærleika til sarmleikcms,
leyfir hann þeim, — það er óhjákvæmileg afleið-
ing, — að falla í »megna villu, til þess að þeir
trúi lyginni«, (II. Þess. 2. 10.—11.) Þetta er sí-
gildur sannleikur og endurtekur sig, hvað eftir
annað, í lífi manna. En ef menn vantar visku til
þess að hugsa rjett og skynsamlega, er Drottinn
fús til þess, að veita þeim hana, sem biðja hami.
En hún veitist ekki tvílyndum mönnum, sem
reikulir eru á öllum vegum sínum. (Sjá Jakob 1.
5.-8.) Þeir eru ekki móttækilegir fyrir hana.
Það hefir verið bráðnauðsynlegt, að leggja
þennan grundvöll að því, sem jeg ætla að skrifa
hjer um tungutals-»táknið«, vegna þess, að þeir,
sem halda því fram, að það sje biblíulegt, hafa
hingað til undantekningarlaust farið undan f
flæmingi, er jeg hefi sýnt þeim rökrjettar sann-
anir úr ritningunni um mál mitt.
»Tungutalið« er nefnt í ritningunni á þremur
stöðum í Postulasögunni, (2., 10. og 19. kap.), og
i einum löngum kaflaífyrra Korintubrjefinu, (12.
—14. kap.) í öllum hinum tólf brjefum Páls post-
ula er það ekki nefnt á nafn, heldur ekki í Hebrea-
brjefinu. Jakob, Pjetur, Jóhannes og Júdas hafa
ekkert að segja um það í brjefum sínum. Hafi
tungutalið hina geysimiklu þýðingu, sem Hvíta-
sunnumenn segja, er það furðulega einkennilegt, að
fjóriraf hinum fimm postulum.sem skrifa brjefin,
skulu ganga þegjandi fram hjá því, en Páll ekki
víkja einu sinni að þvííöllum brjefum sínum nema
einu! Kenningar, sem allir trúaðir menn kannast
við, og sem sameina oss »í bandi friðarins«, svo
sem friðþægingin, upprisa Krists, endurkoma
hans, guðdómur hans, upphefð hans sem Drott-
inn, og eining safnaðarins, koma fram aftur og
aftur, sumar í hverju brjefi. Jafnvel þó að kenn-
ingin um tungutalið sem tákn, væri óaðfinnanleg,