Norðurljósið - 01.09.1935, Blaðsíða 2

34
NORÐURLJÓSIÐ
fyrir marga til syndafyrirgefningar«, (Matt. 26.
28.). Margir af þessum mönnum, sem hafa þó um
hönd »altaris-sakramentið«, sýnilega án sam-
viskubits, kenna í aðra röndina, að friðþægingin
sje óhafandi kenning.
Kristur nýja testamentisins segir: »Ritningin
getur ekki raskast«. (Jóh. 10. 35.). Þessir »þjón-
ar orðsins« svara: »Jú, jú, jú, hún getur raskast.
Hún er ófullkomið mannaverk og mjög skeikul.«
Kristur nýja testamentisins staðhæfði, þegar
hann stóð fyrir rjetti sem eiðsvarinn maður:
»Þjer munuð sjá Mannssoninn sitja til hægri
handar máttarins og koma á skýjum himins.«
(Matt. 26. 64.) Kaífas reif þá skrúða sinn af
reiði, o g mótmælti þessu. Nútíðar Kaífasar
hneppa skrúða sínum (hempu sinni) fastar að
sjer og mótmæla því.
Kristur nýja testamentisins staðhæfir um hina
óguðlegu: »Þessir skulu fara bui't til eilífrar refs-
ingar.« (Matt. 25. 46.) Menn, sem hafa svarið
dýran eið, (með fullri vitund og vilja og komnir
á ábyrgðaraldur), að flytja kenningar hans í tíma
og ótíma, hreint og óskorað, neita þessu harðlega.
Svo mætti halda áfram lengi og benda á hið
mikla djúp, sem staðfest er á milli kenninga
Krists og kirkjunnar, og nútíðar prjedikunar
þeirra, sem hirða laun sín sem þjóna kirkjunnar.
Maðurinn, sem S. í. S. getur alls ekki haft leng-
ur í þjónustu sinni, á að hafa verið eitthvað rið-
inn við ummæli um forstjóra þess á þá leið, að
hann hefði gefið »falsvottorð« og væri í »þjón-
ustu lyginnar«.
Hafi Kristur nýja testamentisins ekki sagt bók-
staflega satt, er hann svaraði fyrir sig frammi
fyrir Kaífasi, þá hefir hann gefið »falsvottorð«.
Sje alt hitt ósatt, sem nútíðar niðurrifsmenn mót-
mæla, þá hefir hann verið í »þjónustu lyginnar«,
samkvæmt kenningum þeirra.
Þeir eru því jafnsekir (eða meira en það)
gagnvart kirkjunni og æðsta manni hennar, og
hinn frávikni er sagður vera gagnvart S. í. S. og
forstjóra þess.
Nú vill »Norðurljósið« og margir aðrir vinir
Krists fá að vita: Er S. í. S. heilagri stofnun en
kirkjan, og er forstjóri þess meiri maður, eða
friðhelgari, en Drottinn Jesús Kristur?
Og loksins, á það að haldast uppi, að kröfurn-
ar til drengskapar og heiðarleiks í hinni heilögu
kirkju Drottins Jesú Krists sjeu stórum lægri og
lausari en þær, sem sjálfsagðar þykja og óhjá-
kvæmilegar í »verzlunar- og atvinnufyrirtæki«?
A. G.
KRISTUR SAGÐI: »Ef þjer standið stöðugir
í orði mínu, þá eruð þjer sannarlega lærisveinar
mínirr og munuð þekkja sannleikann, og sann-
leikurinn mun gera yður frjálsa,« (Jóh. 8. 31.
—32.).
30 ára starf á lslandi.
(Framhald).
Um leið og vjer höfum starfað að því, að leiða
menn til að þekkja Krist og lúta honum í öllu,
höfum vjer reynt að hafa samfjelag við alla, sem
byggja á sama grundvelli og vjer- í aðalatriðum.
Nokkrir vinir Krists hafa skilið þetta, og vjer
höfum haft bróðurlegt samfjelag. Mætti það nald-
ast sem lengst! En því miður eru sumir svo rig-
bundnir flokksböndum, að þeir geta ekki haít
verulegt samfjelag við þá, sem ekki eru í sama
flokki, nema ef til vill að nafninu til. Samt höf-
um vjer ætíð farið svo langt sem hægt er á sam-
vinnubrautinni og aðeins gefist upp, þegar þröng-
sýnin og flokksþrældómurinn hefir gert sam-
vinnu ómögulega. Um menn í einum flokki komst
óvilhallur maður einu sinni svo að orði, að hvert
sinn, sem vjer rjettum þeim bróðurhönd, hræktu
þeir í hana!
Vjer lítum svo á, að hægt sje að hafa blessun-
arríkt samfjelag við trúaða, endurfædda menn,
sem í einlægni vilja þjóna Kristi, þó að þeir hafi
ekki sömu skoðanir og vjer í öllum atriðum. Ef
frelsis-boðskapurinn er hinn sami, þá viljum vjer
starfa saman til að vinna sálir fyrir Krist. En
þá viljum vjer ekki nota tækifærið til að koma
vorum eigin skoðunum að,. eða mótmæla skoðun-
um bræðra vorra, heldur ræða aðeins sameigin-
leg mál. Slík samvinna er algeng á Englandi, eins
og menn geta sjeð af ferðasögum mínum. Hver
ræðir sín sjerstöku áhugamál í sínum eigin söfn-
uði, eða í sínum eigin málgögnum, en þegar menn
starfa með bræðrum sínum úr öðrum flokkum, þa
er það þegjandi samþykt, bygð á sjálfsögðum
drengskap og bróðurkærleika,. að »kappkosta að
varðveita einingu Andans í bandi friðarins«, með
því að stýra hjá ágreiningsatriðunum og boða
hina sameiginlegu trú. Ef vinir vorir hjer vildu
fylgja þessari meginreglu í einlægni, myndi vera
meira samstarf og meiri samúð meðal trúaðra
manna hjer á landi en nú er. Hin uppblásna ein-
staklingshyggja, sem er oröin að »maní« hjá
mörgum, og eitrar þjóðmálin svo afskaplega, eins
og raun ber vitni, gerir sorglega vart við sig
einnig í trúmálum. Mönnum er ekki nægilega
ljóst,, að óstjórn í þessu tilliti ber órækan vott
um barnaskap og vanþroska. Hvenær skyldu trú-
aðir menn hjer á landi verða »fulltíða menn« og
»leggja niður barnaskapinn« ?
Þó að vjer viljum fyrir alla muni hafa sem
mest samfjelag við trúbræöur vora í Kristi, vilj-
um vjer ekki hafa neina samvinnu við þá, sem
rífa niður kenningar Krists og ritningarinnar,
enda er hún algerlega bönnuð í Guðs orði, (sbr.
II. Kor. 6. 14.—7. 1.).