Norðurljósið - 01.09.1935, Blaðsíða 7

NORÐURLJÓSIÐ
39
vantar, en aldrei til þess að koma í staðinn fyrir
það. Ríki maðurinn, sem kominn var i kvalastað-
inn, vildi fyrir alla muni láta sýna bræðrum sín-
um tákn. Hann hjelt því fram, að þeir myndu þá
gera iðrun. En Drottinn Jesús leggur í munn
Abrahams þessi orð: »Þeir hafa Móse og spá-
mennina, hlýði þeir þeim. ...Ef þeir hlýða ekki
Móse og spámönnunum, munu þeir ekki heldur
láta sannfærast, þótt einhver rísi upp frá dauð-
um.« Eins megum vjer segja í dag: Menn hafh
orðs Krists og postula hans i nýja testamentinn,
— hlýði þeir þeim. Ef þeir hlýða ekki þessum
orðum, munu þeir ekki heldur láta sannfærast,
hvaða tákn sem þeim verða sýnd.
Þegar postulinn hefir sýnt, að »tungutalið« sje
hin síðasta og minsta náðargáfa, segir hann: »En
sækist eftir náðargáfunum, þ e i m h i n u m
meiri.« (31. v.) Hjer er ber og ótvíræð skipun
frá postulanum, sem skrifar í umboði Drottins,
nm það, að sækjast ekki eftir því, aö tala tung-
um, heldur eftir hinum meií'i náðargáfum. Hold-
legir og óhlýðnir lærisveinar eru þeir, sem um-
hverfa þessu og hvetja menn til að sækjast eftir
þeirri síðastnefndu og minstu náðargáfu, sem
brátt átti að »falla úr gildi« og »hætta«. Og enn
verra er það, að þeir reyna að rjettlæta uppátæki
sitt með því að halda því fram, að það sje nauð-
synlegt að tala tungum til þess að sanna, aö vjer
höfum meðtekið skírn Heilags Anda!
Því hefir verið stundum haldið fram, að grein-
armunur sje á »tungutali« sem tákni þess, að
maður sje »skírður Heilögum Anda«, og »tungu-
tali sem náðargáfu«. En hvergi í ritningunni er
nokkur slíkur greinarmunur gerður. Ef slíkt næði
nokkurri átt, myndi óhjákvæmilega hafa verið
einhver flugufótur fyrir því í nýja testamentinu,
en hann finst hvergi.
Vjer skulum nú bera saman viö orð heilagrar
ritningar þá staðhæfing Hvítasunnumanna, að
tungutalið sje tákn þess, að menn hafi öðlast
skírn Heilags Anda. Lesum fyrst Gal. 3. 14. Þar
segir: »Til þess að heiðingjunum hlotnaðist bless-
un Abrahams í Kristi Jesú, og vjer ööluöumst
fyrir tn'ma fyrírheitið um andann.« Fyrirheitið
um Heilagan Anda öðlast fyrir trú. Ef vjer trú-
um, þurfum vjer ekkert tákn. »Vond og hórsörn
kynslóð heimtar tákn«, sagði Drottinn Jesús, »en
henni skal ekki verða gefið annað tákn en Jón-
asar-táknið«, þaö er: að hann risi sjálfur upp
frá dauðum. Það hrygði hann, að fólkið vildi ekki
trúa berum orðum hans, en heimtaði tákn. Ef
tákn er nauðsynlegt til þess að sýna, að vjer höf-
um meðtekið skírn Andans, þá er það ekki leng-
ur fyrir trú eingöngu, að vjer öðlumst fyrirheitið
um Andann. Hvoru ættum vjer heldur að trúa,
ritningunni eða þessum kennimönnum?
Vjer megum ekki rugla því saman að taka á
móti gjöf Guðs fyrir trú, og að heimta tákn, t i 1
þ e s s a ð v j e r t r ú u m, að vjer höfum fengið
hana. Þetta er hliðstætt því, að rugla saman náð
og verkum. Postulinn segir: »Ef það er af náð,
þá er það ekki framar af verkum, annars verður
náðin ekki framar náð.« (Róm. 11. 6.). Á sama
hátt er trúin, (samkv. Hebr. 11. 1.) »sannfæring
um þá hluti, sem eigi er auðið að sjá«-.
Sje því tákn heimtað, til þess að geta trúað, þá
er trúin í raun og veru útilokuð; en ef um sanna,
hi-æsnislausa trú er að ræða, þá er ekkert rúm
fyrir tákn. Vjer tökum Guð á orðinu, og öðlumst
hjálpræðið og allar blessanir hans á sama hátt, —
fyrir trú.
Það er eitt vers i ritningunni, sem sannar í eitt
skifti fyrir öll, að kenning Hvítasunnumanna um
skírn Heilags Anda og meðfylgjandi tungutal er
gersamlega röng og óbiblíuleg. Það er í 12. kap.
í fyrra brjefi til Korintumanna, einum af þeim
kapítulum, sem vjer höfum veriö að íhuga í þessu
sambandi. í 13. versi standa þessi skýru og ótví-
ræðu orð: »Því að m e ð einum A n d a v o r-
u m v j e r a 11 i r s k í r ð i r t i 1 a ð v e r a
einn líkami, hvort sem vjer erum Gyðingar
eða Grikkir, hvort sem vjer erum þrælar eða
frjálsir, og allir vorum vjer drykkjaðir einum
Anda.« Hjer sjest greinilega, að allir trúaðir
menn eru skírðir Heilögum Anda, annars væru
þeir ekki limir á líkama Krists. Vjer verðum lim-
ir á hinum andlega líkama Krists, er vjer komum
til hans og trúum á hann. Samkvæmt oröum hans
sjálfs, koma bæði Faðirinn og Sonurinn í hjarta
þess manns, sem elskar hann og varðveitir þar af
leiðandi orð hans. (Jóh. 14. 23.) En hann sagði
líka: »Ef þjer elskið mig, þá munuð þjer halda
boðorð mín, og jeg mun biðja Föðurinn, og hann
mun gefa yður annan huggara, til þess að hann
sje hjá yður eilíflega, Anda sannleikans,...« (Jóh.
14. 15.—17.) Guð í fyllingu sinni, Faðir, Sonur
og Heilagur Andi, kemur í hjaita þess manns,
sem veitir Kristi viðtöku. Faðirinn er orðinn
faðir hans, Sonurinn er orðinn frelsari hans og
11 e i 1 a g u r A n d i e r o r ð i n n h u g g a r í
h a n s. Vjer erum skírðir til nafns Föðurins,
Sonarins og hins Heilaga Anda, (Matt.
28. 19.) til að sýna þetta. En kenningin, sem læt-
ur trúaða, endurfædda menn meðtaka Föðurinn
og Soninn, en ekki Heilagan Anda, er auðsjáan-
lega villa; hún gerir tilraun til að skifta guðdóm-
inum í sundur!
Svar Hvítasunnumanna við þessu er venjulega
á þá leið, að það hafi staðið svo á, að hver ein-
asti meðlimur safnaðarins í Korintuborg 'hafi
meðtekið »skírn Heilags Anda« (eftir þeirra skiln-
ingi á þessum orðum og auðvitað með tungutali
sem tákni), þess vegna gat postulinn sagt við
þennan söfnuð: »Með einum Anda vorum vjer
allir skírðir«, þetta hafi verið sjerkenni þessa
safnaðar á þessum stað; en að það sje ekki rjett
að heimfæra þessi orð upp á a 11 a trúaöa, því
að ekki hafi allir trúaðir öðlast »skírn Andans«