Norðurljósið - 01.09.1935, Blaðsíða 6

38
NORÐURLJÓSIÐ
ánægju af því sjálfur, að rifja upp alt, sem í frásögur er
færandi um ferðir mínar. í huganum nýtur maður ferða-
gleðinnar aftur.
»Góða ferð!« var sagt, þegar ferðin byrjaði; »Velkom-
inn heim!« þegar hún endaði. Hvort tveggja hefir rætst.
Perðin var góð, og margir gerðu sitt til þess, að heim-
koman yrði líka góð. Guði sjeu þakkir fyrir alt!
A. G.
Molar frá borði Meistarans.
(Greinir fyrir trúaða.)
»T áknið«.
(Framhald).
Tilvitnanir þessar eru allar úr 13. og 14. kap.
í fyrra Korintubrj., en einnig í 12. kap. er ritað
um tungutalið, og það borið saman við annað,
sem gerist i söfnuði kristinna manna.
í 4.—11. v. er bent á náðargáfur, embætti og
framkvæmdir, sem Andi Guðs kemur til iéiðar í
söfnuðinum. En í 28.—31. v. er blátt áfram gefin
röðin, sem þessar náðargáfur koma í, eftir gildi
þeirra og gagnsemi, og er það mjög fróðlegt að
athuga hana. Þar segir: »Guð hefir sett nokkra
í söfnuðinum, fyrst postula, í öðru lagi spámenn,
í þriðja lagi fræðara, því næst kraftaverk, enn
fremur lækningargáfur, líknarstörf, stjórnarstörf
og tungutal.« Hjer sjáum vjer, að tungutalið er
hið áttunda og síðasta á listanum. öll önnur störf
hafa meira gildi og eru gagnlegri en það. Ef til
vill er þetta vegna þess, að þessi gáfa átti eftir,
innan nokkurra ára, að »hætta«, að »falla úr
gildi«, (sbr. 13. kap. 8. vers), þegar »hið full-
komna kemur«, það er að segja, þegar Guðs orð
í nýja testamentinu er komið og hin fullkomna
opinberun Guðs vilja er komin í hendur söfnuð-
inum, svo að ekki sje þörf á opinberunum »í mol-
um«, hvorki með tungutali nje með öðru móti.
Nokkrir vilja rangfæra það, sem stendur í 13.
kap. 10. versi, og útskýra það eins og þar stæði
»þegar hinn fulllcomni kemur,« og segja, að hjer
sje átt við endui'komu Krists, og að tungutalið
sje í gildi alt þangað til. En postulinn sagði ekki
»hinn fullkomni«, heldur »hið fullkomna«.
Þeir ganga fram hjá þeirri sannreynd, að söfn-
uðurinn í Korintulxn’g, eins og allir aðrir söfn-
uðir á þeim dögum, hafði eJckert nýja textamenti,
eins og vjer höfum nú. Reynið að gera yður í
hugarlund, hvernig ásigkomulagið muni hafa ver-
ið, í starfandi, fjölmennum, kristnum söfnuði,
sem ekki hafði eitt orð af nýja testamentinu til
þess að leiða menn og stjórna gerðum safnaðar-
ins, nema ef til vill eitt eða tvö brjef frá Páli!
Ekkert guðspjall, enga postulasögu! Til að bæta
úr brýnustu þörfinni, þangað til hin »fullkomna«
opinberun kom, gaf Guð þessar náðargáfur, með-
al annarra tungutalsmenn, til þess að veita söfn-
uðunum nauðsynlegustu fræðslu. En alt var »i
molum«, ekkert staðfest, menn voru eins og börn,
töluðu eins og börn, hugsuðu eins og börn, álykt-
uðu eins og börn. Þeir sáu svo sem í skuggsjá í
óljósri mynd. Það var ómögulegt þá, að lesa fyrir
söfnuðinum hin dásamlegu orð Krists í 14., 15. og
16. kapítula Jóhannesar guðspjalls, þvi að þau
voru ennþá ekki rituð. Og alt var eftir þessu, á
bernskuárum safnaðarins. En um leið og Andi
Guðs endar það rit, sem kemur síðast í hinni
skrifuðu opinberun Guðs vilja, sem vjer köllum
»nýja testamentið«, lætur hann skrifara sinn (Jó-
hannes postula) áminna menn um, að bætá eng<u
við <>g taka eklcert frá því, sem skrifað var. (Op-
inb. 22. 18.—19.) Vjer þurfum því nú á dögum
engar nýjar opinberahir, hvorki frá hinni marg-
giftu spákonu í Los Angeles nje öðrum, og vjer
þurfum ekki annað til leiðbeiningar en Guðs heil-
aga orð í ritningunni. Hún er »hið fullkomna«,
sem gerir guðsmanninn »algeran, hæfan gerðan
til sjerhvers góðs verks«. (II. Tím. 3. 17.) Svo
að guðsmaðurinn »gerþekkir«, eins og hún ger-
þekkir hann. En hún gerþekkir hann, eins og
stendur í Hebr. 4. 12.—13.: »Orð Guðs ... smýg-
ur inn í instu fylgsni sálar og anda ... og er vel
fallið til þess að dæma hugsanir og hugrenningar
hjartans... Alt er bert og öndvert augum hans,
sem hjer er um að ræða.«
Ef Guðs börn yfirleitt vildu vera svo hreinskil-
in a ð f a r a e f t i r ritningunni, án þess
að víkja til hægri nje vinstri, og hætta að velja
það úr, sem þeim líkar, og aö hafna hinu, sem
þeim líkar miður, þá myndi blessun Drottins
koma yfir þau; og þeim gengi þá betur aö varð-
veita einingu Andans í bandi friðarins.
Þá myndu þau einnig helgast. En jafnve!
Kristur hefir ekki nema eitt ráð til þess að helga
lærisveina sína (gera þá heilaga). Hann bað Föð-
urinn að helga þá með sannleikanum.
Það er enginn annar helgunarvegur til. En þá
hjelt Drottinn áfram og sagði - »Þitt orð er
s a n n 1 e i k u r.« Vjer eigum því að einskorða
oss við það, sem Drottinn Jesús vill, að geri oss
heilaga, við Guðs orð eitt, en ekki við ímyndaðar
»opinberanir« ístöðulítilla kai'la og kvenna. Ef
vjer gerum það, þá mun hinn H e i 1 a g i Andi
fylla oss og framkvæma vilja Guðs í oss.
Kenningar hinna svonefndu ^Hvítasunnumanna**
miða að því, að leiða trúaða menn aftur á bak ti!
þess ófullkomna ástands sem ríkti, þegar söfnuð-
urinn átti hvorki guðspjöllin, postulasöguna nje
brjef postulanna, nema eitt eða tvö brjef Páls.
Svo lítið gera þeii' úr myndugleika nýja testa-
mentisins!
Tákn eru aðeins gefin þar sem hið ritaða orð