Norðurljósið - 01.09.1935, Blaðsíða 5

NORÐURLJÓSIÐ
37
kau.s heldur að farn með járnbrautarlest. Mjer leiddist
það samt, að þurfa að sitja inniluktuv í klefa, í staðinn
fyrir að líða um þjóðvegina undir berum himni. Þetta var
hin eina langferð, sem jeg fór með lest, meðan jeg' dvaldi
í Englandi, og hún tók miklu meiri tíma heldur en ef jeg
hefði ekið á bifhjóli.
Nú leið að því, að jeg færi að undirbúa. ferð mína til
íslands aftur. Jeg hafði ætlað að fara fyrstu dagana í
október, en Crusaders’ Union (»Krossfara-sambandið«)
hafði beðið mig að tala á stórri samkomu, sem þeiv halda
á hverjum ársfjórðungi í London, fyrir alla leiðtoga
starfsins meðal ungra skólamanna. Til þess að verða við
bón þeirra, þurfti jeg að fresta ferð minni til fslands.
Tveim dögum eftir að heim var komið frá Leicester,
kvaddi jeg fjölskyldu mína og lagði af stað til London.
Með mjer var íslenski vinurinn minn, sem ætlaði líka til
höfuðborgarinnar. Ferðin var í alla staði skemtileg og
fljót. Það dró mikið úr sársauka skilnaðarins, að kona
mín ætlaði með járnbrautarlest til Edinborgar til systur
sinnar þar, svo að hún gæti fylgt mjer til skips.
»Krossfara«-samkoman var í miklum sal í miðborginni
og þangað komu saman um 300 leiðtogar í starfsemi
þessari, sumir langt að. Efni fyrirlesturs míns var:
»Hvor hefir unnið sigur, nýguðfræðin eða bibiían?« Öllum
var leyft að koma með spurningar eftir á, og jeg átti að
svara þeim. Flestir viðstaddir voru mjer ókunnugir, en
jeg var hissa á að sjá, hversu hlýjan hug margir þeirra
báru til min vegna ritverka minna.
Næsta kvöld sýndi jeg skuggamyndir frá íslandi hjá
»Krossföi um. í Croydon, bæ fyrir sunnan London, þar
sem er afarstór flugvöllur.
Snemma næsta morgun lagði jeg af stað norður á bóg-
inn, kring um stórborgina og á hinn mikla aðalveg norð-
ur, sem heitir »Great North Road«. Mjer gekk ferðin vel,
þangað til jeg var kominn rúmlega háifa leið til Edin-
borgar. Þá bilaði partur í hjólinu, svo að jeg neyddist
tii að leita til næstu viðgerðastöðvar, í litlu þorpi langt
frá ölium stórborgum. Þar var ekki hægt að fá nýtt stykki
keypt, og var ekkert annað úrræði en að láta smiða það
á staðnum. Lofuðu viðgerðamennii'nir að hafa það til um
hádegi næsta dag, en ekki fyr. Jeg fjeklc bifreið inn í
borgina Ripon. Hún liggur ekki við þennan aðalþjóðveg,
en er þó aðeins nokkrar mílur frá honum. Hjer fjekk jeg
nóttstað í góðu gistihúsi og gekk út til þess að skoða bæ-
inn. Ripon er fræg dómkirkjuborg, og var fyrsta dóm-
kirkjan reist árið 680. En mjög lítið stendur eftir af hinni
fyrstu byggingu. Hómkirkjan, sem nú er, var reist á 12.
öld.
í þessari borg er mjög einkennilegur siður haldinn, og
hefir hann verið haldinn í 1234 ár, eða frá árinu 700. Á
hverju kvöldi er maður sendur af bæjarstjóranum á torg-
ið, og ber hann stórt nautshorn. Á miðju torginu er stór
minnisvarði, sem stendur á ferhyrndum grunni. Horn-
þeytarinn staðnæmist við eitt horn af þessum grunni og
blæs þar í nautshornið eina langa nótu, og síðan frá hin-
um hornunum. Þegar klukkan er nákvæmlega níu, blæs
hann fyrstu nótuna. Nautshornið gefur frá sjer mjög ein-
kennilegt hljóð, ólíkt nokkru öðru, sem jeg hefi heyrt.
Þetta er merkilegt dæmi þess, hve lengi gamall siður get-
ur haldist, löngu eftir að hann hefir mist gildi sitt. Menn
vita ekki nákvæmlega, hvers vegna þetta var gert í upp-
hafi, en menn kunna illa við að leggja það niður, og ár-
lega er veitt dálítil upphæð úr bæjarsjóði til þess að launa
manninum, sem hefir þessa þjónustu á hendi.
Jeg átti eftir að sjá í Ripon annað enn merkilegra dæmi
um það, hversu mönnum er tamt að halda áfram með
gamla siði, jafnvel þó að þeir hafi enga þýðingu lengur.
Einhvern tíma í fornöld var það ákveðið, að halda dag-
lega guðsþjónustu í dómkirkjunni, og' jafnvel þó að eng-
inn komi, verður ekki »messufall«, alt fer fram með sama
hætti fyrir því.
Mig iangaði til að skoða dómkirkjuna, og það vildi svo
til, að messan var einmitt að byrja, er jeg gekk inn. Hún
var ekki haldin í aðalkirkjunni, heldur í álmu út af henni,
sem var afþiljuð. Þar voru ekki færri en tíu klerkar og
aðstoðai’menn til að tóna, lesa og syngja »litaníuna«, en
aðeins þrír áheyrendur alls. Engin prjedikun var haídin,
ekkert nema það, sem stóð í bókunum. Það er annars eitt-
hvað viðkunnanlegt við það, að vita, að þessir menn halda
áfram, dag eftir dag á sama tíma, að syngja lofsöngva.
og lesa guðspjallið, eða annað úr ritningunni, hvort sem
nokkur komi til að hlýða á eða ekki. En í mínum augum
dregur það mikið úr áhrifunum, að vita, að menniinir
gera þetta fyrir ákveðið kaup, og hafa yfir alt, sem þeim
er lagt fyrir, eins og hvert annað atvinnustarf. Ætli hin-
ir tíu kæmu allir eins regiuiega, ef það væri ekkert í aðrs
hönd?
Jeg komst með áætlunarbifreið til Dishforth, þar sem
hjólið mitt var, og nú var alt komið í besta lag. Þá hjelt.
jeg áleiðis til Edinborgar, og lá leið mín meðfram austur-
ströndinni langan tíma. En það rigndi svo mikið, að jeg
hafði lítið gagn af útsýninu. Fyrir Guðs náð gekk alt
slysalaust, þrátt fyrir það, að göturnar voru sleipar og
jeg fór gegn um margar borgir á leiðinni. Til Edinboi'gar
kom jeg um kl. 7 og hafði verið 6 tíma frá Dishforth.
Kona mín hafði komið þangað daginn áður.
iiaginn eftir, sem var sunnudagur, talaði jeg á þrem-
ur samkomum þar í borginni, en á mánudaginn var farið
með okkur hjónum langa, skemtilega ferð í bifreið um
sveitirnar umhverfis Edinborg. Jeg var hissa á að sjá,
hve fjallasveitirnar voru líkar Islandi sumstaðar. Um
kvöldið hjelt jeg minn síðasta fyrirlestur um ísland I
þetta sinn, með skuggamyndum.
Nú er lítið eftir að segja um þessa heimsókn til Bretr
lands. »Gullfoss« átti að sigla á miðvikudagsnótt, og seint
á þriðjudaginn (9. okt.) fórum við öll til skipsins. Bif-
reiðin sneri við, og ástvinir mínir hjeldu inn í borgina
aftur, en jeg fór ofan í klefa minn og háttaði.
Þetta mun vera tólfta ferð mín til íslands. Vanalegast
fer jeg með tveggja. ára millibili, stundum er þó lengra á
milli.
1 Reykjavík hitti jeg marga vini og hafði tíma fyrlr
eina. opinbera samkomu, sem var mjög vel sótt. Tii Akur-
eyrar kom jeg' h. 19. október, í tíma. til þess að taka þátt
í trúaðramótinu, sem haldið var næstu dagana.
Fólki á Englandi þykir gaman að heyra um ferðir
mínar á íslandi, og þá er það sjálfsagt að láta Islendinga
heyra um ferðir mínar á Englandi. Annars hefi jeg mikla